- 11 Ocak 2019
- 1.083
- 2.338
- 133
- Konu Sahibi Meltemesintisi80
- #1
Çok uzun süredir buraya dönmüyordum. Bu arada hayatımda pek çok değişiklik oldu. Bir yabancı ile evlendim ve Rusya ya taşındım, dolayısı ile çok emek verdiğim işimden istifa ettim, bir oğlum oldu ve şu an 13 aylık oldu bile ve ben hala bazı şeyleri yoluna koyamadığımı fark ettiğim için yine buraya döndüm. Disiplinimi kaybettim ,eski hayatımı özlüyorum, oğlumu çok seviyorum ama bazen delirecek gibi oluyorum; oysa ki bana hiç zorluk çıkarmayan bir bebek oldu. Evlilik hayatına alışamıyorum ve sadece 2 yıl geçmiş olmasına rağmen sıkıldım. Eşimi seviyorum ama anladım ki yabancı da olsa erkekler evlenince değişiyor. Tüm bu etkenler birleşince ben yine tüm gün uyumak isteyen o kıza dönüştüm, bugün ile beraber galiba 5 gündür duş almadığımı farkettim ve aklıma burası geldi. Daha önce buraya yazmak bana belli bir görev duygusu vermişti ve iyileşmeme yardımcı olmuştu; belki yine öyle olur.
38 yaşında evlenip, 39 da anne olmak galiba uzun süre bekar olan bir kadın için şu nedenden dolayı zor. Çok uzun süre kendi kendinle kaldığın o kadına veda ediyorsun. O kadın bağımsız idi, ekonomik özgürlüğü vardı, belki yalnız ve zaman zaman depresifti ama huzurluydu.O kadın istediği zaman uyuşukluk yapabiliyordu, kendi evinin kralı ve kraliçesi idi, sadece kendi hayatından sorumlu idi... O kadının yasını tuttuğumu fark ettim ve o kadın geri gelmeyecek.
Dediğim gibi oğlumu çok seviyorum, onun için herşeyi yaparım ama bu kadar zor olduğunu maalesef bilmiyordum.Bazen gerçekten sessizliğe yada sadece kendimle vakit geçirmeye o kadar ihtiyacım oluyor ki ve yapamadığım her an sinirleniyorum. İstediğim şeyleri istediğim an yapmaya yada yapmamaya o kadar alışmışım ki şu an ertelemek ruh halimi çok etkiliyor.
Zaman zaman kocamla konuşmak bile istemiyorum; bu durum o kadar saçma ve belki bencilce ki ama gerçekten de bazen tek isteğim yalnız kalmak. Oğlumun kokusu için dünyayı yakarım ama bazen yemek,banyo,bez değiştirme, oyun, kahvaltı, uyutma, diş ağrısı vs derken bir odaya kapanıp çıkmamak istiyorum.
Ancak 40 yaşıma yaklaştığım şu günlerde anlıyorum ki yeniden kendime çeki düzen verme vakti geldi ve bu nedenle daha önce denediğim ama başarısız olduğum "ANNELİKTE SAĞLIKLI YAŞAM" için buraya günlük tutmaya geldim.
Umut ediyorum ki buraya yazmak ,programlarımı oluşturmak ve uygulamak beni mutlu bir anne ve eş yapar.
Başlayalım o zaman...
38 yaşında evlenip, 39 da anne olmak galiba uzun süre bekar olan bir kadın için şu nedenden dolayı zor. Çok uzun süre kendi kendinle kaldığın o kadına veda ediyorsun. O kadın bağımsız idi, ekonomik özgürlüğü vardı, belki yalnız ve zaman zaman depresifti ama huzurluydu.O kadın istediği zaman uyuşukluk yapabiliyordu, kendi evinin kralı ve kraliçesi idi, sadece kendi hayatından sorumlu idi... O kadının yasını tuttuğumu fark ettim ve o kadın geri gelmeyecek.
Dediğim gibi oğlumu çok seviyorum, onun için herşeyi yaparım ama bu kadar zor olduğunu maalesef bilmiyordum.Bazen gerçekten sessizliğe yada sadece kendimle vakit geçirmeye o kadar ihtiyacım oluyor ki ve yapamadığım her an sinirleniyorum. İstediğim şeyleri istediğim an yapmaya yada yapmamaya o kadar alışmışım ki şu an ertelemek ruh halimi çok etkiliyor.
Zaman zaman kocamla konuşmak bile istemiyorum; bu durum o kadar saçma ve belki bencilce ki ama gerçekten de bazen tek isteğim yalnız kalmak. Oğlumun kokusu için dünyayı yakarım ama bazen yemek,banyo,bez değiştirme, oyun, kahvaltı, uyutma, diş ağrısı vs derken bir odaya kapanıp çıkmamak istiyorum.
Ancak 40 yaşıma yaklaştığım şu günlerde anlıyorum ki yeniden kendime çeki düzen verme vakti geldi ve bu nedenle daha önce denediğim ama başarısız olduğum "ANNELİKTE SAĞLIKLI YAŞAM" için buraya günlük tutmaya geldim.
Umut ediyorum ki buraya yazmak ,programlarımı oluşturmak ve uygulamak beni mutlu bir anne ve eş yapar.
Başlayalım o zaman...