Anne olmak zor 😒

Daha 7 yaşında ve okula yeni başlamış.sizin için değil ama onun için büyük bir değişim ödev sorumluluk vs…çocukların çoğu böyle sadece sizinki değil.o yaştaki çocuk tabiki ödev mi oyun mu deseniz oyunu tercih eder kim etmezki?ödevleri eğlenceli hale getirseniz, yapmacık kendinizi zorlayarak değil (çünkü anlıyorlar) gerçekten keyif aldığınızı gösterseniz birlikte ödev yapmaktan sizde onunla 7 yaşında gibi empati kurup öyle yaklaşın, o sizinle empati kuracak yaşta değil çünkü.benim kızımda kitap okuma ödevini asla istemiyordu.önce ben sana sesli okuyum dedim, sonra hadi seslendirmeleri sen yap dedim, sonra bir sayfa sen bir sayfa ben derken kitap okuma lambası aldım yatmadan önce kitabını okuyor.cazip hale getirmezsek maalesef ödev yapmayı sevmezse ileri yıllarda sınav senelerinde daha çok problem yaşarlar.

Sanırım oğlunuz var. Kendi çocukluğuma benzettim. 1 sayfa ödevi beraber mi yapıyorsunuz yoksa siz sadece gözlemci olarak mı yanındasınız? Eğer benim gibi bir çocuksa şunu deneyebilirsiniz (ödev içeriğini bilmiyorum farz edelim 10 soru içersin) üç soruda bir seninle 5 takla atalım. Geniş bir alanda sevdiği ve enerji atacak bir mola vermesini sağlayın. Siz de eşlik edin. Yani siz takla atmayında mesela gülün ya da konuşun o esnada. Takla örnek sadece. Ev içi seçenekler sınırlı ama önemli olan enerjisini atacak hareketli bir mola vermek. Ben kağıtta olan 20 matematik sorusu için 3 saat karnım ağrıyor gibi kıvrandığımı bilirim. Kalem oynatmadan hemde. Kız çocuğu olduğum için enerjimin yüksek olduğunu ve zorlandığımı ailem anlamadı ama olsun. O yaşlar geride kaldığı için tam olarak beni o an neyin zorladığını hatırlayamıyorum. Anımsadığım kalkıp evin içinde dolaştığım, fazla oturamadığım vs.

Çocukla doğrudan konuşulsa ya da profesyonel birinden destek alınsa daha net anlaşılabilir. Belki o da farkında değil. Her çocuk farklı bir karakter sonuçta. Bu yaşlar çocuğunda kendini anlamlandırması için tek başına zorlanabileceği bir yaş. Emin olun o da sizin kadar kendi içinde sıkıntı yaşıyordur yapması gerekenleri yapamadığında
Empati için biraz daha sakin olmaya çalışın, umarım alternatif işe yarayan yöntemler bulursunuz

3 ya da 4. Sınıftaydım. Ödevlerimi savsaklıyordum. Bi gün annem beni almaya geldiğinde öğretmenimle konuştu. Ödevini yapmıyor ben söz geçiremiyorum varsa aklınızda bi çözüm eti sizin kemiği benim dedi hiç unutmuyorum o lafı ben yine de yapmadım ve bi ders boyunca çöpün yanında bi güzel bekledim. yalnız değildim bi kaç çocuk daha vardı ödev yapmayan hepimizi dizmişti öğretmen oraya. Tabi ben öyle utandım ki 60 kişilik sınıf yani düşünün. Ondan sonra bi daha hiç ödev aksatmadım, ödevim konusunda hiç annemden destek almadım. Aslında hiç bi sorumluluğum konusunda annemden destek almadım bu yaşıma kadar. Hala her şeyi mükemmeliyetçi yapmaya çalışırım. Evet belki biraz karakter ama ben o gün nasıl utandığımı unutmuyorum ve sonrasında sorumluluğun bilincini edindim. Ben öyle hissediyorum öyle düşünüyorum.

