- 8 Ağustos 2017
- 1.510
- 1.008
- Konu Sahibi ironman_2020
- #1
özetle:annemin psikolojik rahatsızlıkları var ve kabul etmiyor. tedaviye nasıl ikna ederim?
annem 70 yaşında emekli öğretmen. Yıllardır kötüleşen psikolojik sorunları var ancak son 1 yılda ciddi anlamda arttı.
mesela bir şeyler biriktiriyor.komşuların ikinci el eşyalarını, benim ve ablalarımın atacağımız şeyleri, kavanozları, 13 yaşındaki yiğenimin mama kaplarını. ev çöplük gibi.
babamla sürekli kavgalılar,anne babasına bakmak için uzaklara gidiyor.anne babası hasta.sürekli öldü ölecekler mevzusu var.annem sürekli uzakta ve bu daha da yıpratıcı oluyor,bizden uzaklaştıkça kardeşlerine yaklaşıyor. böyle olması güzel ,bizim de buna bir itirazımız yok ama itirazımız olduğunu,anne babasına bakmasını istemediğimizi düşünüyor. halbuki öyle bir şey yok yıllardır gider gelir. sadece artık onun da çok yorulduğunu, babamın da ona ihtiyacı olduğunu,gerekirse anane dedeye yardımcı tutabileceğimizi, onun da gidip geleceğini söylüyoruz. buna göre berbat çocuklarız. beddua ettiği bile oldu.
hayatında bir odak noktası belirliyor ve ona takılıp kalıyor. yıllarca yiğenime bakmaya takıldı,şimdi anne baba,zamanla ben.bunun görev olduğunu ve tutkuyla yapılması gerektiğini düşünüyor bakıma ihtiyacımız olmamasına rağmen. bir şeye odaklanıyor ve geri kalan hayatı yok gibi davranıyor.
kurslara yazdırdık,spora yazdırdık, eve temizlikçi tuttuk,en son babamla boşanma aşamasına geldi psikologa gönderdik. çok zor kabul etti. seans sonrası doktor aile terapistine yollamış. ben deli değilim işte daha da gitmem, doktor bir şey demedi işte demiş çıkmış. artık tedavi olma umudu da gitti zar zor gönderdiğimiz yerden ayrıldı.daha da gitmez.
tüm bu süreçlerde ailecek bunaldık,yıkıldık,yorulduk.babam daha uğraşamam diyor. bu saatten sonra uğraşamam diyor. görüşmem ayrı evlerde yaşarız diyor. ablalarım görüşmek istemiyorlar iflah olmaz diyorlar. bende iflah olmayacağı yönündeyim. ama bırakamıyorum da.gittikçe kötüleşiyor. 25 yıl önceki bir şeyi hatırlayıp bu içimde kaldı deyip anlamsız da olsa yapabiliyor. nerden çıktı diye şok oluyoruz.
asla para harcamıyor.asla bir şey attırmıyor.maaşı var her şeyi alabilir ama asla mutlu olamıyor.
ne yapacağımı bilmez haldeyim. hasta olduğundan nasıl bu kadar eminsin derseniz insan annesini tanır,eminim. eskiden de böyleydi çok sevgi dolu bir insan olmadı hiçbir zaman ama artık daha da kötüleşti. tek başına kimsesiz yaşayabileceğini düşünüyor. yanına bizi yaklaştırmıyor. gittikçe bağlar kopuyor.
tedaviye nasıl ikna ederim? ayrı şehirdeyim nasıl konuşsam ne yapsam da düzeltebilsem bir şeyleri? hastalığı ne olabilir?
annem 70 yaşında emekli öğretmen. Yıllardır kötüleşen psikolojik sorunları var ancak son 1 yılda ciddi anlamda arttı.
mesela bir şeyler biriktiriyor.komşuların ikinci el eşyalarını, benim ve ablalarımın atacağımız şeyleri, kavanozları, 13 yaşındaki yiğenimin mama kaplarını. ev çöplük gibi.
babamla sürekli kavgalılar,anne babasına bakmak için uzaklara gidiyor.anne babası hasta.sürekli öldü ölecekler mevzusu var.annem sürekli uzakta ve bu daha da yıpratıcı oluyor,bizden uzaklaştıkça kardeşlerine yaklaşıyor. böyle olması güzel ,bizim de buna bir itirazımız yok ama itirazımız olduğunu,anne babasına bakmasını istemediğimizi düşünüyor. halbuki öyle bir şey yok yıllardır gider gelir. sadece artık onun da çok yorulduğunu, babamın da ona ihtiyacı olduğunu,gerekirse anane dedeye yardımcı tutabileceğimizi, onun da gidip geleceğini söylüyoruz. buna göre berbat çocuklarız. beddua ettiği bile oldu.
hayatında bir odak noktası belirliyor ve ona takılıp kalıyor. yıllarca yiğenime bakmaya takıldı,şimdi anne baba,zamanla ben.bunun görev olduğunu ve tutkuyla yapılması gerektiğini düşünüyor bakıma ihtiyacımız olmamasına rağmen. bir şeye odaklanıyor ve geri kalan hayatı yok gibi davranıyor.
kurslara yazdırdık,spora yazdırdık, eve temizlikçi tuttuk,en son babamla boşanma aşamasına geldi psikologa gönderdik. çok zor kabul etti. seans sonrası doktor aile terapistine yollamış. ben deli değilim işte daha da gitmem, doktor bir şey demedi işte demiş çıkmış. artık tedavi olma umudu da gitti zar zor gönderdiğimiz yerden ayrıldı.daha da gitmez.
tüm bu süreçlerde ailecek bunaldık,yıkıldık,yorulduk.babam daha uğraşamam diyor. bu saatten sonra uğraşamam diyor. görüşmem ayrı evlerde yaşarız diyor. ablalarım görüşmek istemiyorlar iflah olmaz diyorlar. bende iflah olmayacağı yönündeyim. ama bırakamıyorum da.gittikçe kötüleşiyor. 25 yıl önceki bir şeyi hatırlayıp bu içimde kaldı deyip anlamsız da olsa yapabiliyor. nerden çıktı diye şok oluyoruz.
asla para harcamıyor.asla bir şey attırmıyor.maaşı var her şeyi alabilir ama asla mutlu olamıyor.
ne yapacağımı bilmez haldeyim. hasta olduğundan nasıl bu kadar eminsin derseniz insan annesini tanır,eminim. eskiden de böyleydi çok sevgi dolu bir insan olmadı hiçbir zaman ama artık daha da kötüleşti. tek başına kimsesiz yaşayabileceğini düşünüyor. yanına bizi yaklaştırmıyor. gittikçe bağlar kopuyor.
tedaviye nasıl ikna ederim? ayrı şehirdeyim nasıl konuşsam ne yapsam da düzeltebilsem bir şeyleri? hastalığı ne olabilir?
Ama bız bunu degıstırecegız, kendı çocuklarımız ve torunlarımız daha saglıklı bıreyler olacak . Sevgiyle kalın 
