- 19 Eylül 2018
- 14.182
- 37.998
-
- Konu Sahibi Buffalosos
- #1
Annelik günlüğüm..
Burayı içimi dökmek için kullanmak istiyorum.. Günden güne gözlemlemek , ileride açıp okuduğumda nasıl gelişmeler olduğunu görmek istiyorum.
Anneliğimin 70. Günü bebeğim 2 buçuk aylık.
Hayatım boyunca hiçbir şeyin sorumluluğunu almamıştım. Bir çocuk bakmadım, bir bebek tutmamıştım. Ki çocuklara pek de düşkün biri değilimdir.
Hamilelikten önce terapi aldım. Ama yanılmışım. 30 yaşıma kadar hiç çocuk düşünmüyordum. Hiç çocuğum olacağını da düşünmedim. İleriye baktığımda hep kendimi yalnız görüyordum. Evliliğimde dahi rahat insanlarız.. eşim olmadan kız arkadaşlarımla tatile gider istediğim gibi eğlenirdim.. istediğim saatte uyur uyanırdım. İşim de esnekti.
Hamileliğim planlıydı. İsteyerek hamile kaldım. Çok güzel olur, tam bir aile oluruz bebeğim yanımdayken eşimle kahve içeriz film izleriz bebeğimizi severiz yurtdışına gideriz bebekli tatiller bloglar gezi planları gibi klasik hayaller.. Annem babamda görmediğimi belki şifalandırmak istedim..
hamileliğim fiziksel zorluklar dışında psikolojik olarak müthiş geçti. Terapinin faydası hamileliğime oldu. Sakin huzurlu bir hamilelikti ufak tefek krizler olsa da genel olarak iyiydim.
Bebeğim doğdu..
Ameliyatım, sezaryenim harika geçti. Ameliyat olduğumu bile anlamadım. Ertesi gün fink fink yürüyordum.
Gerçekler eve geçince yüzüme tokat gibi çarptı.
Hiçbir şeyin sorumluluğunu almayan ben elimde küçücük bana muhtaç bir canlıyla kalakaldım..
Saatte bir uyanan bebek. Uykusuz geceler başladı. Migrenli, anksiyeteli tüm kötü yanlarım ortaya çıktı. Her gün her dakika ağladım. Emziremedim bu sitede paylaştığım meme implant konularım mevcut. Malesef sütümü tam getirmedi. Ama nasip bu ya ilk bir ay az da olsa içebildi rızkı varmış.. sonra kesildi zaten. Mama ile besleniyor.
Mamaya rağmen kurulu saat gibi max uykusu gece 2 saat.
Uykusuzluk beni sinirlendiriyor. Kızıyorum sonra ağlıyorum. Eşime neden bana izin verdin neden benimle çocuk yaptın diye kavga edip duruyorum. O da şok oluyor.
Annemlere kızıyorum neden izin verdiniz diye. Küçücük bir canlının günahına girdim diyorum.
Şımarıklık bu yaptığım keşke beni yargılayanlar onun annesi olsaydı çok daha iyi bakar of demezlerdi diyorum. Eleştiriye her zaman sinirlenen biri olarak anneliğimi eleştirene sarılıp ağlamak istiyorum. Keşke senin olsaydı diyorum.
Sevgisi bambaşka.. Küçücük elleri olan bana aşkla bakan bir oğlum var. Babama çok benziyor. Bazı anları yakalıyorum babama ne çok benziyor.. kendisini çok uzun yıllardır görmedim. Sorumsuz biri. Keşke ona çekmeseydim diye ağlamaya başlıyorum çoğunlukla..
Bir süre gidişatım kötü gittiği için bebeğimle annemin evine geldik. Kendi evimde bebeğimle yalnızken devamlı ağladığım için böyle bir çözüm bulundu. Eşim yardımcı mı? Aslında evet.
Fiziksel yoğun bir işi var. Kendi işi olmasına rağmen çok yoğun. Gece bebeğe beraber bakıyoruz sabah o işe gidiyor akşam pert şekilde geliyor. Her akşam ağlama seansım oluyor. Beni teselli etmeye çalışıyor..
Babalığında bir sorun yok hatta iyi bir baba. muhtemelen 3-4 yaşında olsaydı çocuğum tamamen bırakır gidebilirdim gözüm arkada kalmazdı. Şu an tamamen verip komple bir yere gidemiyorum içimden gelmiyor sorumluluk bilinci çok yoruyor beni..
Hata yaptım. Oğlumu çok seviyorum sevgisi paha biçilemez.
Ama pişmanım. Geriye dönülmez bir yoldayım. Birinin annesi olmayı hiç sevmedim.
Canımı istesin veririm , kolum bacağım uzvum gibi bir parçam.. Ama anneliği sevemedim.
