- 21 Haziran 2018
- 44
- 15
- Konu Sahibi Meleknaz1992
- #1
Merhabalar, daha önce de buraya yazmıştım.
Şimdi yine dertliyim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Ben 25 yaşındayım. Bir tane erkek kardeşim var, tek kızım. Şimdi yazdıklarımdan sonra biliyorum yargılicaksınız hatta normal bile değilsin diyeceksiniz ama nedense yinede tek taraflı suçlu olunacağını düşünmüyorum. Sorunum ANNEM ve BABAM! Evden tekrar ayrıldım, bundan bir kaç kez öncede kaçmıştım ama artık canıma taketti. Aslında hiç ayrılmak istemezdim gerçekten Ailem için canımı verebilirim ama evde her gün her gün huzursuzluk beni yordu artık. Babam her gün bir tatsızlık çıkarıyor, nedensiz! Gerçekten vallaha da billaha da hiç bir sebep yokken evde kavga ediyor. Evet iş yerinde biraz sorunları varmiş ama gidip iş yerindekilere bir şey demiyor, geliyor evde terör estiriyor belki bizi dövmüyor ama psikolojikmen şiddet gerçekten daha zor. Çünkü her gün düşünüyorsun, yumruğun içine giriyorsun acaba bugün eve gelince yüzü gülecek mi kavga edecek mi diye. Zaten herkesin hayatı zor olduğu gibi benimde sorunlarım var! Tuttum onlar yeterki üzülmesinler diye 6 sene hiç sevmediğim ama bir gün olsun hiç sevmediğim bir işte çalıştım, ordaki her şeyi içime ata ata panik ataklara yakalandım( hayatımdaki en kötü olaydı; kendi başıma evde duramamak dışarı çıkamamak arkadaşlarla buluşamamak anlicanız kendi başıma hiç bir şey yapamamaya başlamıştım şimdi ALLAHA şükür daha iyiyim!) Şimdi şöyle geri dönmüş bakıyorumda resmen annem babam ne istediyse o hayatı yaşamışım BEN! ve artık yoruldum! Bundan bir kaç gün öncesi evde çok büyük kavga ettik, babam yüzüne. Babam da bir huy vardır işten eve gelir bizimle hiç konuşmamaya başlar, yüzü eğridir ters ters cevaplar verir o günp bize zehir eder( arka arkaya haftalarca yapmışlığı var bunları) EN ÇOK KOYANDA NE BILIYOR MUSUNUZ SUÇLUSU BIZ DEĞILIZ VE HIÇ BIR ŞEY YAPMADIĞIMOZ HALDE BÖYLE DAVRANIR BIZE! Sonra aradan bir gün geçer gelir konuşur özür diler annemden ya da annem ona laf atmak zorunda kalır, ama o günün akşamı yine aynı şey olur hiç bir şey demeden yatmaya gider kapıları küt küt örter. Ortada yemin ederim bir SEBEP OLSA YA DA ABIR ŞEY YAPSAK VALLAHA BIR ŞEY DEMICEM AMA BIR SEBEP YOK YA YOOOOK( en çokta buna sinir oluyorum ya) ve çok sinirlidir çok acelecidir babam her şeye kızar! Yanında yemin ederim bir laf desek nereye diyorsun sana bir bakış atar sesini çıkaramazsın. Haliyle annem çok üzülür ve canı hiç bir şey çekmez ne iş yapar ne yemek hiç bir şey. Ona biraz burnunu süründür dediğim halde babam ne yaparsa yapsın affeder. Annem konuşuyorda neden böyle yaptığını soruyor, söz veriyor yapmicam bkr daha diyor ama yarısı günü yine aynı ve ona bir şey dediğimizdede siz huç kendinize bakmıyorsunuz siz suçlusunuz diyor oysaki vallahi bir şey yapmıyoruzy ne ben ne annem ne kardeşim. Annem kac kere der hafta sonlarıda çalışsada rahat etsek diye ama anlamadığım hepde affediyor. Babam da tabii afeden var nasıl olsa diyor kanımca, aynı hatayı tekrardan yapıyor. Ben de size ters gelebilir belki ama istiyorum ki boşansınlar ama annem kabul etmiyor, diyorum kardeşimi alırız ben sen 3müz yeni bir hayat kurarız ama yok BABAM NE YAPARSA YAPSIN HER ŞEYINI AFFEDIYOR! Kavga olan günü bavulumu topladım ve evden ayrılmak istedim yakıma kardeşimk alıp. Annem kardeşime çok düşkündür. Tabii ki annem karşı çıktı, sen nereye gidiyorsan git ama kardeşini alamazsın dedi (Çocuğunda psikolojisi bozuluyor, yüzümüze bakıyor öyle, o daha 13 yaşında) ben de buna sinirlendim ve annemi ittim o da beni itti ve başladık saç baş kapışmaya! Üzerime ne varsa attı ben de televizyonu falan kırdım. MALESEF!!! BEN de çok üzgünüm ama oldu geri getiremiyorum o günü. Bavulumu aldığım gibi çıktım, annem de zaten kapıdan itti beni. Şimdi geldim öz teyzem değil ama çooook severim kendisini onda kalıyorum ama nereye kadar. Işsizim, oda beni çok strese soktu malesef bir türlü bir yer bulamadım. Eve de gidemiyorum, o teyzeme benim öyle bir kızım yok artık bu eve gelemez demiş. Annem çok sert birisidir, çok kuralcı onun dediği olmazsa anında sinirlenen küsen konuşmayan konuşsa bile ters ters cevap verir. Evleneceğim kişiye bile karıştı, eski erkek ark. Istemedi ben seni oraya vermem dediler gizli gizli yürüttüm ama yinede bir yere kadar gidebildi ilişkim. Ona o eski erkek ark. Anlattığımda hemen gitti babama ispiyonladı, ki ben istemiyordum anne aramızda kalsın dedim ama yok baban beni ne yapar duyarsa dedi. Ona gizli hiç bir şeyimi anlatamam. O yüzden dışardaki arakadaşlarıma anlatır onlara çok değer verirdim, onalarda tabii hemen anlarlardı ve enyai gibi kullanırlardı beni. Bir dışara çıkayım hemen 10 kere arayıp yazarlar, öyle her gün dışarı çıkan biriside değilim. Biliyorum devir çok kötü ama artık 26 yaşıma gidiyorum bazı şeyleri ben de algılayabiliyorum. Annem istiyor ki hep onun istediği gibi yaşayayım. Nerde çalışcağıma bile onlar karar verirler. Haa oturup ailecek konuşulur, fikir değişikliği yapılır ama yok en son sözü onlar söylemesi gerekir ve ben bundan bunaldım artık. Ona bunları deyince hep sivri dilli, dik kafa oluyorum ama kendi yaptıklarını görmüyor malesef. Hele dışardaki insanların ne dediğini çok düşünür. Bu huyundan nefret ederim, hemen bir kavgamız olsun bana beddualar eder. Bir kimse yanlış bir şey yapsın hayatta küsmez hele babama hayattaaaa küsmez anînda affeder ama ben bir şey yapayım aman ALLAHIM 5 dünya savaşı resmen! Anneannem ile 10 senedir konuşmuyor annem, anneannem malesef para davası yüzüne anneme karşı cephe aldı resmen evlatlıktan attı diyebiliriz ( ki bu konuda annem haklı, çok yediler bizi) Kendisi anneannemnin ona yaptıklarını bana yaşatıyor şimdi. Babaannem ayrı bir hava yapmadığı kalmamış dahalen yapıyor, ben annemi koruyorum ama sonradan onlarla iyi oluyor ben kötü oluyorum. Evet her istediğimiz olur yeri gelir 700 tl ye ayakkabı falan alırım ama her şey o ayakkabı değil. Biraz sevgi, biraz saygı, biraz anlayış olsa. Beni biraz anlasalar ne olur sanki? Biraz kararlarıma saygı gösterseler ne olur?! Dışarıda başkalsrının kızlarına bir iyi davranıyor acaba bu benim annem mi diyorum. Sanırsam beni sevmiyor... Zamanında da babamdan ve ailesinden çok çekmiş ama ben doğdum diye katlanmış, evet büyük bir fedakarlık ama sanki artık bunlar için beni suçluyor, ya da bana öyle geliyor. Inanırmısınız 25 yaşındayım ama annem bana bir kere bile olsun KIZIM DEMEDI!!! DEMEZDE! Nedeni: Seneler öncesi babaannemin yanında bana bir kere kızım demiş, Babaannem de kızmış, kaynana yanında kızım denilmez demiş! O zamandır bu zamandır hayatta demez, başkaları kızım deyince çok zoruma gidiyor. Kardeşimi bile farklı sever, beni öperken bile hissediyorum böyle içten öpmediğini. Yani demem o ki kaldım kendi başıma, sinirsel, işsiz, ailesiz. Ve şu aralar kirpik kaş dökülmem bile var... Bilmiyorum ne yapsam??? Sizce ne yapmalıyım ???
