Kızlar bende de 4-5 senedir var bu anksiyete illeti. 4 sene falan ilaç kullandım sonra ilacı bırakmaya karar verdim her şey yolundaydı. Meğer ilaçla duygularımı bile tam yaşayamıyormuşum her şey o kadar güzeldi ki sadece çabuk öfkeleniyordum ama saman alevi gibiydi. Tam kurtuldum derken bu illet yine geldi. Bir gece aniden tansiyonum düştü ölüyorum zannettim eşime ambulans çağırttım anksiyete aklımın ucundan bile geçmiyordu. Haftalarca doktor doktor gezdik. Nerdeyse her gün sakinleştirici vuruluyordum. Öleceğimden o kadar emindim ki son günlerimi böyle huzursuz mu geçirecektim diye ağlıyordum sürekli. Birden içime yoğun bir sıkıntı giriyordu, bağırsaklarım bozulmuştu, ağzım kuruyordu, başım dönüyordu, dizlerimde halsizlik vardı. En ufak sesten ürperiyordum zırıl zırıl ağlıyordum. Tahliller yapıldı b12 demir eksikliği d vit eksikliği ve yüksek enfeksiyon çıktı. Antibiyotikler arkasından vitaminler vs derken tekrar ilaca başlamadan atlattım diyordum kiiiii deprem oldu,kedimi kısırlaştırdım ve narkozlu haldeyken gördüm…. Her şey en başa döndü bir de üzerine kalp çarpıntısı eklendi. O kadar bıkmıştım ki eşimi, ailemi, hayatımı haketmediğimi düşünüyordum bir yandan da kendime çok acıyordum. Sürekli kendimle konuşuyordum “seni ne kadar çok üzdüler nasıl bu hale geldin “ vs diyordum kendime. Saat başı gelen delirme hisleri, kalp çarpıntıları, mide bulantıları, baş dönmeleri, el ayak titremeleri de ayrı tabii. Maalesef tekrar ilaca başladım. Selectra 50 mg. İlk günler yarım içtim sonra bütüne geçtim. Geçmez olaydım. Senelerce kullandığım ilaç sanki zehir olmuştu. Bütün yan etkilerini en ağır şekilde yaşadım. Titreme, ürperme, esneme, içimde çok kötü hisler, intihar düşünceleri, zihin bulanıklığı, nabız yüksekliği vs vs ilacı yarıya düşürdüm her şey güzel bu sefer de delirme hissi ve çarpıntı peşimi bırakmıyor. Bir gün canıma tak etti geçtim aynanın karşısına bana bak dedim kendime sana senden başkasından fayda yok toparlanacaksın eşine de ailene de eziyet etmeyeceksin sağlıklısın şükredeceksin hiç bir şeyin yok bırak bu şımarıklığı dedim kendimi defalarca tokatladım, ağladım ağladım saatlerce ağladım yine atak geçirecek gibi oldum geberirsin inşallah dedim kendime bir şey olmayınca da bak dedim nasıl yaşıyorsun, yaşayacaksın da daha uzuuun yılların var bırakacaksın bu hastalığı iyileşeceksin. Hemen oturdum internetten anksiyeteyle ilgili bir sürü kitaplar aldım. YouTubedan özlem tokgöz diye bir psikoloğu buldum bütün videolarını izledim ne diyorsa hepsini yapıyorum. Ruh hali olarak çok iyiyim. Hala ara ara atak geliyor o kadar güzel atlatıyorum ki bazen kendime bile şaşırıyorum. İlacımı asla yükseltmiyorum hatta azaltma taraftarıyım çünkü ilaca rağmen atak geçiriyorum ama çok hafifledi artık. En önemlisi de artık korkmuyorum. İçim sıkıldığı zaman kendimi dışarı atıyorum. Ölüme kaderimdeki şekilde yakalanacağım ne tedbir alsam boş diyorum. Bol bol dua okuyorum. Sevdiğim şeyleri hatırlatıyorum kendime. Şükretmem gereken şeyleri düşünüyorum. Bişeylere merak salmaya çalışıyorum. Örgü örüyorum cilt bakımı yapıyorum sürekli kendime iş çıkarıyorum. Bazen yataktan kalkmak istemediğim zamanlar oluyor kendimi bişeyler yapmak için heveslendirmeye çalışıyorum. Hayaller kurmaya çalışıyorum. Tamamen bitmeyecek bu illet biliyorum ama en azından artık korkmamaya çalışıyorum. Anksiyeteyle barışmaya çalışıyorum. Kendimi takdir ediyorum. Aferin kızım diyorum nasıl atlattın ama atağı sen bitanesin. Atak geçirdiğim zaman neşeyle eşimi arıyorum veya yanımdaysa söylüyorum nasıl atlattım bak diye sonra birlikte seviniyoruz. Eşim de gurur duyuyor böyle yaptıkça savaşçı karım benim diyor. Ben de öyle düşünüyorum. En büyük hayaletle savaşıyoruz ama karşımızdaki düşman değil gerçek de değil. Her şey yoluna girecek biliyorum. Hepimiz için Allahtan sağlıklı huzurlu günler diliyorum. İnşallah atlatacağız inşallah anksiyeteyle panik atakla anlaşmaya oturacağız
