ailemi de eşimin ailesini de eşimi de affetmem mi gerek?

nio .!.:

Caninizi sokakta bulmadiniz sizede yazik.
Annenize gelme ! Deyin mesela
ailenizden size fayda yok bari somurmesinler
esinize sartlatinizi soyleyin uymuyorsa bosayin gitsin.
Kv kendi gonlune gore bi gelin bulsun caninizi sokakta mi buldunuz kuzum?
Cocugunuz var mi?
Birde psikolog ile kac ayda duzelme sagladiniz?

Genişletmek için tıkla...

marilyn monroe .!.:

zorlama be anason.
sevgi de saygı da affetmek de gönül almak da bir yere kadar.
olmayınca olmuyor işte. boşa dememişler insanoğlu çiğ süt emmiş diye. zorlama.
ne anne ne baba ne de koca lazım sana, ilk önce sen lazımsın.
eğer imkanın varsa topla valizi çek git en azından bir hafta belki 10 günlüğüne sakin bir yerlere.kafanı dinle, kendini dinle.
sonra da bak o kocayla oluyor mu.
olmuyorsa ananı babanı arkanda bıraktığın gibi onu da bırak.
olmayınca olmaz.
oldurmaya çalışma.

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

çocuğum yok hayatım. psikologla 3 ayda toparladım gibi. ben sorunlarını bilip teşhisini koyan bir hastaydım bile bile yaptım yani her hatayı. ayrı olarak psikoloji üzerine yüksek lisans yapıyorum. elbette tezat gelecek size bu durum etrafımdakiler benim danışacak değil danışılacak insan olduğumu söylerler ama bence her insan kafasına göre bir psikolog bulup gitmeli inanın iyi geliyor. uzman bakışıyla .
ama kk gibisi de yok psikoloğa gitsem de burada bir çok kadının desteğiyle güçlendim ben . hep samimi oldum açık açık anlattım kızlarda hep destek oldular eleştirdiler. hala ayda bir kez gidiyorum bu arada.

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

güzel ve oldukça düşündürücü bir söz en nihayetinde sevgi ile nefret arasında minik ince bir çizgi var . ve ikiside insanın bünyesinde barınabiliyor. sevdiğinin yaptığını unutamıyor insan hele de pişman değilse hele de sizi anlamıyorsa . toz konduramadığınız halde nefret duyabiliyorsunuz. ve ne yazıkki yapılanları artık unutamıyorum affetmek için tamamen unutmak gerek galiba

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

bir yerlere çekip gitmeyi çok istiyorum. etrafımdakilerin tepkisinden korkuyorum sanırım. kendime ait yaşam alanım kalmadı. paramın kontrolunu bırakın kendime ufak bir şey alma hakkım bile yok. uğruna ter döktüğüm şeylere kv gelip bunlar oğlumun düğünü biz yaptık deyince diyorum ki ben ne ödüyorum ne için savaşıyorum. hızla kilo aldım z

Genişletmek için tıkla...

LadyInGray .!.:

Erkekler nasıl basariyorlar bilmiyorum ama her halukarda kendilerini haklı görüp, vicdanlarini söküp atabiliyorlar. Kendi kendilerini kandirip gayet de hayatlarına devam ediyorlar. Bu gercekten çıldırtıcı bir şey. Ama işte en vicdansız insan bile ömrünün sonuna kadar kendini kandiramaz. Hayat öyle bir döngü ki, çıkarıp koyuyor herkesin önüne yaptıklarını. Bunu ne olur unutmayın. Kendimden yola çıkarak söylüyorum aslında biraz. Çok esaslı bir şekilde haksızlık edip, içim sizlamadan terkettigim insanın ahı benden öyle bir çıktı ki....

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

bunun farkına varıp üzülüyorsunuz ama erkekler bunu yapmyor sanki onlar vicdanlarını durduruyorlar susturuyorlar kalp kırılmış kime ne ? vicdanım sonsuz merhametim bugüne sürükledi beni ama artık istemiyorum susturuyorum onun sesini

