- 21 Temmuz 2021
- 311
- 375
- 53
- Konu Sahibi Eskilerdivanii
-
- #1
Merhaba yavrular,
Annem ve babam evlendiğimde bir zaman sonra torun torun diye tutturan iki insandı. Neyse yaptık bir torun. Bakarız ederiz de dediler sağolsunlar çalışıyordum çünkü. Ama pandemi vs olunca gerek kalmadı hep ben baktım evdeydim. Velhasıl kelam şu an çocuğum 4 yaşında ama daha bir kere bile onlara bırakabilmiş değilim. Hep babaanne bakıyor hastalığında fln. Çünkü çocuğum istemiyor onlarla kalmak. Çünkü hiç oturup da oyun oynayayım parka çıkarayım vakit geçireyim yok. 1 saat kesintisiz oynadıklarını bilmem mesela. Çabalıyorlar arada ama zoraki ben bazen çok yorulduğumda isyan ediyorum artık. Anca o zaman. Ama onda bile isteyerek değil anlıyorum yani. Çocuk da keyif almıyor. Şunu da söyliym ben sürekli sağda solda gezen çocuğu bırakayım diyen biri değilim. Bu yaşına kadar hastalık dışında neredeyse bırakmadım kimseye. O da sadece babaanne. Yaşlılar zor onlar için de anlıyorum ama şunu düşünüyorm. Torununu seven insan onunla vakit geçirmek ister. Bunlar hiç öyle değil. Mesela evdeyiz arabada bişey unutmuş oluyorum alıp gelicem onda bile çocuğum beni bırakmaz birlikte ineriz. Babam sadece anne 2 dk gelicek yapışma gel der. Ya da bırak anne yemeğini yesin gibi. Bazen söylüyorum. Oyuna çekin o bırakır beni ama böyle yetişkin insana söyler gibi laftan anlamaz ki çocuk. Babaanneye gün boyu oynar yanıma gelmez mesela.
Çok üzülüyorum. Neden böyle diye düşünüp duruyorum gitmek istemiyorum onlara. Özel gereksinimli bir kardeşim de var. O da çok ilgi alaka istiyor tabi ki ama gün içinde de genelde boşlar rahatlar. Ben zaten bırakayım demiyorum artık ama annemlere gidiyoruz kendi evimde oturmaktan farkı yok. Çocuğum biraz ses yapsın babam hemen başka odaya kaçar. Ki benim çocuğum da çok sakin oturup oynar arada heyecanlanırsa sesi yükselir sadece. Haftada 1 anca gideriz annemlere çok sık da değil. Sizler ne diyorsunuz ben çok üzülüyorum ve bunalıyorum
Annem ve babam evlendiğimde bir zaman sonra torun torun diye tutturan iki insandı. Neyse yaptık bir torun. Bakarız ederiz de dediler sağolsunlar çalışıyordum çünkü. Ama pandemi vs olunca gerek kalmadı hep ben baktım evdeydim. Velhasıl kelam şu an çocuğum 4 yaşında ama daha bir kere bile onlara bırakabilmiş değilim. Hep babaanne bakıyor hastalığında fln. Çünkü çocuğum istemiyor onlarla kalmak. Çünkü hiç oturup da oyun oynayayım parka çıkarayım vakit geçireyim yok. 1 saat kesintisiz oynadıklarını bilmem mesela. Çabalıyorlar arada ama zoraki ben bazen çok yorulduğumda isyan ediyorum artık. Anca o zaman. Ama onda bile isteyerek değil anlıyorum yani. Çocuk da keyif almıyor. Şunu da söyliym ben sürekli sağda solda gezen çocuğu bırakayım diyen biri değilim. Bu yaşına kadar hastalık dışında neredeyse bırakmadım kimseye. O da sadece babaanne. Yaşlılar zor onlar için de anlıyorum ama şunu düşünüyorm. Torununu seven insan onunla vakit geçirmek ister. Bunlar hiç öyle değil. Mesela evdeyiz arabada bişey unutmuş oluyorum alıp gelicem onda bile çocuğum beni bırakmaz birlikte ineriz. Babam sadece anne 2 dk gelicek yapışma gel der. Ya da bırak anne yemeğini yesin gibi. Bazen söylüyorum. Oyuna çekin o bırakır beni ama böyle yetişkin insana söyler gibi laftan anlamaz ki çocuk. Babaanneye gün boyu oynar yanıma gelmez mesela.
Çok üzülüyorum. Neden böyle diye düşünüp duruyorum gitmek istemiyorum onlara. Özel gereksinimli bir kardeşim de var. O da çok ilgi alaka istiyor tabi ki ama gün içinde de genelde boşlar rahatlar. Ben zaten bırakayım demiyorum artık ama annemlere gidiyoruz kendi evimde oturmaktan farkı yok. Çocuğum biraz ses yapsın babam hemen başka odaya kaçar. Ki benim çocuğum da çok sakin oturup oynar arada heyecanlanırsa sesi yükselir sadece. Haftada 1 anca gideriz annemlere çok sık da değil. Sizler ne diyorsunuz ben çok üzülüyorum ve bunalıyorum