çok tesekkür ederim. Bilmiyorum insanlar genelde, ne olursa olsun ailedir şeklinde bir düşünceye sahip. Ama ben öyle hissetmiyorum. Kendimi kimsesiz hissediyorum. Görüşnek istemiyorum ama onlar görüşme çabasına girince de üzülüyorun karışık hissediyorumKim seni neden kinasin ki? Maddi yardım da yapma, manevi destek de olma. O aileye hiçbir şey borçlu değilsin. Senin ihtiyacın varken onlar yanında olmamış, şimdi elin ekmek tutunca kıymete binmişsin.
Kendi psikolojine odaklan, madem para kazanıyorsun terapiler al, etkilerini azaltmaya çalış. Aile böyle bir şey değil. Umarım yakında mutlu bir evlilik yapar kendi güzel aileni kurarsın
Merhaba. Bu siteye yeni kaydoldum. Gören olur mu bilmem ama dertleşecek birilerine ihtiyacım var. Birkaç gündür annemle konuşmuyorum. Devamlı ağlama emojileri atıyor. Engelledim. Instagram üzerinden, çok üzüldüğünü yazdı. Cevaplamadım. Bir kez, iyiyim merak etme yazdım daha da yazmadım. 5 yıldır onu görmeye sadece 1 kez 1 günlüğüne gittim. Kınayacaksınız...
Babam ve küçük abimden küçükken eziyet gördüm. Daha 11 yaşımda kendimi öldürmeyi deneyecek kadar. Evde arkalarından klozette sifonu çekmeye, oturacakları zaman arkalarına sandalyelerini çekmeye varıncaya dek her şeylerini yaptırmak ister, yapmayınca döverlerdi, baba oğul bir olup küfürler ederek evden kovmaya kalkarlardı. Babam yumruklarla hele küçük abim kafama sert cisimlerle ya da yumruklarla ama özellikle kafama vururdu başka yerime vurduğunu hatırlamam. Bir gün kendini kaybetmişçesine tutmasalar kafamı ezerek öldürecek raddede beni altına alıp durmaksızın kafamı yumrukladı. Arkasından sifonu çekmediğim için. Polise gittim babam gelip sinirden söylediğimi öyle olmadığını filan söyledi ben de onu sinirlenip git başımdan diye ittirince bana işte sen de bana yaptın yaa işte dedi. Yine de polise şikayet ettim. Açıkça, ben daha 10 yaşımda filanken, beni sevmediğini çünkü ona bir şey vermediğimi söylemişliği de var. Çalışmazdı da. Maddi manevi hiç bakmadı. Dikkatini çekmek içn neler yapardım çocukken yine de çekemezdim. Annemi de döverdi annem kaç kere intihara kalkışmıştı onun yüzünden. Neyse. Aradan yıllar geçti. Ne babam artık böyle biri. Yılda bir arayıp halimi sorar, ayaklarından hasta olmuş. Ne de ben yıllardır onları görüyorum. Küçük abim, ilkokul mezunu kaldı, o zamanlar şiddet bağımlısıydı ve tam bir kadın düşmanıydı, şizofren oldu, çalışamıyor, şimdi kolunu kaldıramıyor, yıllardır ağır tedavi görüyor. Sevgilisi olunca ilk bana söyleyen, bana masallar anlatan, parklarda sohbet edip çekirdek çitleyerek gezdiğim, alışveriş yaptığım, sinemaya gittiğim, her maaş günü beni dondurmacıya götüren, aldatıldığında ağlarken dizimde uyuttuğum en büyüğümüz olan büyük abim ise, aileden komple uzak kalıp kendine yeni hayat kurabilmek için evlendi, çocukları oldu, Kıbrıs'a taşındı ve benim haberimin bile olmadığı bir konuda bana iftira atarak eşiyle aramı bozdu ve eşinin, (onlara maddi yardım yaptığım halde) yapmıyormuşum gibi düşünmesine ve aramızın bozulmasına sebep oldu. Görüşmeyi de kesti. Arada borç ister. Vermem daha da konuşmaz. Zaten isteğinin hiçbirimizle görüşmemek olduğunu söylemişti. Annem her zaman çok çalışan taraf oldu ama ona kızgınım. Çalışabildiği halde boşanmayıp beni yıllarca bunlara maruz bıraktığı için. Çalışmaktan ve küçük abime zaman ayırmaktan benim derdimi bile dinlemediği için. O yıllarda dışarıdan da zorbalık görüyordum çünkü. Onların ve başka herkesin özel gününü