Kısaca öğretmeniyle konuşmak ve sorumluluk listesi hazırlamak en güzel çözümlerden bence. Tabi birazda oğlunuzun şu anki ödevden kaçıyor olması daha öncede başka konularda da okuduğum kadarıyla bu yaşlar için normal görünüyor. Sadece hem sizin hem oğlunuz için bu süreci nasıl yöneteceğinizi öğrenmeniz lazım. İlk etapta hem sınıf hem rehberlik öğretmeniyle görüşmeyi deneyin. Çözüm olmazsa bi çocuk psikoloğuyla görüşebilirsiniz

Bu arada kendi gözlemim ödev konusunda seksen kere hadi demek sizi yıpratır. Oturun çocukla ödev zamanını belirleyin ama geç saatler olmasın tabii. Zaten yarım saatte, en fazla bir saatte bitecek ödevler veriyoruz genelde. İlk sene olduğu için ödevde mecbur yanında durarak başlayıp kademeli olarak uzaklaşmanız lazım.
Şu an oğlum anaokulu sadece haftasonları ödevi oluyor ama 10 sayfadan fazla oluyor. Bana gereksiz gelse de yapması gerektiği için başında duruyorum. O ödev yaparken ben de ya masada kitap okuyorum ya journal falan dolduruyorum. Özensiz yaptığı zaman siliyorum, düzgün yazmazsa ödevin uzayacağını söylüyorum oldu ki yapmak istemiyor hiç uzatmadan derhal ödevleri toplatıp öğretmenine yapmadığını söylemesini istiyorum asla da konusunu açmıyorum.

Mangetsu .!.:

Ay bendemi karışmasam o utancı yaşasamı acaba bikere. Utanırmı tabi oda meçhul annelik zor 1.sınıf anneliği dada zooor

Genişletmek için tıkla...

Öğretmeni ile konuşun, ödevini yapmadığında sınıfta işte Ali arkadaşınız ödevini yapmamış diye teşhir etsin. Ya da sırf ödevini yapmadığı için bir etkinliğe katılamayacağını söylesin. Siz hiç karışmayın, size gelip sızlanırsa benim yapabileceğim bir şey yok, öğretmenin karar verir, bundan sonra ödevlerini yaparsan başına böyle şeyler gelmez dersiniz. Siz onun annesisiniz , öğretmeni değil, ödev konusunda otorite öğretmen olmalı.

Size kalpten katılıyorum, annelik gerçekten zor. Yurtdışında çocuk büyütüyorum, kültürel farklılıkları çok net görüyorum. Oğlum 2 yaşında. Kreşe başladı. Bakıcı dedi ki hep siz mi giydiriyorsunuz, kendi başına giyinemiyor! Dedim ki elbette hep ben giydiriyorum. “Ama montunu kendi giymeyi öğrenmesi gerekiyor. İçeride giydiği pandufları yerine koyması gerekiyor. Ben öğretmeye başladım siz de evde devam ettirin.”Dedi . Artık montunu ben giydirmiyorum. Biz Türk anneleri sorumluluk vermede biraz geri kalabiliyoruz kültürel olarak. Örnek “ödev senin sorumluluğun.” Öğretmenle işbirliği yapabilirsiniz belki.

Ben de yemek konusunda çok sinirleniyordum ve pedagog ile görüştük. (Pedagogumuz da yabancı) eve geldi, bir yemek vakti bizi gözlemledi. Bizimle masaya oturdu vs. Ve dedi ki sorunu çok net görüyorum. ğlun yemeği yemediğinde sen kalkıp yoğurt getirdin. Başka birşey getirdin. Bu zor ama bırakacaksın. Yarın saat sonra aynı yemeğe deneyeceksin. Biliyorum böyle anlatmak kolay. Uygularken ben de çok zorlanmıştım

oğlum 6 yaşında ve 1.sınıfta. ilk haftalar çok zorlandı ödev konusunda- ki 2.5 yaşından beri kreşe giden, masa başı aktivitelerinden büyük keyif alan, uzun zaman önce kendi kendine okuma yazmayı söken bir çocuk. bilişsel olarak yaşıtlarından ilerde olduğu için ve fiziksek olarak da iri bir çocuk olduğu için 1.sınıfa başlamasını uygun görmüştük uzman görüşleri alarak. ki buna rağmen ilk haftalarda hiç ödev yapmak istemedi. tam gün okula gidiyor, servisle eve geldiğinde yolda uyuyakalıyor ve yorgun oluyordu. eve gelir gelmez ufak bir atıştırmalık tabağı hazırlayıp onu yerken bir yandan araba yarışı mı, lego mu, artık neyle oynamak istiyorsa onu oynamasına izin veriyorum. bir saat sürüyor en az. sonra ödevlere başlıyoruz. allahtan çok ödev veren bir öğretmenimiz yok. her üç satırda bir yarış yapıyoruz mesela. koşu yarışı olur, araba yarıştırma olur(formula 1 hastası oğlum), onun hoşuna giden bir yarış yapıyoruz sonra itirazsız ödeve geri dönüyor. hatta br an önce ödev bitsin de yarışa başlayalım dye bekliyor. tabii bu ben,m için yorucu mu, evet. ama en azından hadi hadi demeden ve sinirlerim harap olmadan ödevi tamamlamış oluyor. bu arada son bir kaç haftadır ödevlerini kendi yapmaya başladı. yaparken ben başında durmuyorum ama yarış için geliyorum arada ilkokula erken başladı ve hala oyun çocuğu, biz de çözümü oyunla ve yarışla ödev yapmakta bulduk.

