Annem bana sarılsın,dertlerimi ona anlatabileyim istiyorum

Merhabalar.aslında nerden başlasam bilmiyorum.psikolojik olarak sorunluyum galiba,ama içimdekileri kimseye anlatamıyorum.o yüzden buraya yazmaya karar verdim çünkü yazmak konuşmaktan daha kolay ve tabiki hiç tanımadığınız insanlara derdini anlatmak tanıdıklarına anlatmaktan çok daha kolay.ilk olarak bütün yaşadıklarımı ergenlik dönemimde,belki de bu yüzden bunlardan bu kacar etkilendiğimi yazmak istiyorum.ben ergenlik dönemindeyken annemle babamın arası pek iyi diildi,geceleri hep tartıştıklarını duyardım.babam depresyon geçiriyodu galiba antidepresanlar kullanıyodu.hemen herşeye sinirlenirdi.sonra bi gün babamın annemi bi hayat kadınıyla aldattığını öğrendim.annem de biliyodu bunu.bu yüzden ayrılmamıştı babamdan ama kaldıramadığı onun da her halinden belliydi.babama her mesaj geldiğinde güvensizce telefonunu karıştırırdı.o öyle yaptıkça ben dayanamaz gider bi yere gizli gizli ağlardım.sonra gi gün okuldan eve döndüğümde babamın hastanede olduğunu öğrendim.ilaç içip intihara kalkışmış midesini yıkamışlar.annem bize babamın intihara teşebbüs ettiğini söylememişti tabi,içtiği antidepresanlarla başka ilaç içmemesi gerekiyomuş o da ağrı kesici içince zehirlenmiş demişti.o gece annem hastanede olduğu için halamlarda kaldım.yemekte halam babam hakkında ne vardı intihar etcek dedi.babamın intiharı denediğini öyle öğrendim.o gün nefret ettim halamdan çocukların yanında böyle şeyler konuşulmıycağını hiç mi duymamış bu kadın diye.dertlerimin bi kısmı bu,ama asıl atlatamadığım annemle yaşadıklarım.annem belki o dönemde yaşadıklarından dolayı belki de oğlum büyüyünce kurtarır beni bu hayattan düşüncesiyle erkek kardeşime daha düşkündü.onunla bitanem diye konuşur,sarılır öperdi bana ise hiç bişey yok.sabahları evden okula giderken ben kardeşimden bikaç dk önce çıkardım annem gelir bi yolcu bile etmezdi.merdivenlerde beklerdim,sonra kapı açılırdı kardeşim çıkardı annem de kapıda allah zihin açıklığı versin derdi.hep bekledim bi gün bana da der belki diye ama demedi.ben dördüncü sınıftan beri burs alıyorum.bi sabah uyandığımda annem kardeşimin yatağında yatıyodu onunla konuşuyodu.benim hakkımda onun parası var senin dilin diyodu.o an yıkıldım.ben sevgi mi gösteremiyorum dil dökemiyorum diye miydi bütün bunlar??ben yalnız anneme diil kimseye sevgimi gösteremezdim ama annem kardeşime gösterir bana göstermezdi.bi gün annem kardeşim ben aynı yatakta yatıyoduk.annem kardeşimi öptü beni de öpücekti kardeşim onu öpme dedi annem tamam dedi öpmedi.annem zaten beni öyle çok öpmezdi o an onun bi öpüşüne çok ihtiyacım vardı ama sırf kardeşim öpme dedi diye öpmedi.bi gün amcamlardan dönüşte yürüyerek gidiyoduk.annem babam kardeşim el ele tutuşmuş gidiyolardı ben arkada yalnız.o manzara hiç çıkmıyo aklımdan.ne mutlu bi aile tablosu,ama içinde ben yokum.bu yaşadıklarımın etkisiyle sık sık ağlardım.bazen kendimi odalara kapatır ağlardım.annem bi gelip neyim olduğunu sormazdı.güler geçerdi hay yarabbim ağlıycak neyin var yediğin önünde yemediğin arkanda bizim yerimizde olsan napcaktın derdi hep.bana bi derdim olabilme şansı vermezdi.bazen yatağıma kapanır yorganı üstüme çeker ağlardım kardeşim bile anlardı ağladığımı ama annem anlamazdı blki de anlamazlıktan glirdi bilmiyorum beni öyle bırakır giderdi.kendimi odaya kapatıp ağladığımda annem gelip beni bi dinlemediği gibi bi de kapıyı açmıyorum diye kızardı bağırıp çağırırdı.annem beni hiç dinlemeyince ben de geceleri herkes uyuyunca sessiz sessiz ağlamayı öğrendim.her gece ağladım.artık hayaller kurardım ben derdimi kimseye anlatamıyorum keşke şu yastığıma düşen gözyaşlarım,şu duvarlar anlatsa birilerine benim derdimi diye.geceleri ağladığım için uyandığımda hep şiş olurdu gözlerim,okula gittiğimde gözlerimin halini soranlara gece uyuyamadım derdim.hep dua ederdim keşke inanmasa biri,uyuyamamakla gözlerin bu hale gelmez dese ben de herşeyi anlatsam diye.ama hepsi de inanırdı.anneme hiç bi zaman bi derdimi anlatamadım,oturup sohbet edemedim.bi gün arkadaşımın evine gitmiştim.annesine okulda yaşadıklarını,sıkıntılarını anlatıyodu.o gün o kadar çok şaşırdım ki annelere böyle şeyler anlatılıyo mu diye.anneme bile bişey anlatamayınca kimseye anlatamadım.her geçen gün biraz daha içime kapandım.okulda çok arkadaşım olmadı.şu an on sekiz yaşındayım lise sondayım ama hala fazla bi arkadaşım yok,ve hala kimseye bişey anlatamıyorum.hep susmayı öğrendim ben.şimdi fazla konuşmuyorum.annemler bu sefer de konuşmuyorum diye kızıyolar.şimdi annemle babamın arası düzeldi,babam depresyonunu aştı,annem artık kardeşime sevgisini daha fazla göstermiyo çünkü kardeşim sürekli bağırıp çağırıyo heralde ondan da hayır yok dedi.ama hala bana sevgisini gösterdiğini,gelip bana sarıldığını,derdimi dinlediğini,sohbet ettiğimi söyleyemem.beni seviyo bunu biliyorum.lise sınavına giriceğim gün sabaha kadar başımda oturup dua etmiş,bişey istediğim zaman hep yapmaya çalışıyo.ama ben bana sarılsın istiyorum,dertlerimi ona anlatabiliym istiyorum ama hala yapmıyo bunu.bi türlü atlatamıyorum bu sorunları.bazen en ufak bişey olduğunda ağlıyorum hemen,kendimi çok yalnız hissediyorum.uzman birinden yardım almaya ihtiyacım var biliyorum ama yapamıyorum.çünkü okuyorum şu an çalışmıyorum bi psikoloğun parasını ödeyebilmem için bunu annemlere anlatmam gerek.ama eğer onlara derdimi anlatabilseydim şu an bu halde olmazdım zaten.zaten gidip bi psikoloğa derdimi anlatcak cesaretim de yok.kimseye derdimi anlatmayı öğrenmedim ki ben şimdi anlatiym.zaten bu yüzden üniversitede psikoloji okumaya karar verdim.belki herkesin derdi olduğunu görmek beni biraz daha rahatlatır diye,hem de belki o zaman birine derdini anlatmayı ben de öğrenirim uzman bi yardım alma cesareti bulabilirim diye.

