- 17 Ocak 2015
- 72
- 36
- 38
- 26
Herkese merhabalar, uzun süredir burada aktif degildim ve girip konu açmamak için çok direndim diyebilirim. Ama artik kafamin içindeki karmaşa beni çözüm bulmaya zorluyor ve ani/sagliksiz bir karar vermenin endişesini taşiyorum. Özet geçmeye çalişacağim..
19 yaşindayim, üniversite ikinci sınıfa başladim. Çevrem ve ailem sicak bakmasa dahi, çok çalisip mucadele etmeyi goze alarak küçüklügumden beri hayalim olan sevdigim bir bolumu yazmış, öğretmenlikten vazgecmek istememiştim. Gelelim benim için en önemli unsur olan aileme.. Annem babam ve ablamla yaşiyorum. Aslinda uc kardesiz fakat abim farkli bir şehirde çalisiyor. Maddi olarak sıkışık bir duruma geldik, evimizin bir mahkeme durumu var ve kelepire gidecegi söyleniyor. Mahkemece belirlenen fiyata goreyse bu şehirde başka bir ev almak imkansiz. Sonuc olarak bizi bir borç bekliyor sanirim. Babam zaten işinden fazla bir para kazanamiyor ve yaşi da ilerledi. Abimse kendisini çevirebilecek kadar kazansa dahi bu işini döndürmesine bile yetmiyormuş. Ablam da universiteden sonra ara ara çalişarak destek oluyordu babama. Yalniz sorun şu ki ablamin çözemedigim halleri var, calistigi donemde eve biraz destek olacak olsa(ki bu da mutfak harcamasina olur, bizzat benim şahsima degil) hemen bana "sen ne işe yariyorsun, ben olmasam okuyamazsin zaten atanacak da degilsin neden okuyorsun" tarzinda sayamayacagim kadar incitici şeyler soyluyor, her firsatta eziyor beni. Ama dedigi gibi bir durum yok cunku zaten devlet universitesinde okuyorum ve her turlu masraftan kacinmaya çalisiyorum. Yine de agirima gidiyor, cokca kez okulu birakmayi dusundum sirf bu ezici laflarina son verir dusuncesiyle.. Yani anlatamayacagim kadar çok hakaret yedim ama hep sustum. Birkaç hafta once işinden ayrildi ve bundan sonra daha çok değişti, vurup kiriyor etrafi, anneme bagiriyor ustume gelme vs diyor. Kaç yaşinda kadin, annemi aglarken gormekten içim eridi artik.. Annem guzellikle anlatiyor senin parani istemiyorum sana çalismak zorundasin demiyorum neden boyle yapiyorsun diye ama dinlemiyor bizi. Annemi babami çok üzüyor, çaresiz kaldim ve artik kendimi bencil ve sorumluluk ustlenmesi gereken biri olarak goruyorum. Bu nedenle de okulu birakmayi düşündüm, çok hayallerim vardi sinava hazirlanacaktim dil ogreniyordum, bölumumde birinciydim gecen sene, hatta hocalarim yuksek yapabilecegimi benim icin çok iyi olacagini soyluyorlardi hep. Yanliş anlaşilmak istemem kendimi yuceltmiyorum, sadece bolumumu severek okuyordum ve bu imkanlarla ilgili hayallerim vardi, bunu anlatmak istedim. Ama şu an her şeyi bırakip bir işte çalişmayi ve aileme destek olmayi istiyorum, evet belki uzulecegim ama boyle de kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Part time calismayi dusundum ama okulum biraz uzak, yol biraz fazla zaman aliyor. Hem ayni zamanda bir işte çalisabilecek bir bunyeye sahip degilim.. Okulu birakmak istemiyorum ama bazen de sanki mezun olunca atanabilecek miyim diyorum kendime. Hem ablamin baskilari hem annemin uzuntusu aklimdan gitmiyor. Çalişayim, annem babam da rahat etsin ben de uzerimde abla baskisi hissetmeyeyim diye dusunuyorum.. Çevremdeki insanlar zaten "öğretmenligi neden okuyorsun" demeyi hobi edinmiş durumda, sonra bizimkilerin bu durumu ve benim hayalim olan meslek.... Tum bunlar beni çıkmaza sokuyor. Eger okulu birakirsam onceden kimseye soylemek istemiyorum, ozellikle arkadaşlarima/hocalarima vs. Ama gönlüm de hiç elvermiyor, kendime yazik etmekten, sonra pişmanlik duymaktan çok korkuyorum. Sizce ne yapmaliyim? Önceden planladigim gibi erkenden sinavlara hazirlanip derslerime odaklanarak mezun olmayi ve meslegime ulaşmayi mi beklemeliyim yoksa her şeyi birakip çalişmali miyim? Inanin normalde böyle bir şey düşunmezdim ama artik düzgün akil yurutemiyorum.Hep ağlamak geliyor içimden tutamiyorum..
