Merhabalar herkese. 24 yaşındayım. Özellikle ablalarımdan yorum istiyorum. Hayat tecrübesi açısından... Konum uzun olacak, şimdiden affedersiniz. Ama lütfen okuyun, bir şeyler duymaya çok ihtiyacım var. Birilerinin denk gelip konumu okumalarından ve tekrar problemler yaşamaktan korksam da artık bi şekilde içimi dökmem gerekiyor. Belki sonrasında mesajımı düzenlerim.
Annemle babamın evlenir evlenmez tuttukları evden 35 sene sonra çıktık. Ya da çıkarıldık. Ev sahiplerimizde akraba gibiydik,birbirimizin evine girer çıkardık. Birbirimize daima yardım ederdik. Hatta akrabadan ötedir yani. Geçen seneye kadar anahtarlarımız kapıların üzerinde dururdu hatta. Çünkü aile apartmanı gibiydi. Ama geçen yıl işler değişti. Annemle babam anlaşamadıkları için geçtiğimiz eylülde annem babamdan ayrıldı. Babam istemeyerek de olsa başka bir şehre gitti. Sonrasında ev sahiplerimizin bize karşı tutumları değişmeye başladı. Hatta annem şey demişti; " X (ev sahibimizin kardeşinin eşi, bizim binada oturuyor) ne zamandır bize gelip gitmiyor, önceden gözünü açar açmaz bize gelen kadın uğramaz oldu. Yanlış bir şey mi dedim acaba?". Bu konuşmadan 1 hafta sonra mevzu açığa çıktı. Bu kadın (X), abim için "evimden para çalıyor" demiş. Annem de abim de şok olmuşlar tabii ki. Ve kadının savunması " Sizin borcunuz var, o yüzden sizin yaptığınızı düşündüm. Bir kez binaya girdiğimde bizim kapının kapandığını duydum, hemen yukarı çıkıp baktım. Sizin kapının anahtarı sallanıyordu." Yani abim o evde değilken evine girmiş, onun geldiğini duyunca (artık nasıl duyacaksa) hemen çıkıp evimize geri çıkmış. Kapımız da yeni kapandığı için anahtar sallanıyormuş. Halbuki ev kapımızın hemen yanında teras kapısı var ve anahtar her zaman oradan gelen esintiyle sallanır zaten...
Sonrasında kadın 3-4 aydır bunun olduğunu, parça parça para çalındığını söylemiş. Kiracıların verdiği kiralar, bazen çantasındaki 200 tl, bazen giysi dolabına sokuşturulmuş paralar... Ve totalde 3-4 bin tl gibi bir para. Annem fenalaşmış, çok ağlamış. Bu insanlar parasına tapan, amaçsızca para biriktiren ve paraya ciddi ciddi çok değer veren insanlar. Bu yüzden abim de " Neden 3-4 ay boyunca kilidi değiştirmediniz, neden eve birileri girince polis çağırıp parmak izi aldırtmadınız da üzerinden 1-2 ay geçtikten sonra ortada benim suçsuzluğumu kanıtlayacağım bir şey kalmayınca konuyu açıyorsunuz?" demiş. Kadının cevabı da " eh anca işte..." olmuş. Paraya değer vermeleri dışında korkaktırlar aynı zamanda. Bu kilit neden değişmedi ben anlayamıyorum. Zaten sonrasında annem ben bu evden çıkarım artık oturamam demiş ve eve gitmiş. Bir daha da iletişimleri olmadı fakat biz maddi sıkıntılardan dolayı bir türlü taşınamadık. En son geçen ay ev sahibimiz (kendisi yurtdışında yaşıyor, yazları geliyor) anneme haber göndermiş. "Siz kocanıza, babanıza saygı duymuyorsunuz neden adamı gönderiyorsunuz evden çıkın" demiş. Kendisi, eş durumundan yurtdışına kapak attığı eşi psikolojik sorunlar yaşayınca onu boşadı. Çocukları ne annelerine ne kendisine sevgi beslemiyor. Biz bunları bilmemize rağmen hiçbir zaman aile meselelerine karışmamışızdır.
