Cumartesi günleri eksiğim,yarım'ım.Kalktığım gibi salona yattığın çekyata kayıyor gözüm,boynum bükülüyor.işten geldiğimde ise evdeki o sessizlik yiyip bitiriyor beni.
Odalar boş ve soğuk!
Elim çekmecene gidiyor arada,örtülerini karıştırdığım için sölenmen geliyor kulağıma.Pijamalarınla uyuyorum mesela,kıyafetlerini giyiyorum aynı Anne(sen) kokuyor,hiç sarılmazdın ya sanki sımsıkı sarıyorsun bedenimi.Geceleri uyumadığımda odamın kapısını aralayıp uykulu uykulu ''yat hadi yat uyu sabah işe gidicen'' deyişini hayal ediyorum biran gerçekmişcesine.Her buzdolabını açacağım zaman resminle gözgöze geliyoruz,gözümü kaçırıyorum nefesim kesiliyor.Resimlerine her baktıkça kalbime bıçak saplayıp evirip çeviriyorlar bıçağı içimde,öylesine batıyor ki bu acı,bu özlem yüreğimi söküp çıkarsalar daha az acı hissedicekmişim gibi geliyor.
Mezarına bile hala gelemiyorum ,124 gün oldu.Yaşıyormuşsunda hastanedesin birgün geliceksin gibi,bazen de merdivenlerden terliklerle batır batır inmeni duyuyorum,elinde çamaşır sepeti kapıdan giriyorsun,odada yere oturmuş pirinç ayıklıyorsun,geceleri salona dönüp baktığımda o çekyatta yatıyorsun sanki,sanki yataktan doğrulup zar zor nefes almaya çalışıyorsun ellerini çekyata dayayıp usulca yatıyorsun acını hissetmeyelim diye.Ah be annem yaşayamadığımız okadar çok duygu var ki,mesela kınalara gitmek istemiyorum,oldum olası nefret ederdim o türküden şimdi daha iyi anlıyorum neden sevmediğimi.Kelimeler boğazımda düğüm düğüm,tıkanıyorum.Ne kadar belli etmesemde bazen iç sesimle konuşurken yakalıyorum kendimi o anda iliklerime kadar işliyor yokluğun.İsyan değil,Özlem'im çok büyük ucubucağı,tesellisi yok. Bütün bunlara ragmen hiç ölmemişsin gibi geliyor hala.Neden böyle hissettiğimi çok iyi biliyorum.Çünkü sen en güzel yerde olman gereken Rabbimin yanındasın.Rabbimin bana lutfettiği sabır öylesine sarıp sarmalıyorki beni,herşeyi göğüsleyebilecek kadar güçlü hissettiriyor bu inanç.Ve hiç birşey olmamış gibi hayata bırakıyorsun kendini koskoca Acınla.Ve bir gün ''Her canlı ölümü tadacaktır'' cümlesi fısıldanıyor kulağıma...
Annem,rüyalarıma gel hiç olmazsa...
özledim...
Odalar boş ve soğuk!
Elim çekmecene gidiyor arada,örtülerini karıştırdığım için sölenmen geliyor kulağıma.Pijamalarınla uyuyorum mesela,kıyafetlerini giyiyorum aynı Anne(sen) kokuyor,hiç sarılmazdın ya sanki sımsıkı sarıyorsun bedenimi.Geceleri uyumadığımda odamın kapısını aralayıp uykulu uykulu ''yat hadi yat uyu sabah işe gidicen'' deyişini hayal ediyorum biran gerçekmişcesine.Her buzdolabını açacağım zaman resminle gözgöze geliyoruz,gözümü kaçırıyorum nefesim kesiliyor.Resimlerine her baktıkça kalbime bıçak saplayıp evirip çeviriyorlar bıçağı içimde,öylesine batıyor ki bu acı,bu özlem yüreğimi söküp çıkarsalar daha az acı hissedicekmişim gibi geliyor.
Mezarına bile hala gelemiyorum ,124 gün oldu.Yaşıyormuşsunda hastanedesin birgün geliceksin gibi,bazen de merdivenlerden terliklerle batır batır inmeni duyuyorum,elinde çamaşır sepeti kapıdan giriyorsun,odada yere oturmuş pirinç ayıklıyorsun,geceleri salona dönüp baktığımda o çekyatta yatıyorsun sanki,sanki yataktan doğrulup zar zor nefes almaya çalışıyorsun ellerini çekyata dayayıp usulca yatıyorsun acını hissetmeyelim diye.Ah be annem yaşayamadığımız okadar çok duygu var ki,mesela kınalara gitmek istemiyorum,oldum olası nefret ederdim o türküden şimdi daha iyi anlıyorum neden sevmediğimi.Kelimeler boğazımda düğüm düğüm,tıkanıyorum.Ne kadar belli etmesemde bazen iç sesimle konuşurken yakalıyorum kendimi o anda iliklerime kadar işliyor yokluğun.İsyan değil,Özlem'im çok büyük ucubucağı,tesellisi yok. Bütün bunlara ragmen hiç ölmemişsin gibi geliyor hala.Neden böyle hissettiğimi çok iyi biliyorum.Çünkü sen en güzel yerde olman gereken Rabbimin yanındasın.Rabbimin bana lutfettiği sabır öylesine sarıp sarmalıyorki beni,herşeyi göğüsleyebilecek kadar güçlü hissettiriyor bu inanç.Ve hiç birşey olmamış gibi hayata bırakıyorsun kendini koskoca Acınla.Ve bir gün ''Her canlı ölümü tadacaktır'' cümlesi fısıldanıyor kulağıma...
Annem,rüyalarıma gel hiç olmazsa...
özledim...