Şimdi yine dertliyim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Ben 25 yaşındayım. Bir tane erkek kardeşim var, tek kızım. Şimdi yazdıklarımdan sonra biliyorum yargılicaksınız hatta normal bile değilsin diyeceksiniz ama nedense yinede tek taraflı suçlu olunacağını düşünmüyorum. Sorunum ANNEM ve BABAM! Evden tekrar ayrıldım, bundan bir kaç kez öncede kaçmıştım ama artık canıma taketti. Aslında hiç ayrılmak istemezdim gerçekten Ailem için canımı verebilirim ama evde her gün her gün huzursuzluk beni yordu artık. Babam her gün bir tatsızlık çıkarıyor, nedensiz! Gerçekten vallaha da billaha da hiç bir sebep yokken evde kavga ediyor. Evet iş yerinde biraz sorunları varmiş ama gidip iş yerindekilere bir şey demiyor, geliyor evde terör estiriyor belki bizi dövmüyor ama psikolojikmen şiddet gerçekten daha zor. Çünkü her gün düşünüyorsun, yumruğun içine giriyorsun acaba bugün eve gelince yüzü gülecek mi kavga edecek mi diye. Zaten herkesin hayatı zor olduğu gibi benimde sorunlarım var! Tuttum onlar yeterki üzülmesinler diye 6 sene hiç sevmediğim ama bir gün olsun hiç sevmediğim bir işte çalıştım, ordaki her şeyi içime ata ata panik ataklara yakalandım( hayatımdaki en kötü olaydı; kendi başıma evde duramamak dışarı çıkamamak arkadaşlarla buluşamamak anlicanız kendi başıma hiç bir şey yapamamaya başlamıştım şimdi ALLAHA şükür daha iyiyim!) Şimdi şöyle geri dönmüş bakıyorumda resmen annem babam ne istediyse o hayatı yaşamışım BEN! ve artık yoruldum! Bundan bir kaç gün öncesi evde çok büyük kavga ettik, babam yüzüne. Babam da bir huy vardır işten eve gelir bizimle hiç konuşmamaya başlar, yüzü eğridir ters ters cevaplar verir o günp bize zehir eder( arka arkaya haftalarca yapmışlığı var bunları) EN ÇOK KOYANDA NE BILIYOR MUSUNUZ SUÇLUSU BIZ DEĞILIZ VE HIÇ BIR ŞEY YAPMADIĞIMOZ HALDE BÖYLE DAVRANIR BIZE! Sonra aradan bir gün geçer gelir konuşur özür diler annemden ya da annem ona laf atmak zorunda kalır, ama o günün akşamı yine aynı şey olur hiç bir şey demeden yatmaya gider kapıları küt küt örter. Ortada yemin ederim bir SEBEP OLSA YA DA ABIR ŞEY YAPSAK VALLAHA BIR ŞEY DEMICEM AMA BIR SEBEP YOK YA YOOOOK( en çokta buna sinir oluyorum ya) ve çok sinirlidir çok acelecidir babam her şeye kızar! Yanında yemin ederim bir laf desek nereye diyorsun sana bir bakış atar sesini çıkaramazsın. Haliyle annem çok üzülür ve canı hiç bir şey çekmez ne iş yapar ne yemek hiç bir şey. Ona biraz burnunu süründür dediğim halde babam ne yaparsa yapsın affeder. Annem konuşuyorda neden böyle yaptığını soruyor, söz veriyor yapmicam bkr daha diyor ama yarısı günü yine aynı ve ona bir şey dediğimizdede siz huç kendinize bakmıyorsunuz siz suçlusunuz diyor oysaki vallahi bir şey yapmıyoruzy ne ben ne annem ne kardeşim. Annem kac kere der hafta sonlarıda çalışsada rahat etsek diye ama anlamadığım hepde affediyor. Babam da tabii afeden var nasıl olsa diyor kanımca, aynı hatayı tekrardan yapıyor. Ben de size ters gelebilir belki ama istiyorum ki boşansınlar ama annem kabul etmiyor, diyorum kardeşimi alırız ben sen 3müz yeni bir hayat kurarız ama yok BABAM NE YAPARSA YAPSIN HER ŞEYINI AFFEDIYOR! Kavga olan günü bavulumu topladım ve evden ayrılmak istedim yakıma kardeşimk alıp. Annem kardeşime çok düşkündür. Tabii ki annem karşı çıktı, sen nereye gidiyorsan git ama kardeşini alamazsın dedi (Çocuğunda psikolojisi bozuluyor, yüzümüze bakıyor öyle, o daha 13 yaşında) ben de buna sinirlendim ve annemi ittim o da beni itti ve başladık saç baş kapışmaya! Üzerime