Merhaba canım maalesef bendede 3 yıldır war. ılk zamanlar yalnız dısarı bıle cıkamıyordum. Hıcbır yerde yalnız kalamıyordum, yalnız uyuyamıyordum. Bı anda kalbım durucak sanıyordum. 3 yıl kadar ılac kullandım ama ılac tek basına yeterlı olmuyor. Sana tawsıyem bunları dusunme kendını baska seylerle en mutlu oldugun seylerle mesgul et ama asla kontrollerını aksatma .. Panıkatak maalesef gecmıyormuş. Sadece onunla yasamayı ogrenıyormussun. Ben suan ılacımı bırakmaya calısıyorum. Sımdıkı aklım olsa o ılacları bu kadar kullanmadan bırakırdım. Bırakırken kı surec cok daha zor. Yıne kalbım hızlı atıyo uzulunce sıkılınca yıne nefes alamıyorum. Ama endıselenmıyorum artık. Sureklı kendını telkın et panıkatak bu ve bırazdan gecıcek bana hıcbısı olmıcak dıye ımkanın warsa ılacların yanında psıkolojık tedawıde gor. ıyılesme surecını kısaltır. Umarım en kısa zamanda saglıgına kavusursun.
Canim senin adina sevindim,ilaclari birakma noktasina gelmissin,umarim Bu surecte hemen gecer,huzur dolu bir yasamin olur.
Dedigin gibi telkinle ve mutlu oldugum seyleri yaparak,daha Az sikinti hissediyorum.Onunla yasamayi ogrenmeye calisiyorum.Ilk zamanlar adini bile duymak atak gecirmeme sebep oluyordu.Cok ama cok korkuyordum,sabahlari elim ayagim titreyerek uyaniyordum ve inanilmaz derecede olum korkum vardi.Benim evim hastane yakininda,ambulans sesleri bile tedirgin ediyordu Beni,hemen hemen hergun acil servisteydim.Birsey olursa hastanede olsun doktorlar hemen mudahele etsin diye..
16-17 yasimdan beri var Bu hastalik..Ilk defa Bu sene ciddi boyutlarda ugrasti benle,yasim ilerledikce o da guclendi sanirim,Bu hastalik en zayif anlarimi ve noktalarimi biliyordu.En buyuk korkularimi yasatiyordu bana.Disari cikmak,otobuse binmek,arabaya binmek hayaldi benim icin.Surekli hastaneye gidiyordum,o zamanda ameliyat korkusu sardi Beni,bide emar korkusu,birden bire basladi,sebepsiz..Yarin oburgun gerekirse bunlar, ben naparim diye..ondan sonra hastalik korkulari basladi,birsey olacak ve ameliyat diycekler,emar diycekler diye odum kopuyordu..Ben kapali kalamam evim altinci katta,herkes rahat rahat asansor kullanirken,ben merdivenle cikiyorum.Tabii zor ve eziyetli bir durum..
Bu kadar stresli yasamamim sebebini ben,is hayatima bagliyorum.cok stresli,bunalimli,ve baski dolu bir is yerinde calistim...Surekli hata yapma korkusu,psikolojik baski ve kendime surekli yuklenmem,lillsa bunuda yapar,bunuda halleder..ama lillsada insan,dayanma gucu var en onemlisi lillsa panik atak hastasi...herseyin en zorunu ve en ugrastirani mukkemmel bicimde yapmaya calisiyordum..Tabii patron memnun benden.Isten cikmami bile zor kabul etti.Ciktiktan 10 gun sonra bunlari yasamaya basladim
Cok uzun oldu kusuruma bakma canim,icimi dokmeye o kadar cok ihtiyacim var ki..
Umarim huzur,saglik ve mutlu dolu bir yasamin olur
Sevgiler
Son düzenleme: