Aynı biz. Ben 28 kız kardeşim 22 yaşında. Sürekli kavga. Alkoliğin teki. Evlenınce yuzune bakmıycam. Akrabalar desen onu koruyor. Atandır Atandır dıye. Allahım nefret edıyorum. Annen bosanmaz. Benım annemde aynı. Arkasından konusur yuzune guler. Sen kendını kurtarmaya bak. Paranı biriktir
İşte malesef benm yapım yalnız yaşamaya yatkın olmadı.hic tek basinaliga ki şuan bile yanımda birileri varken bile hep yalnızlık hissediyorum depresyon kaynakliBi şöyle silkelenin. O evden gitmeden kurtulamazsınız. Annenizi düşünmeyin o zaman. Madem bırakmayacak siz onu bırakın. Elbet anlar o da gitmesi gerektiğini
benim babam bizimle 5 sene kaldi
ama ne 5 sene sonra öldü öyle kurtulduk.
koskoca kadin kocaman kizlari varmis ne arkasinda duracak birileri
siz birbiriniz yetersiniz ama anneniz sinmis maalesef
Benim babam da böyleydi,fazlası da vardı.Alkol şiddet aldatma hakaret her şeye müdahale göz açtırmazdi bize,kendi hayatimizla ilgili kendimiz karar veremezdik.ev zindan olmustu.Her gece içip gelecek kavga çıkacak bina önünde rezillik cikaracak evde kan çıkacak korkusuyla kendi odamizda nobet tutuyorduk her gece.kardeslerim(erkek kardeşim bile)çareyi evlenmekte buldular.ben ise pek kismetsiz olduğum için bu yolu secemedim,okumayı seçtim.oyle bir bölüm okumalıyım ki dedim mezun olunca bu cehenneme donmemeliyim.ogretmenligi seçtim kazandım,yine kurtulamadim.uzaktan da müdahale ediyordu,evde anneme yaptıklarınin haberini alıyordum aklım hep evde kalıyordu.Bir yere tatile gitmek mi,peh ben kimim ki tatil yapacağım :) Tatiller evde geçiyordu,merkeze bile insem ondan izin alacakmisim.annem dayak yemesin diye karşı gelmiyordum ama iki adım öte merkeze gitmek için de izin istemiyordum o kadar uzun boylu değil.
Sonra ne oldu ?
Baba kişisi felc geçirdi,kısmı felç,üç kere.ucuncude alkol sigara olayı bitti.issiz kaldı sigortasiz işsiz şimdi onlara ben bakıyorum annemin bireysel emekliliği bitinceye kadar.Annemij çenesi nihayet açıldı ama ne işe yarar.Parca parça öldürüyor güya adamı.
Kendiminkine benzeyen böyle hikayeler okuyunca ilk başta oh yalnız değilmişim, bu kadar kadın bu travmaları atlatabilmiş diyorum sonrasında da lanet ediyorum bu adamlara. Hepsi aynı sanki acaba aralarında anlaşıp da mı eziyet ediyorlar bu kadınlara?
Ben de bahsettiğiniz psikolojik problemleri yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. Depresyon öyle zor ki sizi çok iyi anlıyorum. Tek çare o evden uzaklaşmak. Şu an bunları yapacak enerjiniz olmayabilir bu çok normal zaten önceliğiniz ruh sağlığınızı biraz daha iyileştirmek olmalı bana kalırsa. Mümkünse terapiye tekrar başlayın. Sevgiler
Senin bu tarz konuna daha önce de yorum yapmıştım. Annende suç buldum ben. Benzer dertler, benzer hayatlar yaşamışız. Annem bana böyle hissettirmedi. Annemin de arkasında kimse yoktu. Gitmedi. O öfkesini ben hissetmedim annemin. Babamı çocuk aklımla görüyordum ve biliyordum ama annem güçlüydü. 55 yaşında yeter dedi işe girdi. Küçük bir dükkanda satış yaptı. Sonra öğrenci yurduna girdi. Temizlik yaptı. Şuan başka bir yurtta aşçı yardımcısı. Ön hazırlık yapıyor. Kendi parasını kazanıyor. Ben ergenken, genç kızken babam yok gibiydi evde. Vardı ama dedim ya annemle öyle güçlüydük ki babamı yok sayıyorduk. O yokmuş gibi gezdik, o yokmuş gibi yedik, o yokmuş gibi sinemaya gittik. Annenin artık biraz dik durup size örnek olması lazım. Babayı salın gitsin. İçmek mi istiyor, içsin. Boşver. Engel olamıyorsun nasılsa. Görme, duyma, bilme. Benim babam 75 yaşında hala içer. Saldık biz. Ne halin varsa gör dedik. Uğraşmıyoruz. Aramızda mutsuz oluyor çünkü kimse onunla konuşmak istemiyor. Geçen gün psikiyatriye gitti kendi rızası ile. Çünkü baktı kimse umursamıyor aramıza karışmak istiyor.
