Yıllar yılı buraya binlerce konu açtım lise yıllarından beri babam iciyor durumumuz kötü düzgün çalışmıyor hep işten çıkıyor işsiz kalıyor kredi çekti etti diye. Ki batirdi krediyi filan da borçla kaldı öyle arada arayıp rahatsız ediyorlar kendisini o da odeyemiyorum diyip gecistiriyor iste banklarin devrettiği şirketleri.
Yaşı oldu babamın 54 . Annem 50. Kız kardeşim 23 ben 27. Ben bu süreçte psikolojikmen baya çöktüm depresyon anksiyete tükenmişlik geçen yazı evde geçirdim calismayarak . O zaman babam çalışıyordu neyseki . Derken ameliyat olması gerekti bel fıtığı çıktı . Aralık'ta oldu ameliyatini hala ağrısı var tam iyi olmadı ilaç kullanıyor içkisini sigarasını bırakmıyor.
Şöyle ki ben psikolojim dolayısıyla mi yapım mi boyle bilmiyorm aşırı duygusalim sürekli üzülüyorum buraya yazidgimda hep terkedin anneni alıp gidin demişlerdi o zaman gücüm yoktu buna hala yok korkuyorum . Hem yapamamaktan hem babamın bizi öldürmesinden çünkü kafası atınca napacagi belirsiz hemde annem yıllarca sindirildigi için ikna olmaz gibi geliyor o da çok korkuyor daha küçükken kaçıp gidelim evden demiştim ailemi öldürür deli bu bilmiyomusun demişti.
Babam bakıyorum normalde sohbet edince araştırmış etmiş ilkokul mezunu olmasına rağmen çoğu şeyi bilen araştıran biri ne güzel keşke hep böyle olsak diyorum . Ama içince edince anca annemi suçluyor işine gelmiyor bahaneler buluyor anasız babasız büyüdüm diye. Kısaca belki kabullenmek istemiyorm ama sorumsuz ve hep dediğinin aksine ailesini düşünmeyen biri. Sorsan ailesi için yaşıyor ama baksan sanki bekar sorumsuz hep böyle yaşayacak dayanacak dleik arıyor sorumluluk almak çalışmak çabalamak istemiyor düzgün. İse girse hep ben bilirim ben ederim modunda lafa söze gelemez.
Bugün kizkardesimi işyerinden alıp geldi akşam zil zurna içmiş ayakta duramiyo konusamiyor bile kaza yapmadan zor bela gelmiş kardeşim.sinirden ağladı eve gelince ben uykudan kalkmistim. Kardeşim.bagirdi ne derdin var çocukların eline mi bakıyor nedir dedi babam.yattigi yerde hareket edemiyo tabi laf saydı böyle çocuk veren Allah'ın da diye.. hiç böyle aklıma gelmezdi çocuğumun baba konuşacağı anneme.kiziyor . Annemin eli ayağı titriyor kadın o kadar sinmiş ki yıllardır tamam susun diyor bize hala babama açıklama yapıyor korkmuş kız Yolda gelirken çok korkmuş ondan diye. Bn kardesimle diğer odaya geçtim.
Bu saat oldu düşünüyorum bir yandan depresyonla mücadele ederken sürekli döngüde dönüyorum
Çözüm yolu bulamıyorum neden çünkü bn hep ailemle yaşamak istedim .. huzur istedim . Bugün ayrı eve çıkacağız desek ona da izin vermeyecek salça olacak babam kıyamet kopacak anneme gel sende desem annem gelir mi hiç sanmıyorum korkudan belki alışkanlık bilmiyorum hiç.. diğer yandan sanki o ameliyatlı çalışamaz halde terketmiş olucaz o düşünmez ama ben vicdan yapıyorum sağlıklı düşünüyor muyum dusunemiyor muyum emin değilim..
Şu günlerde zaten herşey zorken bnm.gibi ailesi olanlar için daha da zor. Bu tarz yaşam hikayesi olan var mı aranızda ?
Ve evet korkagim kendime güvenemiyorum kendimi toplayamamaktan birden daha da dagilmaktan çok korkuyorum . Yazin 9 ay işsiz durdum çok depresiftim ataklar geciriyordum babam.o zaman calisiyordu bn duygusalligin dibinde idim yinede olsun ailem.yanimda diyordum bak bu duruma düştüm kendime bakamazdm diyordum. Şimdi de öyle tek başına olabilenlere güçlü kalabilen kere hayranım . Ben eskiden güçlüydüm ama.bu sorunlar ve depresyon beni böyle yaptı korkak. İnanın yarın ise gidicem acaba kötü olucam mi nasıl calisicam ben ne için çabalıyorum bu döngüden nasıl cikicam diye düşünmeden edemiyorum..