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

kızlar bilenler biliyor eşimin ailesi ile çok sorunlar yaşadım. eşim engelli ailesi beni istemiyor ben hayatımı her şeyimi geride bırakıp eşime koştum.
EŞİMİN AİLESİ
insanları çok çabuk affeden bir yapım var sanırım en büyük hatamda bu.İnsan kendi ailesinden çok çekse bile evlendikten sonra onları affediyormuş. hele benim gibi eşinizin ailesi de sizi mutsuz ediyorsa başka koşulu kalmıyor sığınacak bir liman misali ailesine koşuyor. diyeceksiniz ki herkes mi sizi sevmiyor? bu soruyu çok sorguladım . eşimin annesi kendi yiğenini eşime istediği için açık olduğum için kabullenemedi beni. eşim kaza geçirince o yiğeni eşimi istemedi elbet anneside çevrenin baskısıyla benle evlenmesine sussada her durumda intikamını benden aldı. eşim daima pasif kaldı kabul ediyorum. bense vazgeçemedim . eşim sağlıklıyken annesiyle benim aramda dengeyi kurmuştu sevgiliykende istemiyordu annesi ama buna aldırmıyorduk ne de olsa ayrı şehirlerde yaşıcaktık. eşimin kazasından 3 yıl sonra evlendik daha 7 ay oldu eşim engelli olduğu için aynı şehirdeyiz. ben o 3 yılda başka bir şehirde doğuda çalışıyordum. atanmıştım tamamen mesleğime adamıştım kendimi( şükürler olsun mesleğim var ve mesleğime aşığım)
KENDİ AİLEM
kendi ailemle sorunlarımsa çok derin . eşime bu kadar bağlı olmamdaki sebepte bu aslında kendi ailemden yana mutlu olamayınca eşime sevgilime tutundum tutunmaya çalıştım. okumak için ailemi ardımda bırakıp gittim. hem çalıştım hem okudum 20 21 yaşında memur oldum geçen zaman beni çok yıprattı . ailemden gördüğüm şiddette cabası. eşim elbette ki bunları biliyor ve bana koşulsuz destek oluyordu.beni anlamak adına ailesinin durumu iyi olduğu halde o da hem okuyup hem çalışıyordu. cebimizdeki bölüp yaşıyorduk . ailem ne arar ne sorardı. yanlarına gidince dayağımı yer dönerdim. kimseye anlatamazdım bunları despresyon özgüven eksikliği hepsini psikoloğumla aştım çok şükür.

şimdi ki sorunum etrafımda kimseyi istememem. ve artık kimseyi affetmiyorum. beni gelinden saymayıp adam akıllı düğün yapmayıp taktığı takıları elimden alıp borca sokan kaynanamıda , ailesinin gazına gelip borcumuza rağmen 80 milyarlık arabayı alıp bizi sıkıntıya sokan eşimide , paraları varken bile yok deyip yurt paramı hastane paramı dahi ödemeyp üstüne şiddet gösterip aylarcA aramayan ailemide affetmiyorum.
az önce annem aradı yaşadığım şehre gelecekmiş . geçen ay babam geldi tüm masraflarını bana karşılattı. annemde bunu yapacak. atandıktan sonra avuçlarına milyarlar saydım aynı ay borca girdim evlenirken yol paralarına kadar benden zorla aldılar doymadılar.
ardıma bakmadan gitmek istiyorum . boşanmaya gücüm yok . ailemi görmeye isteğim .
NEDEN YAZDIM BUNLARI?
çok uzun yazdım farkındayım ama amacım yaşadıklarımı çok insanın okuması ve benim yaptığım hatalara düşmemesi.
kendine güvenen başının çaresine bakan kimseye eyvallah etmeyip yoluna bakan gençlerimız olsun diye çabalıyorum. sosyal projelere koşuyorum.
şu mübarek günlerde ailemi affetmeyi de çok istiyorum sizce ne yapmalıyım? annemin yüzüne gülüp cebine parasını koyup yollayayım mı ? cebinde parası olduğunu bile bile .

Genişletmek için tıkla...

yapa_yalniz .!.:

Eşinin ailesiyle olan sikintilarini anlayabilirimde neticede onlarin ailesine sonradan girdin. muhakkakki arada problemler cikacak ama ailenle/oz aileyle olan sikintilari anlayamiyorum...insan evladini nasil cikarlari için kullanabilir ki?annelik babalik bunun neresinde?zaten insana en büyük zarari nedense hep en yakinlari veriyor...kendim basaramadigim ama tavsiye edebileceğim bir şey;seni mutsuz eden insanlari hayatindan cikar oz ailende olsa bunu yapmaya calis,anne baba evladi koruyup kollamak için vardır zarar vermek için değil,eğer gerçekten yapabilecek imkanin varsa yap,gerekirse il değiştir,ülke değiştir hatta benim içinde yap...eşine gelince eğer senin arkanda ise amenna ama ailesine karsi seni ezdiriyorsa esinle de arana biraz duvarlar ormen gerek gibi...bazen mutlu olmak için mutsuz etmek gerek

Genişletmek için tıkla...

duygusal zeka .!.:

anasonn
ben hikayeni ilk kez okuyorum
çocukluktan başlayarak ailede yaşanan sorunlar tüm hayata yansıyor
canım unutma ki ailen büyük ihtimalle başka türlü nasıl davranılacağını bilmediğinden sana karşı o yanlışları yapmıştır onlarda kendi anne babalarından aynı muameleyi görmüşlerdir
bence onlara kızma acı çünkü onlar başka yöntem bilmiyorlar
bunu düşünerek onları kendin için affet
fakat eğer seni mutsuz ediyorlarsa mümkün olduğu kadar hayatından uzak tut

eşinin ailesinin seni takdir etmemesi üzücü sonuçta sen eşini herşeyiyle kabul etmişsin onların senin yanında olması gerekirdi

bence evliliğin hakkında tam bir karara varmaya çalış umarım herşey senin hayrına olur

Genişletmek için tıkla...