Bak dışarda çok farklı bir dünya var. Bu kadar kafana takma. Onlarda ölecek. Boşver. Kitaplar oku. Filmler seyret. Belgeseller izle. Hayatın elverdiği ölçüde kendini geliştir. Sürekli düşünmenin faydası olmaz. Kardeşini teşvik et okusun. Güzel işlerde çalışsın.
Maviay seni biraz daha iyi gördüm şuan. Yıllarca babanla ilgili konular açtın birsürü. Ama hepsinde ana fikir doğru dürüst para kazanmıyor, evimiz küçük eski, nefes alması, öylece yatması bile bana batıyor filandı. Ben yıllarca bu adama fakir diye takık olduğunu düşünüp biraz şımarık bulmuştum seni. Sanırım ilk defa asıl sorunla burada yüzleşip babanın alkolik olduğundan bahsediyorsun.
Bence sorundan bahsetmen çok olumlu bir gelişme. Zaten farkedeceksin bu sorunlarla ne kadar çok yüzleşir onları ne kadar kabullenirsen psikolojik problemlerin o kadar ortadan kalkacak. Geçen çok güzel bir yazı okudum, küçüklükte çocukları korumak için ailede onların farkında olduğu işlevsizlikler, tartışmalar vs. Yokmuş gibi davranmanın ve bir de çocukları dışarıya karşı mükemmel aile görüntüsü çizmeye teşvik etmenin psikolojileri açısından gaslighting etkisi yarattığından bahsediyordu. Bu da devamlı kendi gerçekliklerini sorgulayıp başka psikolojik sorunlar yaşamalarına sebep oluyor yetişkinlikte. Belki çözüm yolu kabullenmektir. Tamamen kabullendiğinde yalnız yaşayabilir hale gelebilirsin?
Benim de babam alkolikti ve huzursuz bir evde buyudum. O evden kurtulmak için cabaladim okudum ve çok şükür atandım.Isterseniz yapamayacağınız hiçbir şey yok. Evliligimde bazen o evde yaşadığım annemin babama karşı olan tutumunu eşime sergilerken buluyorum hemen kendime mudahale etmeye gayret ediyorum baba sevgisinden yoksun büyüyen cocuklar ileriki hayatında da karşılaştıkları ilk sıcaklık veren erkeğe sığınma eğiliminde olabiliyorlar. Yani izleri hayat boyu surebiliyor Allah kolaylık versin.Yıllar yılı buraya binlerce konu açtım lise yıllarından beri babam iciyor durumumuz kötü düzgün çalışmıyor hep işten çıkıyor işsiz kalıyor kredi çekti etti diye. Ki batirdi krediyi filan da borçla kaldı öyle arada arayıp rahatsız ediyorlar kendisini o da odeyemiyorum diyip gecistiriyor iste banklarin devrettiği şirketleri.
Yaşı oldu babamın 54 . Annem 50. Kız kardeşim 23 ben 27. Ben bu süreçte psikolojikmen baya çöktüm depresyon anksiyete tükenmişlik geçen yazı evde geçirdim calismayarak . O zaman babam çalışıyordu neyseki . Derken ameliyat olması gerekti bel fıtığı çıktı . Aralık'ta oldu ameliyatini hala ağrısı var tam iyi olmadı ilaç kullanıyor içkisini sigarasını bırakmıyor.
