• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Annelik ve mutsuzluk

A

armchair99

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
1 Kasım 2020
40
11
38
32
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Ne kadar oldu doğum yapalı
 
9 ayda hala gazlı mı. Yürümeye başlayınca biraz rahatlayabilirsin.bu seferde başka zorluklar çıkar. Her dönemin kendine ayrı zor ve kolay tarafları var. Kızım şu an 2.5 yaşında. Bi kaç aydır aşırı inat herşeye ağlıyor herşeye bağırıyor 2 yaş krizi beni çok yordu. Şu an yenidoğan dönemindeki gibi yorulduğumu hissediyorum. Benim için 1-2 yaş arası kolaydı sakindi. Yine öyle sakin olabileceğimiz günleri bekliyorum.
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Bir damla sudan bir insan oluşuyor ve bu insan bomboş bir tabela gibi her şeyi sizden sonra çevresinden öğrenecek. Siz anneliğe bebeğiniz de insan olmaya alışmaya çalışıyorsunuz. Bu süreçler çok doğal her bebek farklı süreçlerden geçer sorumlulugu sadece siz ustlenmeyin gerekirse destek almaktan da çekinmeyin. Başkalarının tecrübesi size yol gösterebilir ama bu yol sizin yolunuz birlikte şekil vereceksiniz. Sağlıkla büyüsün
 
denizmavisii3322 .!.:
Benim de 2aylik bebeğim kendimi çok yorgun bitkin hissediyorum, hiç biseye yetişemiyorum. Bir an önce büyüsün istiyorum, yani yalnız değilsin annelik zormuş.
Genişletmek için tıkla...
Ben de başlarda geçecek diyordum ama hiçbir şey geçmedi tersine kötüleşti. 6 ayda vücut düzelir diyorlar. 9 ay oldu hala fiziksel olarak hiç iyi değilim. Sözde doğum yapınca annenin vücudu yenilenir, güçlenirdi. "Doğurun" lobisinin safsatası bu da büyük ihtimalle. Gözlerim bile daha az görüyor. Kafa 1 milyon zaten yazdığım gibi. 55 yaşında annem benden daha dinç ve hafızası iyi.
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Uzuyan lohusa depresyonu yaşıyorsunuz muhtemelen.
Ben de uzun süre yaşadım tüm bu hisleri.
Eşinizden destek almalısınız, ya da anneniz vs.
Arada bebeği bırakıp 1 saatte olsa dışarı çıkmaya çalışın.
Bir cafede oturup boş boş insanları izleyin.
Açık havada kahvenizi yudumlayin.
İş hayatınız varsa geri dönmeye çalışın.
Bebeğiniz küçük mü bilemiyorum ama mümkün olduğunca bebeği bırakıp çıkın.
 
Tamamiyle aynı hisleri yaşıyorum. 2 ya da 3 çocuk yapanlar çok mu güçlü yoksa ben konforuma çok mu düşkündüm diyorum ve böyle hissettiğim için vicdan azabı mahvediyor beni.
 
bilgeannem .!.:
Uzuyan lohusa depresyonu yaşıyorsunuz muhtemelen.
Ben de uzun süre yaşadım tüm bu hisleri.
Eşinizden destek almalısınız, ya da anneniz vs.
Arada bebeği bırakıp 1 saatte olsa dışarı çıkmaya çalışın.
Bir cafede oturup boş boş insanları izleyin.
Açık havada kahvenizi yudumlayin.
İş hayatınız varsa geri dönmeye çalışın.
Bebeğiniz küçük mü bilemiyorum ama mümkün olduğunca bebeği bırakıp çıkın.
Genişletmek için tıkla...
Teşekkürler. Uygulamaya çalışacağım bunları. Bebek 9 aylık. Varlığımla yokluğum bir onun için bu da ayrı bir mesele ben vicdanım el vermediği için bırakamıyordum ama dışarı çıkacağım.
 
armchair99 .!.:
Teşekkürler. Uygulamaya çalışacağım bunları. Bebek 9 aylık. Varlığımla yokluğum bir onun için bu da ayrı bir mesele ben vicdanım el vermediği için bırakamıyordum ama dışarı çıkacağım.
Genişletmek için tıkla...
Varlığınızla yokluğunuz bir değil, bebeğiniz sizi seviyor. Sizi zorluyor olabilir sadece ama güvendiği liman siz olduğunuz için. Derler ya ‘sana yapıyor annesi’, çünkü siz onun en yakınısınız. Tabiki de size yapacak kime yapacak. Eğer yakınınızda anneniz/güvendiğiniz biri varsa tabiki çıkın ve hava alın. Mutlu anne = mutlu bebek. Benim bebeğim 3,5 aylık 4 aya yaklaştık hatta, ben de bir dönem benimle mutlu değil diye düşünüyordum. Babasını görünce oyun için kudurup beni görünce ağlıyordu, sonra sebebini anladım onun ihtiyaçlarını karşılayan kişi benim. Onu uyutan, besleyen, bakımını yapan öncelikli kişi benim. Bu düşünceyi bırakıp tadını çıkartmaya çalıştığımda onun bana davranışları bile değişti sanki. Artık en çok bana gülüyor, benimle vakit geçirmek istiyor.
 