Yaşı oldu babamın 54 . Annem 50. Kız kardeşim 23 ben 27. Ben bu süreçte psikolojikmen baya çöktüm depresyon anksiyete tükenmişlik geçen yazı evde geçirdim calismayarak . O zaman babam çalışıyordu neyseki . Derken ameliyat olması gerekti bel fıtığı çıktı . Aralık'ta oldu ameliyatini hala ağrısı var tam iyi olmadı ilaç kullanıyor içkisini sigarasını bırakmıyor.
Şöyle ki ben psikolojim dolayısıyla mi yapım mi boyle bilmiyorm aşırı duygusalim sürekli üzülüyorum buraya yazidgimda hep terkedin anneni alıp gidin demişlerdi o zaman gücüm yoktu buna hala yok korkuyorum . Hem yapamamaktan hem babamın bizi öldürmesinden çünkü kafası atınca napacagi belirsiz hemde annem yıllarca sindirildigi için ikna olmaz gibi geliyor o da çok korkuyor daha küçükken kaçıp gidelim evden demiştim ailemi öldürür deli bu bilmiyomusun demişti.
Babam bakıyorum normalde sohbet edince araştırmış etmiş ilkokul mezunu olmasına rağmen çoğu şeyi bilen araştıran biri ne güzel keşke hep böyle olsak diyorum . Ama içince edince anca annemi suçluyor işine gelmiyor bahaneler buluyor anasız babasız büyüdüm diye. Kısaca belki kabullenmek istemiyorm ama sorumsuz ve hep dediğinin aksine ailesini düşünmeyen biri. Sorsan ailesi için yaşıyor ama baksan sanki bekar sorumsuz hep böyle yaşayacak dayanacak dleik arıyor sorumluluk almak çalışmak çabalamak istemiyor düzgün. İse girse hep ben bilirim ben ederim modunda lafa söze gelemez.
Bugün kizkardesimi işyerinden alıp geldi akşam zil zurna içmiş ayakta duramiyo konusamiyor bile kaza yapmadan zor bela gelmiş kardeşim.sinirden ağladı eve gelince ben uykudan kalkmistim. Kardeşim.bagirdi ne derdin var çocukların eline mi bakıyor nedir dedi babam.yattigi yerde hareket edemiyo tabi laf saydı böyle çocuk veren Allah'ın da diye.. hiç böyle aklıma gelmezdi çocuğumun baba konuşacağı anneme.kiziyor . Annemin eli ayağı titriyor kadın o kadar sinmiş ki yıllardır tamam susun diyor bize hala babama açıklama yapıyor korkmuş kız Yolda gelirken çok korkmuş ondan diye. Bn kardesimle diğer odaya geçtim.
Bu saat oldu düşünüyorum bir yandan depresyonla mücadele ederken sürekli döngüde dönüyorum
Çözüm yolu bulamıyorum neden çünkü bn hep ailemle yaşamak istedim .. huzur istedim . Bugün ayrı eve çıkacağız desek ona da izin vermeyecek salça olacak babam kıyamet kopacak anneme gel sende desem annem gelir mi hiç sanmıyorum korkudan belki alışkanlık bilmiyorum hiç.. diğer yandan sanki o ameliyatlı çalışamaz halde terketmiş olucaz o düşünmez ama ben vicdan yapıyorum sağlıklı düşünüyor muyum dusunemiyor muyum emin değilim..
Şu günlerde zaten herşey zorken bnm.gibi ailesi olanlar için daha da zor. Bu tarz yaşam hikayesi olan var mı aranızda ?
Ve evet korkagim kendime güvenemiyorum kendimi toplayamamaktan birden daha da dagilmaktan çok korkuyorum . Yazin 9 ay işsiz durdum çok depresiftim ataklar geciriyordum babam.o zaman calisiyordu bn duygusalligin dibinde idim yinede olsun ailem.yanimda diyordum bak bu duruma düştüm kendime bakamazdm diyordum. Şimdi de öyle tek başına olabilenlere güçlü kalabilen kere hayranım . Ben eskiden güçlüydüm ama.bu sorunlar ve depresyon beni böyle yaptı korkak. İnanın yarın ise gidicem acaba kötü olucam mi nasıl calisicam ben ne için çabalıyorum bu döngüden nasıl cikicam diye düşünmeden edemiyorum..