Şöyle ki ben psikolojim dolayısıyla mi yapım mi boyle bilmiyorm aşırı duygusalim sürekli üzülüyorum buraya yazidgimda hep terkedin anneni alıp gidin demişlerdi o zaman gücüm yoktu buna hala yok korkuyorum . Hem yapamamaktan hem babamın bizi öldürmesinden çünkü kafası atınca napacagi belirsiz hemde annem yıllarca sindirildigi için ikna olmaz gibi geliyor o da çok korkuyor daha küçükken kaçıp gidelim evden demiştim ailemi öldürür deli bu bilmiyomusun demişti.
Babam bakıyorum normalde sohbet edince araştırmış etmiş ilkokul mezunu olmasına rağmen çoğu şeyi bilen araştıran biri ne güzel keşke hep böyle olsak diyorum . Ama içince edince anca annemi suçluyor işine gelmiyor bahaneler buluyor anasız babasız büyüdüm diye. Kısaca belki kabullenmek istemiyorm ama sorumsuz ve hep dediğinin aksine ailesini düşünmeyen biri. Sorsan ailesi için yaşıyor ama baksan sanki bekar sorumsuz hep böyle yaşayacak dayanacak dleik arıyor sorumluluk almak çalışmak çabalamak istemiyor düzgün. İse girse hep ben bilirim ben ederim modunda lafa söze gelemez.
Bugün kizkardesimi işyerinden alıp geldi akşam zil zurna içmiş ayakta duramiyo konusamiyor bile kaza yapmadan zor bela gelmiş kardeşim.sinirden ağladı eve gelince ben uykudan kalkmistim. Kardeşim.bagirdi ne derdin var çocukların eline mi bakıyor nedir dedi babam.yattigi yerde hareket edemiyo tabi laf saydı böyle çocuk veren Allah'ın da diye.. hiç böyle aklıma gelmezdi çocuğumun baba konuşacağı anneme.kiziyor . Annemin eli ayağı titriyor kadın o kadar sinmiş ki yıllardır tamam susun diyor bize hala babama açıklama yapıyor korkmuş kız Yolda gelirken çok korkmuş ondan diye. Bn kardesimle diğer odaya geçtim.
Bu saat oldu düşünüyorum bir yandan depresyonla mücadele ederken sürekli döngüde dönüyorum
Çözüm yolu bulamıyorum neden çünkü bn hep ailemle yaşamak istedim .. huzur istedim . Bugün ayrı eve çıkacağız desek ona da izin vermeyecek salça olacak babam kıyamet kopacak anneme gel sende desem annem gelir mi hiç sanmıyorum korkudan belki alışkanlık bilmiyorum hiç.. diğer yandan sanki o ameliyatlı çalışamaz halde terketmiş olucaz o düşünmez ama ben vicdan yapıyorum sağlıklı düşünüyor muyum dusunemiyor muyum emin değilim..
Şu günlerde zaten herşey zorken bnm.gibi ailesi olanlar için daha da zor. Bu tarz yaşam hikayesi olan var mı aranızda ?
Ve evet korkagim kendime güvenemiyorum kendimi toplayamamaktan birden daha da dagilmaktan çok korkuyorum . Yazin 9 ay işsiz durdum çok depresiftim ataklar geciriyordum babam.o zaman calisiyordu bn duygusalligin dibinde idim yinede olsun ailem.yanimda diyordum bak bu duruma düştüm kendime bakamazdm diyordum. Şimdi de öyle tek başına olabilenlere güçlü kalabilen kere hayranım . Ben eskiden güçlüydüm ama.bu sorunlar ve depresyon beni böyle yaptı korkak. İnanın yarın ise gidicem acaba kötü olucam mi nasıl calisicam ben ne için çabalıyorum bu döngüden nasıl cikicam diye düşünmeden edemiyorum..
Benim de babam alkolikti ve huzursuz bir evde buyudum. O evden kurtulmak için cabaladim okudum ve çok şükür atandım.Isterseniz yapamayacağınız hiçbir şey yok. Evliligimde bazen o evde yaşadığım annemin babama karşı olan tutumunu eşime sergilerken buluyorum hemen kendime mudahale etmeye gayret ediyorum baba sevgisinden yoksun büyüyen cocuklar ileriki hayatında da karşılaştıkları ilk sıcaklık veren erkeğe sığınma eğiliminde olabiliyorlar. Yani izleri hayat boyu surebiliyor Allah kolaylık versin.