Kusura bakmayın çok yazdım başınızı ağrıttım sadece artık birilerine derdimi anlatabilmek istedim

aileler hep kız evlenip el kapısına gidecek yine oğlan bize kalacak şeklinde düşünürler o yüzdende erkek evladın üstüne daha çok titrerler.... bu sadece senin ailende olan bir şey değil. annenin onu öptüğünü seni öpmediğini sevmediğini söylüyorsun bence onun üzerine daha çok düştüğü için sana öyle geliyordur yoksa hiç bi anne çocuğundan nefret etmez ya da onu sevmez diye bir şey söz konusu olamaz, annen kardeşini daha çok seviyor plabilir benimde annem küçük kardeşimi bizden çok sever onun bana çok ihtiyacı var daha çok küçük der bu bizi sevmediği onu sevdiği anlamına gelmiyor.
bence boşuna kuruntu yapıyorsun kaç yaşındasın bilmiyorum ama çok çocuksu düşünüyorsun zamanla aşacağını düşünüyorum.

Kendinizi çok güzel ifade edebilen birisiniz.Belliki herşeye rağmen kendinizi geliştirme yolundasınız..
Üstelik çok güzel bir hayaliniz var.Yaşadığınız sıkıntılarla orantılı olarak psikoloji bölümüne yöneleceksiniz.

