gerçekçi olmak gerekirse, öyle kendimi eğlenceye vurur yapamadıklarımı yapardım falan demiycem... yaşanan her sey dünde kalıyor. şimdiye kadar eğlenceli anlarım şuan çok mu mutlu ediyor beni sanki. bende tövbeye ayırırım zamanımı. Allah'ım eksik ibadetlerimi affetsin, günahlarımı affetsin diye. yapabildiğim kadar ibadet yapar ve aileme benden sonra okumaları için mektuplar yazardım. çocuğumun geleceği için eşime tavsiyelerde bulunurdum. bol bol tembihlerdim. çocuğumu ölümüme hazırlardım. helallik isterdim tanıdıklarımdan. düşünsene biri arıyor ve zamanında şunu konuştum arkadan yakında ölücem hakkını helal et derdim. sanırım herkes helal ederdi. aslında bu anlamda öleceğim tarihi bilmek çok da şanslı bir durum gibi görülüyor. kul hakkı olabildiğince az çıkardım rabbimin karşısına. eninde sonunda ölücez ölüceğimiz günü bilsek daha mı şanslı olurduk ne. bilemiyorum. Rabbim benim ve oğlum için en hayırlı zaman neyse o zaman alsın canımı. Amin.. Çocuğum az etkilensin isterim en çok onu bırakmak, yanında olamamak, onu ömür boyu sürecek yarımlık duygusu ile bırakmak üzerdi beni heralde. kayıp acıları küçük yaşlardaysa ömürlük acıtıyor çünkü.