kutlayıp benimkini kutlamadığı, ona verdiğim hediye ve mektupları atarken abimin eşinin verdiğini sakladığı için. Abimi o erkek diye diye sınırsız bir özgürlükle yetiştirip b.k gibi bir insan yarattığı için. Bayramda aradığımda, kendi elim ekmek tutana kadar ped bile alamayan biri olan, ayda yılda bir verdikleri harçlıklarımı biriktirip onunla eve peynir ekmek alan bana, bir şey mi istiyorsun ne var diye telefonu açtıkları için. Beni cesaretlendirerek değil sen yapamazsın sen edemezsin seni döverler sen sus diye yetiştirdiği için. Fikrimi sormadığı için. Babamla akrabalarla görüşmek istemiyorum diye, bulaşıcı hastalıği olan anneannemin yanına gitmesini istemedim diye kötü niyetli ve gaddar olduğumu düşündüğü için. Evet geçmiş zaman. Artık yapılabilecek bir şey yok. Belki onlar da pişman. Abimin doktoru kinci olduğumu söylüyormuş ama benim panik atağım, sinir hastalığım, anksiyetem, titremelerim, hiç olmayan ve olmayacak sosyal hayatım, benim geri gelmeyecek olan ergenliğim, güvenim, gençliğim, ruh sağlığım ne olacak? Yıllardır iyileşmeye çalışıyorum ben. Bir sürü kursa gittim. Okullar okudum. Para biriktirdim. Yıllardır İstanbul'da tek başıma yaşıyorum çalışıyorum ama en küçük şeyde patlak veren herhangi bir sinir sorunum her şeyi göze çarpıyor ve insanları benden uzaklaştırıyor. Benim hayatım ne olacak? Her şeyi affetmemi istiyorlar. Vefa besleyeyim, gözyaşlarına kıyamayayım. Bana kıyanlar ne olacak? Bir kedim bile yok. Anlıyor musun?
Abimin doktoru kinci olduğumu söylüyormuş
Güç veren bu yorumunuz için minnettarım, çok teşekkür ederim. Yazan eliniz ve bunları düşünen ince ruhunuz dert görmesin. Söylediklerinizi dikkate alıyor ve üzerinde düşünüyorum. Tavsiyelerinizi de dikkate alacağım.Öncelikle çok ağır şeyler yaşamışsınız, sizina adınıza gerçekten üzüldüm. Ne yazık ki arkasında ağır hasarlar bırakcak şeyler yaşamışsınız, yine de kendi ayakları üzerinde durabildiğiniz için sizi tebrik ederim. Bence siz de bir dakika durun, yaptıklarınıza bakın ve kendinizi tebrik edin. Kendinizle gurur duyun. Evet, halen pek çok sorunla mücadele ediyorsunuz ve belki bu mücadeleniz sürecek. Ancak kendinizi iyileştirmek adına adımlar atıyorsunuz ve bu çok değerli.
Aile kavramı çok garip bir kavram. Çoğu zaman, özellikle de bizim toplumumuzda kutsallık atfedilen bir kavram. Ancak aile, ne yazık ki insana en büyük zararı verme gücüne de sahip. Sizin durumunuzda da bu olmuş. Kimisi doğrudan saldırarak, kimisi görmezden gelerek, kimisi önce bir ilişki oluşturup sonradan bu ilişkiyi kesip atarak. Size, ailenizle görüşün demeyeceğim. Bana kalırsa her ilişki kurtarılmaya layık değildir. Toksik ilişkileri devam ettirmektense kesmek bence çok daha doğru bir tutum olacaktır. Özellikle de babanız ve abinizle olan ilişkileriniz aşırı toksik ve kurtarılmayı hak etmiyor. Şimdi hasta ve güçsüz olmaları geçmişte güç ellerinde iken yaptıkları eziyeti haklı çıkarmıyor. Bence bir selamı bile hak etmiyorlar. Anneniz için de aynı şeyi söylemek istiyorum aslında. Çünkü fiziksel olarak olmasa da çok büyük bir psikolojik şiddet uygulamış size karşı. O nedenle bence tamamen kesemeseniz bile çok seyrektemas kurma yoluna gidebilirsiniz. Bu arada aşığıda mesajınızdan bir alıntı yaptım.Bu yoruma göre kendinizi suçlamıyorsunuz değil mi? Abinizin doktoru hangi alanda çalışıyor bilmiyorum ancak bana kalırsa diplomasını baytardan almış. Hiçbir doktorun (psikiatrist/psikolog) böyle bir yorumda bulunacağını düşünmüyorum.