UmayUmay0 .!.:
Varlığınızla yokluğunuz bir değil, bebeğiniz sizi seviyor. Sizi zorluyor olabilir sadece ama güvendiği liman siz olduğunuz için. Derler ya ‘sana yapıyor annesi’, çünkü siz onun en yakınısınız. Tabiki de size yapacak kime yapacak. Eğer yakınınızda anneniz/güvendiğiniz biri varsa tabiki çıkın ve hava alın. Mutlu anne = mutlu bebek. Benim bebeğim 3,5 aylık 4 aya yaklaştık hatta, ben de bir dönem benimle mutlu değil diye düşünüyordum. Babasını görünce oyun için kudurup beni görünce ağlıyordu, sonra sebebini anladım onun ihtiyaçlarını karşılayan kişi benim. Onu uyutan, besleyen, bakımını yapan öncelikli kişi benim. Bu düşünceyi bırakıp tadını çıkartmaya çalıştığımda onun bana davranışları bile değişti sanki. Artık en çok bana gülüyor, benimle vakit geçirmek istiyor.
Genişletmek için tıkla...
Sizin adınıza sevindim. Çabuk toparlanmışsınız.
 
Bebeğim 8 aylıktı. Hic susmayan surekli kucak isteyen dakika yakamı bırakmayan hiç birseyden memnun olmayan ve asla yarim saatten fazla uyumayan bir bebek. Birgun mutfakta yemek yapmaya calisiyordum. Yine kucak krizi tutmuştu. mutfak tezgahının önüne oturup hıçkıra hıçkıra sesle ağladım. Ama ne ağlamak. Sanki evde cenaze var. Apartmandaki herkes duymuştur. Ben ağladım bebeğim ağladı. O ağladı ben onu da ağlattım.diye daha çok ağladım. O gün benim için bir milattı.Aynı anda birden fazla sıfatı kaldiramadigimi farkettim. Hem eş hem anne hem ev hanimi. Tamam dedim bitti. Temizlik yemek bulaşık çamaşır. Hepsi bundan sonra olduğu kadar dedim. Çocuğun üstü başı kirlenmiş mi ev tozlanmış mi yemek mi yok. Aaa salla. Rahatsız olan gelsin hepsini yapsın. 18 yıl boyunca aktif olarak iş hayatindaydim. Başlarda güzel geliyordu ama sonra dank etti ki işim gitti. Maaşım gitti.sosyalligim gitti. Ozgurlugum gitti.Her gün giyinip disari çıkardım hepsi birden elimden uçtu gitti. Akşam 8 de bi vururdum kafayı sabaha kadar deliksiz . Hersey bir yana uykularım gitti. Aşırı sinirli Aşırı mutsuz ve Aşırı tahammülsüz birine dönüştüm. Bebegim biraz uyusa belki bu denli ofkeli bir anne olmayacagim. Gecede 14 kez uyanıp sabah 7 de yine de hiç birsey olmamışcasina bebeğini eglendirmeye calismak insani bir süre sonra uyuşturuyor. Hani 3 saatlik uykuyla ayakta kalabilirim. Ama o 3 saatte defalarca kez uyanip uyumak beni mental olarak çokertiyor.
sizlere şuan 13.aydan sesleniyorum. Bebeğimi çok seviyorum. Onun icin ölürüm. Ve biliyorum ki o da beni seviyor. Ancak 8 aylık olduğu günleri mumla arıyorum :)
 
Bu arada söylemeyi unuttum. Ben bir tüp bebek annesiyim. Yani bu sızlandigim bebeğe kavusabilmek içinn kendime 300 ü aşkın iğne yaptım :) elhamdülillah sözlerim şikayet olarak algılanmasın . Çok şükür rabbim nasip etti bu duyguları tadabildik. Ancak demek istediğim o ki her ne yaşıyorsanız bilin ki yalnız değilsiniz. Tüm anneler benzer süreçlerden geçiyor. Ve hissettikleriniz için asla vicdan azabı çekmeyin.
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
Ayyy çok tanıdık cümleler bunlar . Ben camdan bakıp hayatın akıp gitmesini izliyordum acaba ne zaman dışarı çıkacağım ne zaman kuaföre gidebileceğim ne zaman duş alabşkeceğim diye düşünüyordum...
Çok çok normal çünkü bir anne olduk insam büyütmek kolay değil zaten ama düzen oluşuyor zamanla kendini strese sokma ben de aynaya baktığımda kendimi beğenmem kilo aldım hala veremedim eski kıyafetlerimi görünce içim gidiyor ama kızımada bakınca onada içim gidiyor 😍🥰.
Bunun kolay yolu eski ile kendini asla kıyaslama yeni bir sen oluşuyor şuan.. Ayrıca benim kızımda kolik ve gazlıydı hepsi zamanla düzene oturuyor. Yeterki sağlık olsun
 
