Merhaba hanımlar,
Yaklaşık 11 ay önce doğum yaptım. Çok şükür sağlıklı , sevgi ile büyüyen bir evladım var. Yalnız bu aralar çocuklar ve bebekler ile ilgili kötü haberlere fena takmış durumdayım.
Haberlerde , sosyal medyada, gazetede ya da herhangi bir yerde karşıma çıkan olumsuz, insan dışı şeylere tahammülüm yok. Gördüğüm, duyduğum anda Allah korusun sanki kendi evladımmış gibi feryat figan ağlıyor ve bir daha aklımdan asla çıkartamıyorum. Çok fazla düşünüyorum, bir an olsun aklımdan çıkmıyor. Mesela çöpe atılan bir bebek, 38 günlükken istimara uğrayıp , şiddet gören bebek, evde yalnız bırakılıp açlıktan ölen bebek, 6 yaşında doktor ihmalinden ölen bebek, hepsi için ' acaba o an nasıl acı çekti, nasıl üzüldü, nasıl canı yandı?' diye düşünüp kendimi harap ediyorum ve asla aklımdan bir dakika bile atamıyorum.
Artık öyle bir hal aldı ki sokakta yürürken çöplere yakın geçiyorum ki bebek atılmışsa duyayım, onu kurtarayım. Ve maalesef elimden dua etmekten başka hiçbir şey gelmiyor. Bu durum beni çok fazla yıpratıyor, artık çok yoruldum.
Bu durumdan kurtulabilmem için bir önerisi olan var mıdır? Aklımdan bu düşünceleri, bu sahneleri nasıl atabilirim? Lütfen benden yardımlarınızı esirgemeyin
Yaklaşık 11 ay önce doğum yaptım. Çok şükür sağlıklı , sevgi ile büyüyen bir evladım var. Yalnız bu aralar çocuklar ve bebekler ile ilgili kötü haberlere fena takmış durumdayım.
Haberlerde , sosyal medyada, gazetede ya da herhangi bir yerde karşıma çıkan olumsuz, insan dışı şeylere tahammülüm yok. Gördüğüm, duyduğum anda Allah korusun sanki kendi evladımmış gibi feryat figan ağlıyor ve bir daha aklımdan asla çıkartamıyorum. Çok fazla düşünüyorum, bir an olsun aklımdan çıkmıyor. Mesela çöpe atılan bir bebek, 38 günlükken istimara uğrayıp , şiddet gören bebek, evde yalnız bırakılıp açlıktan ölen bebek, 6 yaşında doktor ihmalinden ölen bebek, hepsi için ' acaba o an nasıl acı çekti, nasıl üzüldü, nasıl canı yandı?' diye düşünüp kendimi harap ediyorum ve asla aklımdan bir dakika bile atamıyorum.
Artık öyle bir hal aldı ki sokakta yürürken çöplere yakın geçiyorum ki bebek atılmışsa duyayım, onu kurtarayım. Ve maalesef elimden dua etmekten başka hiçbir şey gelmiyor. Bu durum beni çok fazla yıpratıyor, artık çok yoruldum.
Bu durumdan kurtulabilmem için bir önerisi olan var mıdır? Aklımdan bu düşünceleri, bu sahneleri nasıl atabilirim? Lütfen benden yardımlarınızı esirgemeyin