18 yaşındasınız.Çok çok güzel yaşlar bunlar.Dönmek ister çoğu insan o yıllara, daha dolu daha çok emek harcamak için o zamanlarına.

Sizde kapatın kalbinizi bu saatten sonra geçmişe.
Yaşadıklarınız o yaşlar için hiç kolay değil, ama bundan sonraki hayatınız için size yol gösterici olacaktır.

En azından üni.bitirip mesleğinizi elinize alıp, inşaallah çok güçlü olacak bir hayat için çabalayacaksınız.
Eş seçiminde çok dikkatli olacak, evlatlarınıza çok nazenin davranacaksınız.

Bu yüzden sakın bırakmayın kendinizi.Çevrenizi çok gözlemlememey çalışın.

Anneniz tabiki sizin dediğiniz gibi sizi seviyor; fakat belliki o da yıllarını çok sıkıntılı geçirmiş, psikolojik olarak dengeyi kurabilecek bir durumda değilmiş.

Belki şuanki yaşınızdan daha küçükken bunu idrak etmemiş olabilirsiniz ama şuan en azından bunu düşünerek rahatlayabilirsiniz; evet annemde çok zor zamanlar yaşamış, gerçek sevgi ve şefkati görmemiş bu yüzden kardeşimle aramızdaki dengeyi kuramamış ve bu yüzden bana sevgisini tam olarak gösterememiş.

Canım ya kendini çok güzel ifade etmişsin, bu da senin istediğin zaman istediğin kişiye kendini açabileceğini gösterir.
Yaşın daha çok genç, sana klişe gelecek biliyorum ama inan bana hepimiz bir şekilde bu ya da buna benzer şeyler yaşadık.
Dertler bitmez, şimdi bunları atlatacaksın önüne başka şeyler çıkacak, iş evlilik vs..
Hayatını onların üzerine kurmaya çalışma ve şunu da unutma bu dünyada senden daha değerli kimse yok..

papatya9 .!.:

Merhabalar.aslında nerden başlasam bilmiyorum.psikolojik olarak sorunluyum galiba,ama içimdekileri kimseye anlatamıyorum.o yüzden buraya yazmaya karar verdim çünkü yazmak konuşmaktan daha kolay ve tabiki hiç tanımadığınız insanlara derdini anlatmak tanıdıklarına anlatmaktan çok daha kolay.

Genişletmek için tıkla...

canım meraba. yaşadığın problerin büyük kısmını bende yaşadım aile içi sıkıntılar hariç. yazını okuyunca geçmişte yazdığım yazılar aklıma geldi. şimdi çok bahsetmek istemiyorum artık.
psikolaga gitmek istedini söylemişsin. sana bunu bilen biri olarak söylüyorum ki hiç bi anlamı yok. psikologdan yararlana bilmen için çok uzun bi süre gitmen gerek oda anca bi nebze rahatlatır seni. ve psikologların yaptığı ilk iş de ilaç vermek. ilaç kullanmayı da doğru bulmuyorum insanı uyuşturuyo ilaç işi biraz psikolojik, iyi oldunu düşünmeni sağlıyo. sonra her sıkıntında bu bunalımın tekrarlama olasılıgı var. yazarak çok doğru bişey yapmışsın doktorumun bana herzaman söylediği şeydi yaz ne hissedersen yaz diye. sende öyle yap yazmak konuşmaktan daha çok rahatlatıcak seni görüceksin. ama melesef tüm bunların çözümü bu değil bunlarla yüzleşmen gerek. annenle bu düşüncelerini paylaşman gerek. ona açık açık böyle düşündüğünü ve bunun seni kırdığını üzüldüğünü anlatmak zorundasın. hatta ona bu yukarda yazdığın örnekleride anlat. bunu bir kere değil her konu açıldığında annen anlayana kadar ve tutumunu değiştirene kadar yap. bu sorunun çözümü annende bana inan bunu kendi başına aşamazsın bu çok ağır bişe.

