Merhaba arkadaşlar biraz uzun olabilir şimdiden kusura bakmayın ama yazmazsam kafayı yiyeceğim.
Size artık beni fazlasıyla boğan bir durumdan bahsetmek istiyorum. Daha önce kendi ailemden hiç bir yakınımı henüz kaybetmedim bir tek eşimin çok sevdiğim abisinin cenazesine şahit oldum. İçimde sürekli bir kaybetme korkusu yaşıyorum. Annemi, kardeşlerimi, eşimi hatta evlat yerine koyduğum köpeğimi... Bu durumu gün içinde düşünmemeye çalışsam da gece yatağa girdiğim gibi düşüncelere boğuluyorum. Eşimi bir kere bile böyle hissettirip bunaltmadım ama kendimi çok bunaltıyorum. Geceleri bazen sabaha kadar yüzüne bakıp düşünüyorum. Geçen yıl bu ayda eşimin abisi bir anda kanserden vefat etti. Babası da çok erken yaşta kanserden vefat etmiş genetik olarak erkeklerin çok erken yaşta hastalanıp vefat ettiğini yanımda konuştular. Bende ister istemez çok fazla etkilendim. O günden beri de hiç içimden çıkmaz oldu. O günden beri eşime olan hassasiyetim daha da fazla oldu nadiren tartışmalar oluyor ama ona rağmen ben hep vicdanen rahatsız hissediyorum. Üç günlük hayatta en sevdiğimin üstelik gözümün içine bakan birinin neden kalbini kırdım neden öyle davrandım diye kendi kendimi yiyorum. Bir de eşim askeri personel ve iki yıl içinde Suriye'ye gidebilir. Geçen bir arkadaş ortamımızda gitmemesi gerektiğini orada olanları falan anlattılar. Ben tabiki yine çok etkilendim ve uyardım. Zaten yeterince içimde korkum var bir de böyle konuşup beni tedirgin etmeyin diye söyledim. Belki herkes zaman zaman böyle korkular yaşıyordur ama benim artık çok fazla. Taaaa geçmiş zamanda söylediğim kötü şeyleri kötü davranışları aklıma getirip vicdan muhasebesi yapıyorum. Psikoloğa gitmek istemiyorum ama bir yandan da huzurla gece uyumak istiyorum. Benim gibi olan var mı??? Ya da bu duruma bir çare bulan????