armchair99 .!.:
Herkese merhaba. Beni oldukça üzen bir durum hakkında sizlere danışmak istedim. Evliliğimizin 4. yılında gayet planlı ve isteyerek evlat sahibi olduk. Mutlu giden evliliğimizde zor ama güzel bir yola gireceğimizi düşünüyordum. Zor kısmı doğruymuş ama hayat benim için hiç güzel değil maalesef. Bebeğim aşırı zor bir bebek. Gazlı, öfkeli, abartılı tepkili. Ben kendimi sakin bilirdim hatta herkes ne kadar sakinsin derdi bana ama hiç öyle değilmişim. Elimden gelen her şeyi yapıyorum ama mızırdanması hiç bitmiyor. Emmiyor, uyumuyor, oyun oynamıyor. Anlamıyorum ne istediğini ki hamileyken birçok kitap okudum. Şu an youtube'tan videolar izliyorum. Hayattan o kadar sıkıldım ve bezdim ki! Aşırı mutsuzum. Ben görece iyi bir üniversitede okudum, başarılı biriydim ama şimdi hiçbir şeye kafam basmıyor. 2 yabancı dil biliyordum en basit kelimeleri bile unuttum. Her kelimeyi yanlış söylüyorum. Diyeceğim lafı unutuyorum. Yaşadıklarım bu sabah mıydı dün sabah mıydı hiç hatırlamıyorum. Hamilelikte gelen güzellik doğumla birlikte uçtu gitti. O kadar çirkinim ki aynaya bakmak istemiyorum. Annelik böyle bir şey de herkes yalan mı söyledi güzel diye? Tüm anneler ve normal doğum savunucuları rol yapıyor sanırım. Ben çektim onlar da çeksin gibi bir düşünceyle bu ikisi aşırı güzelleniyor gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat hep böyle mi olacak yoksa ben psikiyatristin yolunu mu tutayım?
Genişletmek için tıkla...
6 aylık bi bebişi olan ve bebeği her gün huy değiştiren biri olarak sizi çok iyi anlıyorum.Bence herkes böyle kimle konuşsam hepimiz aynıyız 😅sürekli böyle olmaz diye düşünüyorum 😁annelik delilikmiş😬Bi anda hayatımız bambaşka bi düzene girdi hatta giremedi.Her şey alt üst olmuş gibi hissediyorsunuz.Ne güzel hayatım vardı diyorsunuz belki de .kiö ne derse desin annelik çok çok zor bi süreç.Aynı anda hem anne hem eş hem ev hanımı gibi bir çok kimliğimiz oluyor.Çok ağır geliyor.Siz en büyük tavsiyem bebğinizi olduğu gibi kabul edin hep çok şükür sağlıklı sıhhatli diye düşünün başka sıkıntısı olmasın elbet geçecek bugünlerde .1-2 ay sonra havalar ısınınca bıl bol dışarıya çıkartın.İmkanınız varsa anne çocuk etkinlikleri olan gruplara katılabilirsiniz.Hem bu sayede farklı kişilerle de tanışırsınız sosyalleşirsiniz hem de bebeğiniz orda yorulur ona da iyi gelir.Ve yalnız olmadığınızı görürsünüz.Bebeğinizi bi kaç saatlik bırkabilecek birileri varsa bırakın sonra giyinin süslenin alın eşinizi çıkın.Çok iyi gelecektir.Hoş ben daha bunu yapamdım 😂temizlik bulaşık yemek derdine pek düşmeyin.Çocuklusınuz artık.Misafir geliyorsa böyle kabıl etsinler ya da hiç misafir almayın.Siz gidin .Dinlenin kitap okuyun bana en iyi gelen şey o olmuştu.Sevdiğim tür bi roman aldım tabi 2 ayda zor bitti :) ama 10 sayfa okumak bile zihnime o kadar iyi gelmişti ki hem de çok mutlu olmuştum .Aklınızınkarışması normal doğru düzgün dinlenme uyku yemek yok.Be sürekli aklınız hep çocukta sürekli aynı rutindesiniz.Kafanızı farklı bi şeyle mi meşgul etseniz acaba? İmkanınız var mı bilmiyorum ama pilatese felan mı yazılsanız hafta da 2 ya da 3 gün oluyor zaten 1 saat.Kendiniz için ayru bi şeyler yapmaya çalışın🌸
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

S
Kayınpederimi çok takıyorum kafama korkuyorum
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
1K
ellerimlekazidim
ellerimlekazidim
Sekerpare87
Atipik Otizm ve Yapılması Gerekenler
Yorumlar
10
Görüntüleme
2K
zorhayaller
zorhayaller
V
Bu olaylar artık kalbimi çok yoruyor hiç gücüm kalmadı. Böyle zamanlar için ne tavsiye edersiniz?
Yorumlar
6
Görüntüleme
463
Cizirti
Cizirti
S
İzmir Meme Büyütme ve Dikleştirme Ameliyat Öncesi ve Sonrası Sürecim
Yorumlar
16
Görüntüleme
2K
baloglum010521
B
V
Nasip reddedilen bir şey midir? Aşkta seçici olmak şımarıklık mı? Kendimi hayata dair ümitsiz hissediyorum.
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
violeta8
V
Back