Bu haberden sonra annemle abim alelacele bir ev buldular ve taşındık. Balkonumuzda bir miktar tahta vardı, parçalanmış bir mobilyaya ait. Annem evden çıkarken "1300 tl'lik depozito sizde kalsın, 35 sene oturduk belki bir hasar bırakmışızdır, bunun dışında 350 tl gibi bir fatura var onları da oradan ödersiniz" dedi. Abim de ben daha sonra gelip bu tahtaları atarım dedi. O gün bizimle muhatap olan ev sahibimizin ablasıydı. X'in bana çeyizim için aldığı 2 tane nevresim vardı. Ben onları bırakmak istemiştim ama evi taşıyan işçiler biz farketmeden onları da arabaya yüklemiş. Ben ev sahibimizin ablasına " Allah razı olsun bunları aldı ama ben artık istemiyorum, taşınma işi bitince kargoyla geri göndericem." dedim. Ve artık hepsinden tiksindiğim için çıkarken kimseye Allahısmarladık demedim.
Yeni evimize akşam geçtik ve ertesi gün öğlen ev sahibinin ablası beni aradı. "Sen neden bana hoşçakal demedin, çok ayıp ettin, neden X'in aldıklarını geri veriyorsun? Ona söyledim "demek ki değerimiz bu kadarmış dedi ve üzüldü(abime iftira atan kadın ne değer görmeyi bekliyorduysa?). Sen neden dahil oluyorsun, bunlar abinle X'in arasında" vb şeyler söyledi. Ben de "ne değerinden bahsediyorsun bize iftira attınız, evimizden ettiniz bir de değer mi görmeyi bekliyordunuz? Abime atılan iftira bana atılmıştır ben hiçbirinizi istemiyorum artık." dedim. Bana "yediğiniz kaba sıçıyorsunuz" gibi şeyler söyledi. Arada bir ailem onlardan borç almıştır, bir de ev sahibimiz eskiden abimin göz ameliyatını ödemişti. Bu yapılan iyilikleri kafamıza kakıyorlar. Halbuki onlar bize maddi yardımda bulunduysa biz 100 katı fazla manevi yardımda bulunmuşuzdur. Düğünde cenazede hep biz vardır, ev sahibi gibi hizmet eder yemek yapar insanlarla ilgilenirdik. Anneleri yatalaktı, kendileri gecelere kadar gezer kadına biz bakardık. X'in eli kırıldığında banyosunu hiç kimse değil annem yaptırıyordu. Torunlarına annem kendi torunları hatta çocukları gibi bakıp büyütmüştür. Ve daha binlerce şey. Ama biz hiçbir zaman bunları konuşmadık. Onlar çirkefleştiğinde bile...
2 gün sonra tekrar aradılar ve açma gafletinde bulundum. Bu kez ev sahibimiz telefondaydı.Bize " siz neden depozitonun lafını yapıyosunuz? yıllarca hiç mi yiyip içmediniz bizden? hiç mi iyilik görmediniz? tahtaları nedne almıyorsunuz? neden depozitoyu mark olarak vermediler? siz babanıza saygı duymuyorsunuz. pislikler. pislikler. teyzenin kızları da bana sen bizi kameraya çekiyorsun dedi, benim onlarla ne işim olur? abin sürekli iş değiştiriyor, demek ki parmakları uzun. madem size iftira attılar neden polise gitmediniz? demek ki doğruymuş, yalan olsaydı annen ayılıp bayılmazdı. ortaya çıkınca korktu" gibi şeyler saçmaladı.
Yanlış anlaşılmalar olmaması için açıklamak istiyorum sırayla.Biz evden taşınırken bunlar bizi giriş katın penceresinin arkasından gizli gizli izledikleri için her şeyi üstlerine alınmışlar. Aslında kuzenlerim, yukarıdan onlara çiçekleri sepetle salan kuzenime " bizi kameraya çek sonra izler güleriz, halimize bak" demişler. Abim de maalesef borçlarından dolayı nerede daha fazla maaş alabilecekse oraya geçtiği için KENDİ İSTEĞİYLE İŞ DEĞİŞTİRİYOR.Atılmıyor. Kaldı ki abim yıllarca bu adamın yeğeniyle hem de altın işinde çalıştı. Asla 1 çöp bile çalmamıştır. Bizde harama el uzatılmaz. Ailemiz böyle öğretti. Annemin fenalaşması da insan olanın anlayabileceği bir şey tabii ki de. 35 yıllık komşuların çocuğuna iftira atıyor, ve aksini kanıtlayamayacaksın. Annem onları o kadar severdi ki büyük bir yıkımdı... Benim bunlar karşısında dilim tutuldu.Telefonu kapattım ve ağlamaya başladım. Çok zor sakinleştim. Çünkü artık bu hırsızlık iftirası abimden de çıkıp, anneme de atılmaya başlamıştı. Ben o dönem şehir dışında üniversitede olduğum için beni katmadılar. Ve tahta mevzusuna gelince, " ev çiçek gibi tertemiz. o depozitodan faturalar ödendikten sonra neredeyse 1000 tl size kalacak. madem bu kadar iftira atıyosun biz daha oraya gelmeyiz. o parayla bir adam tutup attırın" dedim. Yani adam bize iyilik yapmış biz depozitoları saymayacakmışız. Kendileri olsa canını çıkarır yine o depozitoyu alırdı. Bu adam kendisine borcunu ödeyemeyen adamın evini elinden almış biri. Biz neden paramızı onlara bırakalım?