Bugün atak geçirdim. Hemen aklıma sen geldin. Bu atağı sağ salim atlatırsam hemen yazacağım ona da güç olacak diye motive ettim kendimi. Sabah kalktığımda pek iyi hissetmiyordum kendimi. Sanki tansiyonum düşük gibi garip bi sıkıntı vardı içimde. Bir de üzerine misafirim geldi aniden yataktan kalktım kahvaltımı geç yaptım vs derken iyice kötü hisler sarmaya başladı. Misafirim gidince biraz yatayım dedim iyice kötü oldum atak geliyor zannettim. Hemen kalktım yemek falan yaptım atlattım zannettim. Yemekten sonra iyice sıcak bastı terlemeye başladım. Bu sefer gümbür gümbür geldiği o kadar belliydi ki. Eşim paniklemesin diye ay bağırsaklarım bozuldu galiba deyip tuvalete girdim. Hemen elimi yüzümü yıkadım ama iyi gelmedi git gide kötü oldum. Nabzım o kadar hızlandı ki tişörtümün üzerinden kalp atışımı görebiliyordum. Hemen kendime telkinler vermeye başladım. Bu sadece bir düşünce, düşüncen seni öldüremez birazdan geçip gidecek ve bu kapıdan hiç bir şey olmamış gibi çıkacaksın dedim. Git gide kötü oldum içimdeki ses hayır kalp krizi geçireceksin belki de tansiyonun yüksek beyin kanaması olabilir ya da kesin düştü yığılıp kalacaksın buraya inşallah erken bulunursun yoksa sonun tuvalette ölüm demeye başladı. O kadar kötü oldum ki bi an tuvaletten çıkıp ben ölüyorum yardım et bana diye eşime yalvarasım geldi. Ben kötü düşündükçe düşüncelerim beter olmaya başladı Allahım çok çaresizim ölüyorum ben noluyo bana diye isyan edesim geldi. Sonra hiç savaşmaya çalışmadan dümdüz duvara baktım. Çünkü savaşmaya çalıştıkça üzerinde düşündükçe daha da kötüleşiyordum. Birazdan geçecek en kralı gelsin dedim. Aklıma gelen ihtimalleri iyiye veya kötüye yorma çabasını bıraktım öyle bomboş duvara baktım. İçimdeki sesi ikna edemiyordum hep kötü düşünmeye itmek istedi beni inatla sadece bomboş baktım kafamı dağıtmaya falan çalışmadım. Yavaş yavaş düşüncelerim dağılmaya başladım oh iyileşiyorum bile demedim bakmaya devam ettim. Artık atlattığımı anladığımda o kadar terlemiştim ki tişörtümün yakası ıslanmıştı. Başım hafif hafif dönüyordu. Elimi yüzümü yıkadım. İyice sakinleştiğimi anladığımda tuvaletten çıktım. Eşimle bişey olmamış gibi muhabbete başladım. Tabi yine çok iyi durumda değildim. İçimdeki ses neler yaşıyorsun böyle acaba gerçekten anksiyete mi yoksa başka bi hastalığım mı var, ömür boyu böyle mi sürecek diye depresifleşmeye başladım. Bu sorular aklıma geldikçe anda kal geleceğin hakkında yorum yapıp durma zaten seni bu duruma gelecek kaygısı getirmedi mi hala dibe mi gitmek istiyorsun en kötüsünü yaşadın ne oldu yine iyi günler gelmedi mi diye telkinler vermeye başladım. Kötü fikirleri umursamadan pozitif düşünmeye çalışmadan sadece anda kalmaya çalıştım. Sonra zaten tvye dalmışım. Muhabbet, tv derken 1-2 saat geçti artık tamamen iyileştiğimi farkedince yazmaya başladım buraya. Hem sana güç olsun hem bana hem okuyanlara. Kötü hislerle başlayan günün sonunda güçlü bir atak geçirdim ama alnımın akıyla çıktım. Atak sonrası yorgunluğa ve depresifliğe rağmen kendime güvenim arttı. Başardım. Başkalarına göre önemsenmeyecek küçümsenecek bir bozukluğu biz dibine kadar yaşayıp hayatımıza devam ediyoruz. Bu da bizim imtihanımız. Elhamdulillah bunlarla geçmiş olsun Rabbim beterleriyle imtihan etmesin. Belki de bizim hayrımıza. Belki de öğrenmemiz gereken şeyler var. Görelim Mevlam neyler, neylerse güzel eyler. Demek ki her inişin bir çıkışı var. Her karanlığın aydınlığı var. Çok şükür her halimize. Umarım sana da güç verir canım benim umarım farkındalığımız artar
Umarım ataklarımızın tamamen puf olduuğu günler yaşarız. Gücünüzden savaşcı ruhunuzdan tebrik ediyorum. Yazdıgınız ve güç olduğunuz için de minnettarım 
tam bitti ataklarım anksiyete yok artık derken yine ortaya çıktı
çok üzüldüm sizin için ama şunu unutmayın ki geldiği gibi gidecek tekrar gelmesi gerekiyorsa yine gelecek. İyi günler geçiyorsa kötü günler de geçecek. Ben de habersiz hamile kaldığımı öğrendim. Doktora randevu aldım ama ne yapacağımı bilemiyorum. Sabahları yüksek nabızla uyanıyorum. Durup dururken içime fenalık geliyor. Hayatın herkes için zor zamanları var bizim için bu süreç 2 kat daha zor oluyor. Ama bunun da üstesinden geliriz. Ne zaman isterseniz yazın bana. İnsan kendini anlayan biriyle konuştukça da rahatlıyor.