Aile, bazen içine doğduğumuz değil sonradan oluşturduğumuzdur. Bunun evlilikle de olmasına gerek yok. Çevrenize iyi insanlar toplayın ve iyileşmeye odaklanın. Dediniz ya, geçmiş zaman. Geçmişi değiştirme gücünüz yok, ama geçmişin sizi etkileyip etkielemeyeceğini belirleme gücünüz var. Unutmayın, bu hayat sizin.
Çok teşekkürler. Annemler hiçbir zaman onun hastalığını kabul etmek istemediler. Siciline işlemesin mevzusu yüzünden de doktora götürmekte uzun süre direndiler. Çok büyük krizler geçirince artık kendi elleriyle çıkarttırdıkları mahkeme kararıyla tedavi ettirdiler. Öyle ki doktorun verdiği ilaçları bile disipline değil onun isteğine bağlayınca, sonuç bu oldu.Çok içim acıdı yaşadıklarınıza. Abinizin sorunlu olduğu belliymiş ki sonunda şizofren olmuş. Ebeveynlerinizin bu durumu görüp müdahale etmesi gerekirdi. Tedaviyse tedavi. Normal olmadığı o zamanlarda belliymiş.
Annenizin sizi koruması gerekirdi. O nedenle hiç vicdan yapmayın. Hepsini bir trafik kazasında kaybettiğinizi farz edin ve hayatınıza öyle devam edin. Aramızda kan bağı var diye kimseye minnet borcumuz olamaz bir ömür. Herkes yapması gerekeni layığıyla yaparsa minnet duyulur. Sonuçta dünyaya gelmeye karar veren ve o aileyi seçen siz değilsiniz.
Teşekkür ederim, sağ olun. Mantıksal olarak böyle olduğuna ben de inanıyorum. Bu dirayeti fiili olarak da sürdürmeyi umarım başarırım yufka yüreklilikle kendine ihanet arasındaki çizgiyi bazen koruyamıyorum.Vicdan yapmayın, arkanıza bakmayın, size bunları yaşatanları affetmeyin
Annenizde onlar kadar suçlu, duygu sömürüsü yaparak hayatınıza geri dönmesine izin vermeyin çünkü o dönerse diğerleri de döner. Ayaklarınızın üzerine basmışsınız, eliniz ekmek tutuyor şimdi özlenen olmuşsunuz düşmeyin bu tuzağa. İnsanın iyileşmesi, düzen kurması yıllarını bazen ömrünü alıyor emeklerinizi heba etmeyin. Bırakın ağlasın ağlaya ağlaya akıllanır belki size acımayana sizde acımayın
Aynı kitabı beğenmiş olmamıza çok sevindim. Kitap okumayı çok seviyorum. Biraz söylemeye çalıştığım oldu ama ya inkar ya daha kötülerden örnekler ya da alınmayla ve ağlamayla karşılaştım. Evlerine tek asgari ücret giriyor. Hasta olan abimin istekleri de oluyor... sigara filan içiyor. O evi kriz anında darmaduman ettiği ve çok masrsf çikardıgı için çıkıp başka eve geçemiyorlar normalde karşısına sgk binası yapıldı ve çok pahalandı. Taksit de ödüyorlar. Ara sıra kısa süre işe girip çıktığı oluyormuş abimin. Maddi destek sağlayamadılar ben onlara sağladım. Şu anda para biriktirmek istediğim için daha az sağlıyorum eskisine göre.En sevdiğim kitap adını üyelik adı yapmissiniz.
Artik anne baba size muhtaç yaşlı işin içine samimiyet girerse bence bakıcıları olursunuz o aileyi sorunlariyla baş başa birakin biyolojik aile olmuşlar sadece fedakarlik yapmayan erkek çocuğa torpil geçen aileniz bırakın sizsiz rezil olsun.Uzulmeyin ne biçim bir çocukluk gecirmissiniz buraya yazdıklarınızı onlarin yüzüne soylediniz mi bilsinler bence bu uzaklasma sebeplerinizi.
