Ben yaşadım aynısını o yüzden seni çok iyi anlıyorum...ben anneanemin eline doğdum o büyüttü beni, aynı evde yaşardık....En az annem kadar bazen annemden çok sevdim...onsuz bir hayatı düşünmek bile dayanılmazdı....o uyurken sessizce odasına girer ağlardım ve Allahım ne olur anneanemin ölümünü olgunlukla karşılayacağım yaşa kadar onu benden alma diye dua ederdim...kalp hastasıydı canım anneanem...tıp fakültesini kazandım artık sana ben bakıcam dedim ama olmadı ben okulu bitirmeden ani vefat etti yorgum kalbi duruverdi...21 yaşındaydım....tam 1 hafta sakinleştiriciyle uyudum 3 hafta yataktan çıkmadım hastanelik oldum, sonunda herkes gitti annem beni zorla dışarı çıkardı, atlatmam biraz zaman aldı sonra hayat devam etti okul sınavlar v.s derken alışıyor insan...şimdi kızlarımı her bayram mezarına götürürüm , görür kızlarımı , eşimi, beni, mutlu olur biliyorum....sende alışacaksın hayat devam ediyor...rabbim sabır versin , anneaneninizin mekanını cennet eylesin...