İki kardeş çalışıyormuşsunuz, alın annenizi de ayrı eve çıkın hatta mümkünse şehir değiştirin.
Bunu hiç düşünmediniz mi?
Güzel kızım, ben 12 yaşında bir kız annesiyim ve evlendiğimden beri yani 16 yıldir senin annenle aynı şeyleri yaşıyorum, fazla ayrıntiya girmek istemiyorum ama eşim babanın kopyası, ekonomik özgürlüğum olmasina rağmen kendi ailem onaylamadığı için boşanamadım ve tam 15 yıl kendime de kızıma da cehennem hayatı yaşattım, taa ki geçen yıl herseyi goze alıp boşanmak istiyorum diyene kadar....o kadar kararliydim ki yıllardir tum yalvarmalarima hakaretlerle cevap veren adam muma döndü, içkiyi bıraktı, siddeti son buldu, ama ben tam bir yıldır diken üstündeyim, sürekli hazırlik yapiyorum, para biriktiriyorum çünkü biliyorum ki artik ona asla güvenemem, aileme de sığınamam...diyeceğim o ki bir anne olarak söylüyorum bunu anneniz de babaniz da kendi tercihlerini yaşıyor sizin vicdan azabi duyacağınız hiçbirşey yok, dönün arkanızı ve bir daha asla geriye bakmayın, ne annenizin ne de babanız için üzülmeyin, aksine onlar size borclu,bayramdan bayrama bi telefon etmeniz bile lütuftur bu insanlara, lütfen kaçın o evdenYıllar yılı buraya binlerce konu açtım lise yıllarından beri babam iciyor durumumuz kötü düzgün çalışmıyor hep işten çıkıyor işsiz kalıyor kredi çekti etti diye. Ki batirdi krediyi filan da borçla kaldı öyle arada arayıp rahatsız ediyorlar kendisini o da odeyemiyorum diyip gecistiriyor iste banklarin devrettiği şirketleri.
Yaşı oldu babamın 54 . Annem 50. Kız kardeşim 23 ben 27. Ben bu süreçte psikolojikmen baya çöktüm depresyon anksiyete tükenmişlik geçen yazı evde geçirdim calismayarak . O zaman babam çalışıyordu neyseki . Derken ameliyat olması gerekti bel fıtığı çıktı . Aralık'ta oldu ameliyatini hala ağrısı var tam iyi olmadı ilaç kullanıyor içkisini sigarasını bırakmıyor.
Şöyle ki ben psikolojim dolayısıyla mi yapım mi boyle bilmiyorm aşırı duygusalim sürekli üzülüyorum buraya yazidgimda hep terkedin anneni alıp gidin demişlerdi o zaman gücüm yoktu buna hala yok korkuyorum . Hem yapamamaktan hem babamın bizi öldürmesinden çünkü kafası atınca napacagi belirsiz hemde annem yıllarca sindirildigi için ikna olmaz gibi geliyor o da çok korkuyor daha küçükken kaçıp gidelim evden demiştim ailemi öldürür deli bu bilmiyomusun demişti.
Babam bakıyorum normalde sohbet edince araştırmış etmiş ilkokul mezunu olmasına rağmen çoğu şeyi bilen araştıran biri ne güzel keşke hep böyle olsak diyorum . Ama içince edince anca annemi suçluyor işine gelmiyor bahaneler buluyor anasız babasız büyüdüm diye. Kısaca belki kabullenmek istemiyorm ama sorumsuz ve hep dediğinin aksine ailesini düşünmeyen biri. Sorsan ailesi için yaşıyor ama baksan sanki bekar sorumsuz hep böyle yaşayacak dayanacak dleik arıyor sorumluluk almak çalışmak çabalamak istemiyor düzgün. İse girse hep ben bilirim ben ederim modunda lafa söze gelemez.
Bugün kizkardesimi işyerinden alıp geldi akşam zil zurna içmiş ayakta duramiyo konusamiyor bile kaza yapmadan zor bela gelmiş kardeşim.sinirden ağladı eve gelince ben uykudan kalkmistim. Kardeşim.bagirdi ne derdin var çocukların eline mi bakıyor nedir dedi babam.yattigi yerde hareket edemiyo tabi laf saydı böyle çocuk veren Allah'ın da diye.. hiç böyle aklıma gelmezdi çocuğumun baba konuşacağı anneme.kiziyor . Annemin eli ayağı titriyor kadın o kadar sinmiş ki yıllardır tamam susun diyor bize hala babama açıklama yapıyor korkmuş kız Yolda gelirken çok korkmuş ondan diye. Bn kardesimle diğer odaya geçtim.