Bir de maddi açıdan nasillar bakıcı temizlikçi vb.tutabilirler mi kendilerine?
Veya sizi manevi destek vermeyip maddi destek mi sağladılar merak ettim.
Niyet belki iyi ama sonuç hep çok kötü oldu. Bunu da hiçbir zaman kabul ettiremedim ne yazık kiEliniz para görmese hâlâ o evde olsanız aileniz özellikle anneniz : Geçmişte arkanda durmadım pişmanım dermiydi?
Şuan eliniz para görüyor , çalışıyorsunuz kaba tabirle işe yariyorsunuz ararlar ,sorarlar yalandan özür dilerler.
Ben hayatta netim, gücüm yetmezken bana destek olmayan, düştüğümde kaldıramayan.Guclu zamanımda yanımda olamaz, olmamalı kim olursa olsun.......
Eliniz para görmese hâlâ o evde olsanız aileniz özellikle anneniz : Geçmişte arkanda durmadım pişmanım dermiydi?
Şuan eliniz para görüyor , çalışıyorsunuz kaba tabirle işe yariyorsunuz ararlar ,sorarlar yalandan özür dilerler.
Ben hayatta netim, gücüm yetmezken bana destek olmayan, düştüğümde kaldıramayan.Guclu zamanımda yanımda olamaz, olmamalı kim olursa olsun.......
Abi her şeyin farkında sizi nasıl etkiledipini biliyor ondan size kendi kinci demiş, doktoru dememiştir. Anne ile ilgili veya diğerleri ile öfke çalışması yapın. İstemeseniz de, hak etmeseler de affedin. Devam edebilmek ve iyileşmek için. Affetmek hiç bir şey yok gibi görüşün anlamına gelmiyor, sadece onlara olan kırgınlığı ve durumu kabul edip artık önemli değil bu duygu diyebilmek oluyor. Terapi alırsanız fayda görürsünüz. Kendi ailenizi kurun. Varsayın çocuk esirgemede büyüdünüz.
yorumlarinızı defalarca kez okudum dünden beri. Bana kendimi yapayalniz hissettiğim bir zamanda böyle düsunceli yorumlar yaptığıniz ve anlamaya çalıştığınız için çok teşekkür ederim hepinize gerçekten. Bir süre sonra tek tek cevaplayamadım kusuruma bakmayın lütfen çok sağ olun yazdıklarınız aklımın bir köşesinde kalacak.Kim seni neden kinasin ki? Maddi yardım da yapma, manevi destek de olma. O aileye hiçbir şey borçlu değilsin. Senin ihtiyacın varken onlar yanında olmamış, şimdi elin ekmek tutunca kıymete binmişsin.
Kendi psikolojine odaklan, madem para kazanıyorsun terapiler al, etkilerini azaltmaya çalış. Aile böyle bir şey değil. Umarım yakında mutlu bir evlilik yapar kendi güzel aileni kurarsın
Öncelikle sizi tebrik ediyorum. Güçlü durmaya cabaladiginiz için.
Çok ağır şeyler yaşamışsıniz ama geride kaldı. Aile için kin tutmak çok yıpratıcı bence. Ölseler oldu dersin. Şuanda sıkıntı yoksa eğer, annenden bir merhabayi esirgeme.
Yabancı ,komşu gibi davran .
Abilerini yok sayabilirsin.
Kendiniz için de yapmak istedikleriniz var zaten.
Ekstra olarak ,şükür edilecekler defteri tutun, her gün şükredin. Başta sağlıklı olduğunuz için..
Olumlama yaparak hayaller kurun.
Bir de turlara katılın. Doğa ruhunuza iyi gelecek.Ailenizdekileri öldü kabul edin gorusmeyin dusunmeyin bile. Siz cok guclusunuz butun zorluklara ragmen kendi ayaklarinizin ustunde durabiliyorsunuz. En yakin zamanda terapi almaya baslayin. Umarim hayatinizin bundan sonraki donemi oncesini hatirlamayacaginiz kadar guzel gecer.Tüm yaşadığınız zorluklara rağmen güçlü kendi ayakları üzerinde durduğunuz sizi tebrik ederim. Geçmişi değiştirme şansımız yok ama geleceği guzelliştirmek sizin elinizde. Profesyonel destek alın. Her gününüz bir öncekinden güzel geçer umarım.Tedavi görün bu ayıp değil. Bende babamla görüşmüyorum. Ayakları üzerinde durabilen güçlü insanlarız biz tedavide bizim için.Abiniz totosundan uydurmuş. Artı siz kin duymayacaksaniz kim duyacak?