annemle konuşabilmenin tek çözüm yolu olduğunun ben de farkındayım ama bu o kadar kolay diil benim için.bazılarınız kendini çok güzel ifade etmişsin demişsiniz ama ben eğer bunları size konuşarak anlatmayı denesem ağzımdan tek bi kelime çıkmazdı.yazmak gerçekten çok daha kolay.benim kimseye derdimi anlatamamamın bi nedeni de bu aslında.çünkü ben bunları birine anlattığımı hayal ederken bile ağlamaya başlıyorum hemen.annemle konuşmaya karar versem geçip karşısına onunla konuşmaya çalışsam daha tek kelime etmeden ağlamaya başlarım ve kalırım öyle.daha hiç konuşamam.o yüzden benim annemle konuşabilmem imkansız gibi bişey.ben artık annemle konuşamamaktan nasıl etkilendiysem annem yanımsayken başkalarıyla da rahat konuşamıyorum.annem yanımdayken bi arkadaşımla oturup da sohbet etmeye utanır hale geldim yıllardır

.............................................

canım ya gece gece bozdun moralimi ne güzel anlatmışşınn ifade etmişşin bi an kendimi buldum sen de benim ki biraz daha farklı ama benim ailem acayip ilgilidir annemle çok samimiyim oturur konuşur dertleşiriz babamla öyle ama bizde de olması gereken zamanların dışında öpmek sarılmak yok annemde de sevgisini davranışlarına aktarmada problem var ben de bunun farkındayım eskiden bir şey yapmazdım ama şimdi ben ona yakın davranıyorum öpüyorum sarılıyorumm eğer bende uzak dursam bunların hiç biri olmayack sen de üstüne git davranılmasını istediğin davran olumlu olmaya çalış :) liseye gidiyormussun hiç olmazsa rehber öğretmeninizle görüş o senin içini biraz rahatlatır inan bana

annene mektup yazmayı dene bence aynen bizlere anlattığın gibi anlatmalısın muhtemelen annenin okuyup yazdıklarını ciddiye almayacağını bu durumda dahada incinmekten korkarak yazmayacaksın ama yaparsan eğer annen mektubunu okuduğunda hafiflersin
eminim annende seni çok seviyordur ancak dönem dönem şöyle bir yanılgıya düşebiliyorlar çocuklarından birsi daha dirayetli ve güçlü karaktere sahipse onun da annesinin ilgisine ihtiyacı olduğunu unutup diğer kardeşe farkında olmadan belkide daha güçsüz olduğu için daha fazla üzerine düşebiliyorlar benim anladığım kadarıylada sen çok güçlü bir karaktersin

ama kesinlikle böyle birşeyi içinde taşımamalısın

o dönemlerde annemin beni sevmediğini düşünüyodum evet ama şu an böyle düşündüğümü söyleyemem.beni seviyo bunu biliyorum ama sevgisini fazla göstermiyo.o dönemlerde ağladığımda belki kendisi de kötü durumda olduğu için benle ilgilenmiyodu.artık onun yanında ağladığım zaman gelip sarılıyo ilgileniyo benle.ama benim sorunum şurda ben yıllarca hep ondan gizli ağladım,her derdimi içimde tuttum.şimdi de o artık ağladığımda benle ilgileniyo diye bi anda herşeyi unutup onun yanında rahat rahat ağlayamıyorum.belki şimdi beni ağlarken görse gelip neyim olduğunu sorucak ama ben hep derdimi saklamayı,belli etmemeyi öğrendim.ben ilk yazımda da yazmıştım şu an herşey düzeldi diye,annemin anneliğine şimdi bişey dersem ona haksızlık etmiş olurum.annem sevgisini fazla gösteremeyen bi insan bunu kabullendim artık.he şimdi o zaman senin sorunun ne diyceksiniz belki ben o dönemlerde yaşadıklarımı atlatamıyorum,etkisinden kurtulamıyorum hala.bundan kurtulabilmem için o dönemlerde yaşadıklarımı annemle paylaşmam gerek bunu biliyorum ama korkuyorum ya sıkıntılarımı önemsemezse,beni anlamazsa diye.çünkü o zaman daha çok incinirim

papatya9 .!.:

