Ben de anneme kizginim.
Icimde alamadigim bir hincim var ona karsi.
Anne oldum en cok simdi köpürüyorum.
Onu simdiye kadar hep fedakar, yemez yedirir, cok cekti imajini cizdi, inandirdi.
Simdi ise seceneleri olmaliydi diyorum, böyle olmak zorunda degil, cünkü ben de anneyim anliyorum su an.
Senin sartlarin baska benimki baskaydi diyor.
En kötü sartta da olsan cocugunla konusamazmisin, sevemezmisin onu..
Aklimda kalan anilar var üzüldügümde üzüldügü ama yine de kabul edemiyorum beni bu kadar ezdirmesine, sahip cikmamasina, kendi girdigi ortamlara sokmamasina.
Annemi tanirlar beni tanimazlar, arkadaslari beni bilmez. Hadi ben ögrenciydim gittim ya insan kizin mi vardi der mi annesine. Beni görünce aaa kizin varmis diyorlardi.
Ben büyüyünce anladim bana deger vermedigini, gelin gittin kafasi da olustu kendisinde.
Derdimi anlatsam da olur öyle derdi, bir kere ama bir kere benim kizim o diyip bir telefon ac dimi kizina cektirenlere.
Hic mi degerim yok.
Anlat anlat bitmez.
Gözümden öyle düstü ki yerine gelemiyor bir daha.