Annemi affedemiyorum

O zor işte, bari kardeşler olsaydı.
Bizde kardeşler tutkun, kız kardeşler biraz anneye benziyor bazen ama yine de fena değiller, iyiler. Erkekler düşkün. Bu şansa sahibiz.
Ama en önemlisi eş. Şükür ki ailesine karşı kör değil. Sizin de öyle imiş. Bak bun sevindim.
Zaten benim de eşim şansım olmasa çoktan boşanırdım açıkcası.
Eşten yana gülmüşüz bari

Allah herkese mutluluk versin. Herkesin ufak ya da büyük yaraları var işte....

 
Bence anneniz siz çocuklarına nasıl davranacağını bilmediğinden istemsizce çocukluğumuzda yaralar açmış tabii bu anneniz haklı çıkarmak değil fakat onun ailesiyle ilişkilerine bakarsanız büyük ihtimalle oda annesinden sevgiyi gizlemeyi öğrenmiştir. Simartmadan korkma büyüklerin yanında sevmekten çekinme gibi konular bilincaltina işlemiş olabilir. Çünkü ayrım olsa sadece sana yapardı sadece sevgisini aktaramamis torun sevgisinden sonra yavaş yavaş sevgisini size göstermeyi öğrenmiş olabilir.
 
Aynen bir ondan yüzümüz güldü .bunlar yeni evlenenlere ders olsun saniryorlarki evlenirim eşimle kapıyı orteriz gerisi dış kapının mandalı.hayir asla değil aileylede evleniyorum.sadece eşle bitmiyor bu işler.saniyorlarki hiç görüşmem yüzüne bakmam olur biter bir aekilde muhtatp oluyorsun yada böyle kiriliyorsun.
 
Evet nenem , dedem amcam vs hep aynı evdeydik büyüklerin yanında çocuk sevmek ayıpmış kucağa alınmazmış bi de eğitimsizliğin getirdiği bilinçsizlik olabilir farkındalığı düşüktü bence ama diyorum ya o dönemde yaşıt olduğum kuzenlerim annesiyle çok bağlı sevgi dolular kadın da zaman zaman kızan biri ama sevgiyi de vermiş demek ki yani tamamen döneme de bakmıyor bu işler mizaç meselesi. Hatırlıyorum ped reklamında utanırdım babamın yanında ya da anne çocuğuna sarılıyorsa bi filmde gerilirdim o an hep de böyle şeyler hatırlıyorum geçmişe dönük bu da kalbimi kırıyor hiç mi güzel bir anımız olmamış
 
Ya bide şöyle düşünün bizlerin en ufak bişeyde psikolojisi bozulup bunalıma giriyoruz, mutsuz oluyoruz. Kim bilir o neler yaşadı zamanında, belki sevilmedi, belki hiç düşünmediler onu, mutsuzdu.. En azından sizlere kötü davranmadı.
 
Evet haklısınız
 
 
Ben hep merak edderdim ben gibi annesinden sevgisiz büyüyen kız çocukları varmi diye o yaşadiklarinizin aynısını ben yasadim 1 kere öpmüş değil-dir beni küçüklüğümden beri akrabaları vardı evimizde hep teyzemin oğlunu bile eve aldı bizdenokusun diye ayriclaik verildi oda verildi şimdi o savcı oldu suratına bile bakmıyor ama gençliğinden çocukluğumdan çok şeyler çaldı hasta olsam umursamadı ergenlik dönemim öyle zor gecti ki hasta olduğumu dahi soyleyemedim hicbirseyimi paylasamadim
 
İnsan kendi çocuğu olduktan sonra esas yüzleşiyor çocukluğuyla. Ebeveyni olduğun bir çocuğu sevip, mutlu etmenin ne kadar da kolay ve keyifli olduğunu farkedince, çocukken sevgisiz kalmış olmak daha da öfke yaratıyor bence. Eğer durumunuz varsa terapi alın, çok faydası olacaktır. En azından şu an neyi yapmamanız gerektiğini biliyorsunuz bir ebeveyn olarak, duygularınıza mâl olmuş olsa da, bu da bir artı.