o dönemlerde annemin beni sevmediğini düşünüyodum evet ama şu an böyle düşündüğümü söyleyemem.beni seviyo bunu biliyorum ama sevgisini fazla göstermiyo.o dönemlerde ağladığımda belki kendisi de kötü durumda olduğu için benle ilgilenmiyodu.artık onun yanında ağladığım zaman gelip sarılıyo ilgileniyo benle.ama benim sorunum şurda ben yıllarca hep ondan gizli ağladım,her derdimi içimde tuttum.şimdi de o artık ağladığımda benle ilgileniyo diye bi anda herşeyi unutup onun yanında rahat rahat ağlayamıyorum.belki şimdi beni ağlarken görse gelip neyim olduğunu sorucak ama ben hep derdimi saklamayı,belli etmemeyi öğrendim.ben ilk yazımda da yazmıştım şu an herşey düzeldi diye,annemin anneliğine şimdi bişey dersem ona haksızlık etmiş olurum.annem sevgisini fazla gösteremeyen bi insan bunu kabullendim artık.he şimdi o zaman senin sorunun ne diyceksiniz belki ben o dönemlerde yaşadıklarımı atlatamıyorum,etkisinden kurtulamıyorum hala.bundan kurtulabilmem için o dönemlerde yaşadıklarımı annemle paylaşmam gerek bunu biliyorum ama korkuyorum ya sıkıntılarımı önemsemezse,beni anlamazsa diye.çünkü o zaman daha çok incinirim

Genişletmek için tıkla...

cesaretini topla ve anlat canım bence yaa. ağlarsın anlatırken muhtemelen ve bunu görünce ilgisiz davranmaz bence, düzelmiş diyorsun. dinler ve sana açıklamasını yapar, şefkatini gösterirse dediğin gibi kurtulursun bu durumdan yaraların sarılır. bunun dışında anlatmak istediğin bir şey varsa buraya konu açarsın bu da sana iyi gelir.

papatya9 .!.:

o dönemlerde annemin beni sevmediğini düşünüyodum evet ama şu an böyle düşündüğümü söyleyemem.beni seviyo bunu biliyorum ama sevgisini fazla göstermiyo.o dönemlerde ağladığımda belki kendisi de kötü durumda olduğu için benle ilgilenmiyodu.artık onun yanında ağladığım zaman gelip sarılıyo ilgileniyo benle.ama benim sorunum şurda ben yıllarca hep ondan gizli ağladım,her derdimi içimde tuttum.şimdi de o artık ağladığımda benle ilgileniyo diye bi anda herşeyi unutup onun yanında rahat rahat ağlayamıyorum.belki şimdi beni ağlarken görse gelip neyim olduğunu sorucak ama ben hep derdimi saklamayı,belli etmemeyi öğrendim.ben ilk yazımda da yazmıştım şu an herşey düzeldi diye,annemin anneliğine şimdi bişey dersem ona haksızlık etmiş olurum.annem sevgisini fazla gösteremeyen bi insan bunu kabullendim artık.he şimdi o zaman senin sorunun ne diyceksiniz belki ben o dönemlerde yaşadıklarımı atlatamıyorum,etkisinden kurtulamıyorum hala.bundan kurtulabilmem için o dönemlerde yaşadıklarımı annemle paylaşmam gerek bunu biliyorum ama korkuyorum ya sıkıntılarımı önemsemezse,beni anlamazsa diye.çünkü o zaman daha çok incinirim

Genişletmek için tıkla...

mesaj tekrarı.......

ya anlatınca sen çok üzüldüm inan :/ ama senin yapabileceğin tek şey annenle oturup konuşmak ona sen adım at ondan adım gelmiyorsa yine değişen birşey yoksa psikologa gitmelisin.Onun dısında annenin yaptığı çok yanlış kardeşine ilgisi sana öyle yapması sanki sen üvey evlatmışsın gibi.Çok şaşırdım yani sen anlatınca.Bende çok istyrm annem bana ilgi gstersin sevsin öpsün sarılsın ama yapmıyor oda gösteremiyor ve ben artık alıştım psikologada gitmiştim annemlede knşmuştu ama farketmedi çünkü annemin yapısı bu.bende sevgisini gösterebilen ve karsıdanda görmek isteyen biriyimdir.Annem her isteğimi yapıyor beni seviyor bunu biliyorum en azından bunun için bişi demiyorum artık.AmA bana ayrı kardeşime ayrı davransaydı işler değişirdi.Bunu kabul edemem çünkü.

Ben anneme söyleme cesareti gösterdim sürekli çalışıp bizimle ilgilenmediğini gözü yaşlı ve pişman oda bunu kabul etti , kardeşim uzaklara gitti annem anlamadı bendi anlattım nedenleri aramız iyidir şimdi ama küçük kardeşim ona uzak çünkü zamanında oda ona uzaktı

dunyaya gelirken anne babamızı seçemiyoruz. Olduug gibi kabullen inan ki zor dğeil. Ya da ilk adımı sen at..