Aynı biz.
Gerçekten çıldıracağım. Eskiden zeki olduğunu düşünürdüm oğlumun, şimdi bakıyorum sanki komutlarla yaşıyor kendi beynini kullanmıyor. Su içmesi gerektiğini söylerken buluyorum bazen kendimi

Normal cocuk davranislari gibi geldi bana

Çocuğun dilinden konuşmuyorsun pedagojik videolar var ilrtişim hatalı kendinç çok yıpratmışsın

Mangetsu .!.:

Yani anlamıyorum bi çocuğa ödev yaptırmak neden bukadar zor olabilir (7 yaşında) resmen hayattan soğuyorum yapacağı bir sayfa fotokopi okadar sadece 1 sayfa. Otursa başlasa vallahi 30dk sürmeyecek ama tam 2 saattir gerçekten 2saattir ödevi başında ve mızırdanıyor. Bıktım artık mızırtı sesini duymak bile kulaklarımı tırmalıyor.

Bunlada bitmicek yemek saati gelcek şimdi bu seferde onun mızırtısı ‘ben bu yemeği yemem ben bunu beğenmedim ben bunu sevmedim’

Sakince söylediğimde hiçbirşeyi yapmıyor bağırmak istemiyorum ama çileden çıkıp bağırdığımda tıpış tıpış gıkı çıkmadan yapıyor. Ne yapayım ben ozaman en baştan bağırayımda hep böylemi yürüsün işimiz gücümüz yoruldum artık. Oturup açıklıyorum yok yine aynı sabah uyanıyoruz yarım saat üstünü giyincek mal mal aynaya odaya etrafa bakıyor yatakta bekliyor çıldırıcam artık
Okadar gerginimki stres hormonlarını resmen kanımda gezindiğimi hissediyorum banada yazık ya bunu yaşamak hissetmek zorunda değilim

Genişletmek için tıkla...

3 çocuk annesiyim biri 5 olmak üzere diğerleri 8 ve 10 yas hepsini çok seviyorum ama bende yükselmeden dersin basına zor oturtuyorum
Güzeliikle diyorum olmuyor en son sesim yükselince geçiliyor dersin başına bende böyle olsun istemem
Yemek konusuna gelince sizde bence çok nazlamayın ben ne hazırlarsam onu yerler begenmezlerse kendilerine alternatif hazırlarlar ben karısmıyorum sürekli yesinler diye tepelerinde gezmedim hiç sofra kurulunca geliyorlar
Ben mızmızlıktan hoşlanmam yerse yer,yemezse yemez kendi bilir her konuda böyleyim tavrım net mızmızlığa gelemiyorum

Aslında ben bu işi çözdüm. Benim bebem daha 1 yaşında ama sakınan göze çöp batar misali. Şuan diş çıkarıyor ateşi var. ve biz hastaneye gidip iğne vurdurup geldik. Her şeye koşuyoruz.
Geçen gün annem dedi ki oğlum öylesine mızırdanirken. "Siz hiç öyle olmadınız çok usluydunuz" dedi. Çünkü annem hiç ne derdin var demez sevgi vermez. Yemek yememiz için ısrar etmez. Ben bu hayatımda annemden sen seversin diye yaptım diye bir kelime duymadim. Sevgi görmedim eee çocuk zaten anlıyor naz niyazim çekilmiyor diye pes ediyor. Hani çocuk yetiştirme yerindeki çocuklar ağlamadan kendileri uyur. Çünkü agladiklarinda gelip sevecekleri kucağına alacakları yoktur onu biliyorlar diyor. Yani bu çocuklara biz sevgimi gostermeyelim anlamadım. O yüzden her şeyin fazlası zarar. Konulması gereken şartlar var. Her şeye tmm demeyeceZ.