Birkaç detay daha vermek istiyorum. Babam kesinlikle abime sahip çıkmadı. Zaten her mevzuda günah keçisi abimdir kendisinin. "Doğru mu değil mi bilemiyorum, onları alttan alın" gibi şeyler söyledi. Abime üzülür diye bunları söyleyemedim. Bunun dışında evden para çalınırken hiçbir dağıtma gibi bir şey olmamış. Ve abim bu eve bayramdan bayrama girer, neyin nerede olduğunu bilmez ki öyle eliyle koymuş gibi alsın. Bunun dışında şüpheli 2 durum daha var. Birisi bu kişiler evde yokken ve abimin evde olduğu sırada karşı komşumuz bizi "X'lerin evinde biri geziyor sanki, bir bakın isterseniz" diye aramıştı. Biz kapıya vurduk, sonrasında yukarı bekledik sessizce falan ama giren çıkan göremedik. Ayrıca annem tam bu mevzuların olduğu sıra X'in kocasını görmüş bir gün. Adam "eve giremiyorum, anahtarı kaybettim" demiş. 1 saat sonra annem marketten dönerken yine karşılaşmışlar ve adam " iş yerinde unutmuşum aldım geldim" demiş. Belki de oradan biri anahtarı çoğaltmıştır. Çünkü adamın eşi düğünde dernekte dirseğine kadar bileziklerini takar, herkes evlerinde altın para falan olduğunu tahmin edebilir. Ve bunlar sık sık anahtar kaybeder zaten. Kilit değiştirmemeleri,polise gitmemeleri beni çok işkillendiriyor. Ama bundan daha büyük problem ailecek psikolojimiz... Annem 35 yıllık tüm komşularını arkadaşlarını sildi,hiç kimseyi istemiyor. Belli etmese de çok mutsuz. Çiçeklerine o kadar bağlıydı ki yeni evimizde yer olmadığı için çoğunu taşınırken insanlara dağıttı ve üzüldü. Ağladı. Bunlar benim gözümün önünden gitmiyor. Bahsettikleri dönem 2-3 tane kira borcumuz vardı. Ödeyemiyorduk. Hırsızlık yapan insanlar olsak onları ödemez miyidk? Hırsızlık yapsak 10 ay daha parasızlıktan orada oturur muyduk onlarla yüzyüze? Ben hazmedemiyorum. Sürekli tedirginim, sanki bi sorun çıkaracaklar, yine bize hakaret edip iftira atacaklarmış gibi. Abimin iyice sinirleri bozuldu, biraz daha devam ederlerse birine zarar verecek diye çok korkuyorum. Zaten tansiyon problemi var. Ve kendime gelince hep huzursuzluk içindeyim. Ve sürekli kendi kendime konuşup kendimizi aklamaya çalışıyorum. Çoğu gece rüyamda onlarla tartıştığımı görüyorum. 1 kedimiz var evimizde, X'in kocası arkamızdan " kendilerini doyurdular da kediler kaldı" diye laf ediyordu, duydum. Yoksulluk ya da borçlu olmak suç mu? Neden kimse bize destek olmadı? Annemin X'den daha yakın olduğu karşı komşumuz bile anneme belli etmese de bu konuyu bizden önce biliyormuş ve onları destekliyormuş sanırım. Cidden artık çok kötü durumdayım. Maddi gücümüz olsa bu insanları dava ederdim. Sırf anneme bu eziyeti yaptıkları için. Ama öyle insanlar da değiliz, çekiş etmeyi sevmeyiz. Sessiz sedasız evden taşındık ve sonra hepsini sildik, engelledik.
Sizden ne istediğimi bilmiyorum. Sadece bir şeyler duymaya ihtiyacım var. Çok kötü durumdayım, içimi sadece buraya dökebiliyorum. Boğuluyor gibiyim. Çok uzun oldu, okuyan olduysa çok teşekkür ederim...
İçinde böyle saf kötülük taşıyan insanlar maalesef hepimizin karşısına çıkabiliyor. Onlar yüzünden kısacık ömrümüzü kahrolarak geçirmek olmaz