Bu insanların hiçbiri ile görüşmeyin.
Yaşadıklarınız fazla ağır o yuzden araştırarak (çünkü malesef bazilari işinin ehli değil ) terapi sürecini başlatın. Çünkü aile dizilimi vs işe yaramaz sizde. Cocuklukta ağır fiziksel ve psikolojik istismar var. Böyle birşey bir Avrupa ülkesinde olsa sizi sosyal hizmetler çoktan o evden almıştı.Görüşmeyin. Üzülmeyin deÇok üzüldüm bu anlattıkların çok ağır. Hayır kinci değilsin. Sende derin yaralar açan bu insanlara tepki koymakta haklısın. Psikolojik destek umarım alıyorsundur almalısın. Bunlar tek başına aşılacak şeyler değil. Umarım her şey çok güzel olur senin için. Sırf seni dünyaya getirdikleri için ailem demek zorunda değilsin.
Anne babasıyla görüşmeyen birine kızmam ben açıkçası. Sonuçta kim neden durduk yere ben annemle görüşmeyeyim desen ki? Elbette bir yaşanmışlık vardır. Hatta çoğumuzun kendimize bile açıklayamayacağı durumlar olabiliyor maalesef. Siz görüşmeyerek aslında çok daha iyisini yapıyorsunuz. Aksi halde bir insan bu ailede sağlıklı ilerleyemez. Etkileri de olur ister istemez. En güzeli sabırla bir doktora gitmek tedavi sürecine gerektiği kadar devam etmek. Ben olsam bende görüşmezdim. Herkes aile olamıyor neticede. Bende akrabalarımla görüşmem mesela. Ben varken çoğu gelmez. O yüzden ne kadar uzak kalırsanız sizin için o kadar iyidir.Merhaba. Bu siteye yeni kaydoldum. Gören olur mu bilmem ama dertleşecek birilerine ihtiyacım var. Birkaç gündür annemle konuşmuyorum. Devamlı ağlama emojileri atıyor. Engelledim. Instagram üzerinden, çok üzüldüğünü yazdı. Cevaplamadım. Bir kez, iyiyim merak etme yazdım daha da yazmadım. 5 yıldır onu görmeye sadece 1 kez 1 günlüğüne gittim. Kınayacaksınız...
Babam ve küçük abimden küçükken eziyet gördüm. Daha 11 yaşımda kendimi öldürmeyi deneyecek kadar. Evde arkalarından klozette sifonu çekmeye, oturacakları zaman arkalarına sandalyelerini çekmeye varıncaya dek her şeylerini yaptırmak ister, yapmayınca döverlerdi, baba oğul bir olup küfürler ederek evden kovmaya kalkarlardı. Babam yumruklarla hele küçük abim kafama sert cisimlerle ya da yumruklarla ama özellikle kafama vururdu başka yerime vurduğunu hatırlamam. Bir gün kendini kaybetmişçesine tutmasalar kafamı ezerek öldürecek raddede beni altına alıp durmaksızın kafamı yumrukladı. Arkasından sifonu çekmediğim için. Polise gittim babam gelip sinirden söylediğimi öyle olmadığını filan söyledi ben de onu sinirlenip git başımdan diye ittirince bana işte sen de bana yaptın yaa işte dedi. Yine de polise şikayet ettim. Açıkça, ben daha 10 yaşımda filanken, beni sevmediğini çünkü ona bir şey vermediğimi söylemişliği de var. Çalışmazdı da. Maddi manevi hiç bakmadı. Dikkatini çekmek içn neler yapardım çocukken yine de çekemezdim. Annemi de döverdi annem kaç kere intihara kalkışmıştı onun yüzünden. Neyse. Aradan yıllar geçti. Ne babam artık böyle biri. Yılda bir arayıp halimi sorar, ayaklarından hasta olmuş. Ne de ben yıllardır onları görüyorum. Küçük abim, ilkokul mezunu kaldı, o zamanlar şiddet bağımlısıydı ve tam bir kadın düşmanıydı, şizofren oldu, çalışamıyor, şimdi kolunu kaldıramıyor, yıllardır ağır tedavi görüyor. Sevgilisi olunca ilk bana söyleyen, bana masallar anlatan, parklarda sohbet edip çekirdek çitleyerek gezdiğim, alışveriş yaptığım, sinemaya gittiğim, her