Terapiye yeniden basladım.. burayı güncelleyeceğim
Burayı içimi dökmek için kullanmak istiyorum.. Günden güne gözlemlemek , ileride açıp okuduğumda nasıl gelişmeler olduğunu görmek istiyorum.
Anneliğimin 70. Günü bebeğim 2 buçuk aylık.
Hayatım boyunca hiçbir şeyin sorumluluğunu almamıştım. Bir çocuk bakmadım, bir bebek tutmamıştım. Ki çocuklara pek de düşkün biri değilimdir.
Hamilelikten önce terapi aldım. Ama yanılmışım. 30 yaşıma kadar hiç çocuk düşünmüyordum. Hiç çocuğum olacağını da düşünmedim. İleriye baktığımda hep kendimi yalnız görüyordum. Evliliğimde dahi rahat insanlarız.. eşim olmadan kız arkadaşlarımla tatile gider istediğim gibi eğlenirdim.. istediğim saatte uyur uyanırdım. İşim de esnekti.
Hamileliğim planlıydı. İsteyerek hamile kaldım. Çok güzel olur, tam bir aile oluruz bebeğim yanımdayken eşimle kahve içeriz film izleriz bebeğimizi severiz yurtdışına gideriz bebekli tatiller bloglar gezi planları gibi klasik hayaller.. Annem babamda görmediğimi belki şifalandırmak istedim..
hamileliğim fiziksel zorluklar dışında psikolojik olarak müthiş geçti. Terapinin faydası hamileliğime oldu. Sakin huzurlu bir hamilelikti ufak tefek krizler olsa da genel olarak iyiydim.
Bebeğim doğdu..
Ameliyatım, sezaryenim harika geçti. Ameliyat olduğumu bile anlamadım. Ertesi gün fink fink yürüyordum.
Gerçekler eve geçince yüzüme tokat gibi çarptı.
Hiçbir şeyin sorumluluğunu almayan ben elimde küçücük bana muhtaç bir canlıyla kalakaldım..
Saatte bir uyanan bebek. Uykusuz geceler başladı. Migrenli, anksiyeteli tüm kötü yanlarım ortaya çıktı. Her gün her dakika ağladım. Emziremedim bu sitede paylaştığım meme implant konularım mevcut. Malesef sütümü tam getirmedi. Ama nasip bu ya ilk bir ay az da olsa içebildi rızkı varmış.. sonra kesildi zaten. Mama ile besleniyor.
Mamaya rağmen kurulu saat gibi max uykusu gece 2 saat.
Uykusuzluk beni sinirlendiriyor. Kızıyorum sonra ağlıyorum. Eşime neden bana izin verdin neden benimle çocuk yaptın diye kavga edip duruyorum. O da şok oluyor.
Annemlere kızıyorum neden izin verdiniz diye. Küçücük bir canlının günahına girdim diyorum.
Şımarıklık bu yaptığım keşke beni yargılayanlar onun annesi olsaydı çok daha iyi bakar of demezlerdi diyorum. Eleştiriye her zaman sinirlenen biri olarak anneliğimi eleştirene sarılıp ağlamak istiyorum. Keşke senin olsaydı diyorum.
Sevgisi bambaşka.. Küçücük elleri olan bana aşkla bakan bir oğlum var. Babama çok benziyor. Bazı anları yakalıyorum babama ne çok benziyor.. kendisini çok uzun yıllardır görmedim. Sorumsuz biri. Keşke ona çekmeseydim diye ağlamaya başlıyorum çoğunlukla..
Bir süre gidişatım kötü gittiği için bebeğimle annemin evine geldik. Kendi evimde bebeğimle yalnızken devamlı ağladığım için böyle bir çözüm bulundu. Eşim yardımcı mı? Aslında evet.
Fiziksel yoğun bir işi var. Kendi işi olmasına rağmen çok yoğun. Gece bebeğe beraber bakıyoruz sabah o işe gidiyor akşam pert şekilde geliyor. Her akşam ağlama seansım oluyor. Beni teselli etmeye çalışıyor..
Babalığında bir sorun yok hatta iyi bir baba. muhtemelen 3-4 yaşında olsaydı çocuğum tamamen bırakır gidebilirdim gözüm arkada kalmazdı. Şu an tamamen verip komple bir yere gidemiyorum içimden gelmiyor sorumluluk bilinci çok yoruyor beni..
Hata yaptım. Oğlumu çok seviyorum sevgisi paha biçilemez.
Ama pişmanım. Geriye dönülmez bir yoldayım. Birinin annesi olmayı hiç sevmedim.
Canımı istesin veririm , kolum bacağım uzvum gibi bir parçam.. Ama anneliği sevemedim.
Terapiye yeniden basladım.. burayı güncelleyeceğim