Bu saat oldu düşünüyorum bir yandan depresyonla mücadele ederken sürekli döngüde dönüyorum
Çözüm yolu bulamıyorum neden çünkü bn hep ailemle yaşamak istedim .. huzur istedim . Bugün ayrı eve çıkacağız desek ona da izin vermeyecek salça olacak babam kıyamet kopacak anneme gel sende desem annem gelir mi hiç sanmıyorum korkudan belki alışkanlık bilmiyorum hiç.. diğer yandan sanki o ameliyatlı çalışamaz halde terketmiş olucaz o düşünmez ama ben vicdan yapıyorum sağlıklı düşünüyor muyum dusunemiyor muyum emin değilim..
Şu günlerde zaten herşey zorken bnm.gibi ailesi olanlar için daha da zor. Bu tarz yaşam hikayesi olan var mı aranızda ?
Ve evet korkagim kendime güvenemiyorum kendimi toplayamamaktan birden daha da dagilmaktan çok korkuyorum . Yazin 9 ay işsiz durdum çok depresiftim ataklar geciriyordum babam.o zaman calisiyordu bn duygusalligin dibinde idim yinede olsun ailem.yanimda diyordum bak bu duruma düştüm kendime bakamazdm diyordum. Şimdi de öyle tek başına olabilenlere güçlü kalabilen kere hayranım . Ben eskiden güçlüydüm ama.bu sorunlar ve depresyon beni böyle yaptı korkak. İnanın yarın ise gidicem acaba kötü olucam mi nasıl calisicam ben ne için çabalıyorum bu döngüden nasıl cikicam diye düşünmeden edemiyorum..
Alkolik bir babanın eziyetlerine pasif bir anneyle birlikte katlanmak, istediğin hiç bir şeyi yapamamak, hep diken üstünde yaşamaksence düşünmemiş olabilir miyim o işler öyle kolay olmuyor
Güzel kızım, ben 12 yaşında bir kız annesiyim ve evlendiğimden beri yani 16 yıldir senin annenle aynı şeyleri yaşıyorum, fazla ayrıntiya girmek istemiyorum ama eşim babanın kopyası, ekonomik özgürlüğum olmasina rağmen kendi ailem onaylamadığı için boşanamadım ve tam 15 yıl kendime de kızıma da cehennem hayatı yaşattım, taa ki geçen yıl herseyi goze alıp boşanmak istiyorum diyene kadar....o kadar kararliydim ki yıllardir tum yalvarmalarima hakaretlerle cevap veren adam muma döndü, içkiyi bıraktı, siddeti son buldu, ama ben tam bir yıldır diken üstündeyim, sürekli hazırlik yapiyorum, para biriktiriyorum çünkü biliyorum ki artik ona asla güvenemem, aileme de sığınamam...diyeceğim o ki bir anne olarak söylüyorum bunu anneniz de babaniz da kendi tercihlerini yaşıyor sizin vicdan azabi duyacağınız hiçbirşey yok, dönün arkanızı ve bir daha asla geriye bakmayın, ne annenizin ne de babanız için üzülmeyin, aksine onlar size borclu,bayramdan bayrama bi telefon etmeniz bile lütuftur bu insanlara, lütfen kaçın o evden
Alkolik bir babanın eziyetlerine pasif bir anneyle birlikte katlanmak, istediğin hiç bir şeyi yapamamak, hep diken üstünde yaşamak
daha mı kolay?
Ayrıl o evden arkadaşım kardeşini de al yanına.istediğin bişey kaldı mı diye sorsana iş desen istediğim gibi olmadı kendimi geliştirme azmi kalmadı sevgili desen cıkmadı cıkmıyor arkadaş desen kalmadı :) yani ne için yasıyorum diye sorunca pek cevap gelmiyor aklıma ama sanırım ilerde birgün belki iyi günler görürüm diye.. yaş 30 yaklasınca da umutsuzluk artmaya basladı suan kpss calısmak hedefim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?