maaş günü beni dondurmacıya götüren, aldatıldığında ağlarken dizimde uyuttuğum en büyüğümüz olan büyük abim ise, aileden komple uzak kalıp kendine yeni hayat kurabilmek için evlendi, çocukları oldu, Kıbrıs'a taşındı ve benim haberimin bile olmadığı bir konuda bana iftira atarak eşiyle aramı bozdu ve eşinin, (onlara maddi yardım yaptığım halde) yapmıyormuşum gibi düşünmesine ve aramızın bozulmasına sebep oldu. Görüşmeyi de kesti. Arada borç ister. Vermem daha da konuşmaz. Zaten isteğinin hiçbirimizle görüşmemek olduğunu söylemişti. Annem her zaman çok çalışan taraf oldu ama ona kızgınım. Çalışabildiği halde boşanmayıp beni yıllarca bunlara maruz bıraktığı için. Çalışmaktan ve küçük abime zaman ayırmaktan benim derdimi bile dinlemediği için. O yıllarda dışarıdan da zorbalık görüyordum çünkü. Onların ve başka herkesin özel gününü kutlayıp benimkini kutlamadığı, ona verdiğim hediye ve mektupları atarken abimin eşinin verdiğini sakladığı için. Abimi o erkek diye diye sınırsız bir özgürlükle yetiştirip b.k gibi bir insan yarattığı için. Bayramda aradığımda, kendi elim ekmek tutana kadar ped bile alamayan biri olan, ayda yılda bir verdikleri harçlıklarımı biriktirip onunla eve peynir ekmek alan bana, bir şey mi istiyorsun ne var diye telefonu açtıkları için. Beni cesaretlendirerek değil sen yapamazsın sen edemezsin seni döverler sen sus diye yetiştirdiği için. Fikrimi sormadığı için. Babamla akrabalarla görüşmek istemiyorum diye, bulaşıcı hastalıği olan anneannemin yanına gitmesini istemedim diye kötü niyetli ve gaddar olduğumu düşündüğü için. Evet geçmiş zaman. Artık yapılabilecek bir şey yok. Belki onlar da pişman. Abimin doktoru kinci olduğumu söylüyormuş ama benim panik atağım, sinir hastalığım, anksiyetem, titremelerim, hiç olmayan ve olmayacak sosyal hayatım, benim geri gelmeyecek olan ergenliğim, güvenim, gençliğim, ruh sağlığım ne olacak? Yıllardır iyileşmeye çalışıyorum ben. Bir sürü kursa gittim. Okullar okudum. Para biriktirdim. Yıllardır İstanbul'da tek başıma yaşıyorum çalışıyorum ama en küçük şeyde patlak veren herhangi bir sinir sorunum her şeyi göze çarpıyor ve insanları benden uzaklaştırıyor. Benim hayatım ne olacak? Her şeyi affetmemi istiyorlar. Vefa besleyeyim, gözyaşlarına kıyamayayım. Bana kıyanlar ne olacak? Bir kedim bile yok. Anlıyor musun?
Bence isteyebilirsin , kendini böyle yalnızlığa mahkûm etme. Kendinin farkında varıp doğruda yanlışta iradeli olursan bence pekala güzel bir evlilik ve çocuk da olur kısmetseBirpapatyagolgesi Yazdıkların için çok teşekkür ederim. Böyle uzun bir cevap yazıp hislerime ortak olmaya çalışman benim için çok değerli. Katılıyorum. Eskiden çocuk isterdim. Artık bu isteğimin bencillik olduğunu düşünüyorum. Sırf benim de ailem olsun diye yeterli mental sağlığa sahip olmadığım halde çocuk istememeliyim diye düşünüyorum. Her çocuk geniş ve neşeli ve sağlıklı bir çevreyi hak eder. Anne baba dahil dünyada çıkara dayalı olmayan herhangi bir ilişki olmadığına kanaat getirdim ve bunu kendi içimde normalleştirebilirsem belki bir nebze kendimi de normalleştirebilir miyom bilmiyorum. Ben psikiyatr görüşmesine gitmemiştim annemle gidiyordu öyle anlatıyordu bilmiyorum ki olabilir. Önüme bakmaya çalışıyorum. Henüz çok başaramadım umarım başarırım tekrar teşekkür ederim.