Merhaba arkadaşlar KK olarak anacı eşe alışkınız benim sorunum böyle bir anne babaya sahip olmak . Ikisi de yıllar boyu ailenin en sevilmeyen çocukları olduğu için sürekli kendilerini kanıtlamaya çalışmış çocuklar . Yıllar sonra bir karar verip iş için şehir dışına gittiler . Ben ve kardeşim kendi memleketimizde okuduk. Bu sürede hiç birinin kardeşi ne bir yemeğe çağırdı ne de ne umursadi .
Annemin kız kardeşi yillarca yurt dışından gelir bizde kalırdı . Onların çocuklarının dertleri hem annemin en önemli gündemi oldu . Hatta annemin bir lafı vardır ben yeğenlerimi çocuklarım kadar severim. Benim gördüğüm benden daha çok sevdigiydi . Hergun saatlerce onların dertleri konuşulurdu . Annemden seni seviyorum gibi sözleri çok az duymuşumdur.
Günümüze gelirsek çocuğum oldu . Kendim bakmaya karar verdim bu konuyla ilgili bedeller de ödedim . Hem maddi hem manevi . Ama arkadaşlar benim çevremde her çocuğu olan annesinden destek alabilirken ben göremiyorum . Maddi olanı kastedmiyorum. Ben çok sevmem maddi destek olaylarını yine de elinden geleni yaparlar. Manevi olarak benim bir annem yok gibi . Bahsettiğim çocuğa bakması değil . Ben anneme nazlanamam mesela . Uykusuzluğum , yorgunlugumdan bahsedince hemen o teyzemin kızının iki çocuğunun olmasından ve ne kadar yoruldugindan bahseder. Geldiklerinde iki saat bile alıp ya kızım hadi sen biraz kafani dinle biz ilgilenelim demezler. Aksine babannemde yemek hazırladığı için annem mutsuz olur . Oysa ki bende yardım ederim .
Hissettiğim şu bende biraz asi bir insanım . Annem gerçekten o kadar yorulmuş ki yıllarca misafir agirlamaktan , geçim derdinden , kendi ailesinden şu an gençliğini yaşamak istiyor . Buna da ben çok destek veriyorum . Yanımıza geldiğinde ise anneleriyle ilgili vicdan azabı duydukları için annelerinin dizinin dibinde oturuyorlar. Bu bayram anne ve babamla iki gün gorusebildim. O kadar kiriliyorum ki. Evlerine gidince günde iki kez görüntülü arıyorlar beni . Dokuz yıldır bu şehirde tek başımayım ilk kez anne ve babama bu kadar ihtiyaç duyuyorum ve onlar yine ve yeniden beni yalnız bıraktılar. Anneleri yaşlıymiş ve ölebilirmiş. Annelerinin memesinden ayrılmayan kimse ne evlensin ne çocuk yapsın .
Bütün bebekligim, çocuklugum gençliğim, annemin ve babamın kendi anne baba ve kardeşlerinin dertleriyle geçti, çok uzun, anlatsam ağlarsın
17 yaşındaydım bı kere isyan ettim anneme "onların peşinde hem kendin perişan oluyorsun hem beni sürüklüyorsun " diye, aman yarabbim , "anama babama canım feda, daha kaç gün ömürleri var ki gözüne batıyor, hasta yaşlı insanlara laf ediyorsun, dillerin kopsun" dedi, bir ay eziyet etti bana...
30 yıl geçti bu olayın üstüne, Ben 46 yaşımdayım , dedem 87 yaşında öldü, ananem 90 ın ustunde hala yaşıyor, taş gibi maşallah
Annem hiç pişman olmadi beni harcadigina , ananemin bencilliğini farketti artık ama bu sefer de sahiden ölür mölür diye ses edemiyor
Ben mi? Kırıp geçiriyorum birkaç yıldır hepsini, ölürlerse söylediklerim , yaptıklarım için değil söylemediklerim için pişman olurum, ağzıma geleni kibarca söylüyorum o yüzden , sayelerinde yaşarken öldüm çünkü, kimseye vefa borcum kalmadı çok şükür....