ne varsa attı ben de televizyonu falan kırdım. MALESEF!!! BEN de çok üzgünüm ama oldu geri getiremiyorum o günü. Bavulumu aldığım gibi çıktım, annem de zaten kapıdan itti beni. Şimdi geldim öz teyzem değil ama çooook severim kendisini onda kalıyorum ama nereye kadar. Işsizim, oda beni çok strese soktu malesef bir türlü bir yer bulamadım. Eve de gidemiyorum, o teyzeme benim öyle bir kızım yok artık bu eve gelemez demiş. Annem çok sert birisidir, çok kuralcı onun dediği olmazsa anında sinirlenen küsen konuşmayan konuşsa bile ters ters cevap verir. Evleneceğim kişiye bile karıştı, eski erkek ark. Istemedi ben seni oraya vermem dediler gizli gizli yürüttüm ama yinede bir yere kadar gidebildi ilişkim. Ona o eski erkek ark. Anlattığımda hemen gitti babama ispiyonladı, ki ben istemiyordum anne aramızda kalsın dedim ama yok baban beni ne yapar duyarsa dedi. Ona gizli hiç bir şeyimi anlatamam. O yüzden dışardaki arakadaşlarıma anlatır onlara çok değer verirdim, onalarda tabii hemen anlarlardı ve enyai gibi kullanırlardı beni. Bir dışara çıkayım hemen 10 kere arayıp yazarlar, öyle her gün dışarı çıkan biriside değilim. Biliyorum devir çok kötü ama artık 26 yaşıma gidiyorum bazı şeyleri ben de algılayabiliyorum. Annem istiyor ki hep onun istediği gibi yaşayayım. Nerde çalışcağıma bile onlar karar verirler. Haa oturup ailecek konuşulur, fikir değişikliği yapılır ama yok en son sözü onlar söylemesi gerekir ve ben bundan bunaldım artık. Ona bunları deyince hep sivri dilli, dik kafa oluyorum ama kendi yaptıklarını görmüyor malesef. Hele dışardaki insanların ne dediğini çok düşünür. Bu huyundan nefret ederim, hemen bir kavgamız olsun bana beddualar eder. Bir kimse yanlış bir şey yapsın hayatta küsmez hele babama hayattaaaa küsmez anînda affeder ama ben bir şey yapayım aman ALLAHIM 5 dünya savaşı resmen! Anneannem ile 10 senedir konuşmuyor annem, anneannem malesef para davası yüzüne anneme karşı cephe aldı resmen evlatlıktan attı diyebiliriz ( ki bu konuda annem haklı, çok yediler bizi) Kendisi anneannemnin ona yaptıklarını bana yaşatıyor şimdi. Babaannem ayrı bir hava yapmadığı kalmamış dahalen yapıyor, ben annemi koruyorum ama sonradan onlarla iyi oluyor ben kötü oluyorum. Evet her istediğimiz olur yeri gelir 700 tl ye ayakkabı falan alırım ama her şey o ayakkabı değil. Biraz sevgi, biraz saygı, biraz anlayış olsa. Beni biraz anlasalar ne olur sanki? Biraz kararlarıma saygı gösterseler ne olur?! Dışarıda başkalsrının kızlarına bir iyi davranıyor acaba bu benim annem mi diyorum. Sanırsam beni sevmiyor... Zamanında da babamdan ve ailesinden çok çekmiş ama ben doğdum diye katlanmış, evet büyük bir fedakarlık ama sanki artık bunlar için beni suçluyor, ya da bana öyle geliyor. Inanırmısınız 25 yaşındayım ama annem bana bir kere bile olsun KIZIM DEMEDI!!! DEMEZDE! Nedeni: Seneler öncesi babaannemin yanında bana bir kere kızım demiş, Babaannem de kızmış, kaynana yanında kızım denilmez demiş! O zamandır bu zamandır hayatta demez, başkaları kızım deyince çok zoruma gidiyor. Kardeşimi bile farklı sever, beni öperken bile hissediyorum böyle içten öpmediğini. Yani demem o ki kaldım kendi başıma, sinirsel, işsiz, ailesiz. Ve şu aralar kirpik kaş dökülmem bile var... Bilmiyorum ne yapsam??? Sizce ne yapmalıyım ???
bizim türk toplumunda anadır babadır döver söver diye bir düşünce var ne yazık ki. Ama bu anneler babalar cocuklarının psikolojilerini bozduklarının farkında değil. 25 yaşındayım izin almam gerekiyor küçücük çocuk gibi.
