İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.
Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
