Buraya uzun uzun yazmaya içim yetmiyor ama olabildiğince açıklamaya çalışacağım. İki abim var birisi ankarada okuyor diğeri evlendi. O yüzden evde bir ben bir annem bir de ezeli düşmanım babam varız. Abilerime de bana da anneme de şiddetin her türlüsünü uyguladı uygular da. Küfürü normal günlük konuşma gibi kullanır sinirlenince vurmakla tehdit eder her türlü şerefsizlik onda, baba olarak bize sağladığı tek yarar para. Onu bile rahatça harcamamıza izin vermiyor. Annem markete gitmek için kapının arkasındaki babamın ceketinden 20 lira alsa bir daha cebimde para bırakmayacağım bütün paramı sömürdün israf kadının tekisin diye carlamaya başlar, sırf 20 lira için evdeki bütün huzurun anasını ağlatır. Bir de normal konuşmasındaki sesi bile kavga edermiş gibi yüksek bir şekilde çıkarken gerçekten sinirliyken ne kadar bağırdığını siz düşünün. Hatta annem rahatsız olduğu için (tiroid eksikliği var annemde) iki gün yemek yapmadığı için gözümün önünde ben 12-13 yaşındayken annemi dövmüştü ben ne yapacağımı bilemediğimden orda öylece bakakaldım bir tek anne diye bağırabildim hala ayırmadığım için korkaklığıma sinirlenir dururum hatırladıkça. Ben yaklaşık 1,5 yıldır konuşmuyorum şu an 17 yaşımın içindeyim. Annemle zaten kavga edip küsseler bile en fazla 3 saat sürüyor sonra hiçbir şey olmamış gibi annemden bir şey yapmasını istiyor (örneğin su getir kahve yap sütlaç pişir gibi) yani belki bunu onun özür dileme tarzı olarak algıladınız böyle söyleyince ama inanın değil. Az önce kavga etmemişler gibi davranır. Annemi gerçekten kölesi olarak görür dediğini yapmazsa bir kavga sebebidir. Bu yüzden ettikleri kavgadan dolayı ne kendinde suç arar ne bir ders çıkarma çabasındadır, sonuçta insan(!) kölesiyle kavga etti diye oturup üzülecek değil ya! Yakın zamanda da yine kavga ettiler annem ağladı bana dert yandı. Ben zaten anneme kavga etmeseler bile sürekli boşanmasını söylüyorum (lütfen bunu anneme söyledim diye beni suçlu çıkaracaksanız 'yok aile dağıtmak günah, yok annenin işine karışılmaz' diye hiç cevaplamayın bile. Birincisi bu aile dağılacağı kadar dağılmış zaten bu kavgalardan kimsenin kimseye saygısı sevgisi kalmamış. İkincisi de anne babanın işine karışılmaz dediğiniz şeyleri aynı evde yaşadığımız için ben de duyuyorum bütün o kavgaları bağırışmaları küfürleri ve benim seneye sınavım var biliyorusunuz ki. Benim kendimi kurtarmak için tek umudum olan sınavdan bahsediyorum!) annem de (ev hanımı kendisi) ona boşan dediğimin her seferinde 'Kızım hiç sonuçlarını düşünmüyorsun ben boşansam nerden para bulacağım nasıl bir eve çıkacağız çıksak da o evde nasıl geçineceğiz, üstelik bu adam manyak bir eve çıksak gelir kapıya dayanır' diyor. 'Anne nafaka diye bir şey var, hem kapıya dayansa konukomşu yok mu bizi öldürecek hali yok ya.' diyorum mantıklı bir sebep sunmuyor, eveleyip geveliyor. Acaba nafakanın şehir efsanesi gibi bir şey olduğunu mu sanıyor ya da nafakanın bize yetmeyeceğini mi düşünüyor bilemiyorum. Sürekli boşanamam çok zor para lazım diyor ama boşanmayla ilgili internetten hiçbir şey araştırmadan söylüyor bunları sinirlerim bozuluyor onun yerine ben araştırıyorum ona söylüyorum yine 'Yok kızım sen karışma hem benim işime' diyor acaba sırf boşansın diye ikna etmek için yalan söyledim mi sanıyor bir türlü anlamıyorum niçin boşanmadığını,cesaret edemediğini. Seviyor diyeceğim ama sevmediğinden de bir o kadar eminim. Zaten hangi insan kendisine böyle davranan bir insanı sever (Yani mazoşist değilse o kişi. Annem de mazoşist değil onca yıllık annem fark ederdim herhalde). Ayrıca davayı açacak avukat tutacak paramızın bile olmadığından da bahsediyor onu da yine ben araştırıp anlattım devletten ücretsiz avukat talep edebileceğimizi söyledim ama yine olmaz dedi. Artık kafayı yiyeceğim ne olmaz niçin olmaz bir türlü anlam veremiyorum neden boşanmadığına, anlamadıkça da daha da sinirlerim bozuluyor,üzülüyorum, aklıma başka hiçbir şey gelmiyor niye böyle yaptığına dair. Ben gün içinde okuldayım hadi neyse evde olduğum süre anneminkinden daha az, annem benden daha çok çekiyor ama annemden çok ben derdine düşüyorum araştırıyorum o beni sinirlendiriyor. Annem artık kendini bu durumdan kurtaramayacağını düşünüyor, bu adamdan kurtulabileceğine dair hiç umudu yok anladığım kadarıyla. Bazen kendi kendime 'Boşver Aylin sen üniversiteyi kazan kendini kurtar annene kaç kere boşanabileceğini, kurtulabileceğini söyledin onun kararı artık' diyorum ama annemi o kadar çok seviyorum ki onun böyle istemediği bir hayat yaşamasını istemiyorum üstelik üniversiteye gidince yanında ben de olmayacağım daha da kötü olacak Allah korusun kederden stresten erken ölecek diye o kadar çok korkuyorum ki (küçükken arkadaşlarımın anneleriyle kendi annemin yaşını karşılaştırıp içten içe o kadar çok üzülürdüm ki annem 1961 doğumlu). Bu yaşta böyle şeyleri düşünmek gerçekten çok yorucu. Her yaş için yorucudur böyle bir konu ama ben bu yaşta ileride hangi işte çalışacağımı belirleyecek bir sınava tam anlamıyla odaklanmam gerekirken annemin huzurunu kendi huzurumu düşünmek daha da bir yorucu oluyor. Lütfen annemin kişiliğini düşünme tarzını anladığınız kadarıyla onu neyin, hangi sözlerin ikna edebileceğini benimle paylaşırsanız çok mutlu olurum. Benim ve annemin hayatının bari geri kalanı huzurlu mutlu geçsin.