WOLFROG .!.:

Ilerdr esine harcadigin zamana cok uzuleceksin coooook... Ayrilik acisi falan yasamayacaksin direk gecmis gunlere yanacaksin.

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

kendimden vazgeçerek girdiğim bu yolda senelerim akıp geçecek biliyorum alışkanlıklar bağladı beni evliliğe ve sanırım vicdanımda. merhametimden evlenmedim ama ayrılamadımda . şuanda dışardan bakıyorum kendime bolca öfkeyle.. yanacağım pişman olacağım günlerin anısına

Genişletmek için tıkla...

anasonn .!.:

kızlar bilenler biliyor eşimin ailesi ile çok sorunlar yaşadım. eşim engelli ailesi beni istemiyor ben hayatımı her şeyimi geride bırakıp eşime koştum.
EŞİMİN AİLESİ
insanları çok çabuk affeden bir yapım var sanırım en büyük hatamda bu.İnsan kendi ailesinden çok çekse bile evlendikten sonra onları affediyormuş. hele benim gibi eşinizin ailesi de sizi mutsuz ediyorsa başka koşulu kalmıyor sığınacak bir liman misali ailesine koşuyor. diyeceksiniz ki herkes mi sizi sevmiyor? bu soruyu çok sorguladım . eşimin annesi kendi yiğenini eşime istediği için açık olduğum için kabullenemedi beni. eşim kaza geçirince o yiğeni eşimi istemedi elbet anneside çevrenin baskısıyla benle evlenmesine sussada her durumda intikamını benden aldı. eşim daima pasif kaldı kabul ediyorum. bense vazgeçemedim . eşim sağlıklıyken annesiyle benim aramda dengeyi kurmuştu sevgiliykende istemiyordu annesi ama buna aldırmıyorduk ne de olsa ayrı şehirlerde yaşıcaktık. eşimin kazasından 3 yıl sonra evlendik daha 7 ay oldu eşim engelli olduğu için aynı şehirdeyiz. ben o 3 yılda başka bir şehirde doğuda çalışıyordum. atanmıştım tamamen mesleğime adamıştım kendimi( şükürler olsun mesleğim var ve mesleğime aşığım)
KENDİ AİLEM
kendi ailemle sorunlarımsa çok derin . eşime bu kadar bağlı olmamdaki sebepte bu aslında kendi ailemden yana mutlu olamayınca eşime sevgilime tutundum tutunmaya çalıştım. okumak için ailemi ardımda bırakıp gittim. hem çalıştım hem okudum 20 21 yaşında memur oldum geçen zaman beni çok yıprattı . ailemden gördüğüm şiddette cabası. eşim elbette ki bunları biliyor ve bana koşulsuz destek oluyordu.beni anlamak adına ailesinin durumu iyi olduğu halde o da hem okuyup hem çalışıyordu. cebimizdeki bölüp yaşıyorduk . ailem ne arar ne sorardı. yanlarına gidince dayağımı yer dönerdim. kimseye anlatamazdım bunları despresyon özgüven eksikliği hepsini psikoloğumla aştım çok şükür.

şimdi ki sorunum etrafımda kimseyi istememem. ve artık kimseyi affetmiyorum. beni gelinden saymayıp adam akıllı düğün yapmayıp taktığı takıları elimden alıp borca sokan kaynanamıda , ailesinin gazına gelip borcumuza rağmen 80 milyarlık arabayı alıp bizi sıkıntıya sokan eşimide , paraları varken bile yok deyip yurt paramı hastane paramı dahi ödemeyp üstüne şiddet gösterip aylarcA aramayan ailemide affetmiyorum.
az önce annem aradı yaşadığım şehre gelecekmiş . geçen ay babam geldi tüm masraflarını bana karşılattı. annemde bunu yapacak. atandıktan sonra avuçlarına milyarlar saydım aynı ay borca girdim evlenirken yol paralarına kadar benden zorla aldılar doymadılar.
ardıma bakmadan gitmek istiyorum . boşanmaya gücüm yok . ailemi görmeye isteğim .
NEDEN YAZDIM BUNLARI?
çok uzun yazdım farkındayım ama amacım yaşadıklarımı çok insanın okuması ve benim yaptığım hatalara düşmemesi.
kendine güvenen başının çaresine bakan kimseye eyvallah etmeyip yoluna bakan gençlerimız olsun diye çabalıyorum. sosyal projelere koşuyorum.
şu mübarek günlerde ailemi affetmeyi de çok istiyorum sizce ne yapmalıyım? annemin yüzüne gülüp cebine parasını koyup yollayayım mı ? cebinde parası olduğunu bile bile .

Genişletmek için tıkla...