Uzun oldu lütfen kusura bakmayin. Düşünceleriniz benim için çok önemli...
19 yaşindayim, üniversite ikinci sınıfa başladim. Çevrem ve ailem sicak bakmasa dahi, çok çalisip mucadele etmeyi goze alarak küçüklügumden beri hayalim olan sevdigim bir bolumu yazmış, öğretmenlikten vazgecmek istememiştim. Gelelim benim için en önemli unsur olan aileme.. Annem babam ve ablamla yaşiyorum. Aslinda uc kardesiz fakat abim farkli bir şehirde çalisiyor. Maddi olarak sıkışık bir duruma geldik, evimizin bir mahkeme durumu var ve kelepire gidecegi söyleniyor. Mahkemece belirlenen fiyata goreyse bu şehirde başka bir ev almak imkansiz. Sonuc olarak bizi bir borç bekliyor sanirim. Babam zaten işinden fazla bir para kazanamiyor ve yaşi da ilerledi. Abimse kendisini çevirebilecek kadar kazansa dahi bu işini döndürmesine bile yetmiyormuş. Ablam da universiteden sonra ara ara çalişarak destek oluyordu babama. Yalniz sorun şu ki ablamin çözemedigim halleri var, calistigi donemde eve biraz destek olacak olsa(ki bu da mutfak harcamasina olur, bizzat benim şahsima degil) hemen bana "sen ne işe yariyorsun, ben olmasam okuyamazsin zaten atanacak da degilsin neden okuyorsun" tarzinda sayamayacagim kadar incitici şeyler soyluyor, her firsatta eziyor beni. Ama dedigi gibi bir durum yok cunku zaten devlet universitesinde okuyorum ve her turlu masraftan kacinmaya çalisiyorum. Yine de agirima gidiyor, cokca kez okulu birakmayi dusundum sirf bu ezici laflarina son verir dusuncesiyle.. Yani anlatamayacagim kadar çok hakaret yedim ama hep sustum. Birkaç hafta once işinden ayrildi ve bundan sonra daha çok değişti, vurup kiriyor etrafi, anneme bagiriyor ustume gelme vs diyor. Kaç yaşinda kadin, annemi aglarken gormekten içim eridi artik.. Annem guzellikle anlatiyor senin parani istemiyorum sana çalismak zorundasin demiyorum neden boyle yapiyorsun diye ama dinlemiyor bizi. Annemi babami çok üzüyor, çaresiz kaldim ve artik kendimi bencil ve sorumluluk ustlenmesi gereken biri olarak goruyorum. Bu nedenle de okulu birakmayi düşündüm, çok hayallerim vardi sinava hazirlanacaktim dil ogreniyordum, bölumumde birinciydim gecen sene, hatta hocalarim yuksek yapabilecegimi benim icin çok iyi olacagini soyluyorlardi hep. Yanliş anlaşilmak istemem kendimi yuceltmiyorum, sadece bolumumu severek okuyordum ve bu imkanlarla ilgili hayallerim vardi, bunu anlatmak istedim. Ama şu an her şeyi bırakip bir işte çalişmayi ve aileme destek olmayi istiyorum, evet belki uzulecegim ama boyle de kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Part time calismayi dusundum ama okulum biraz uzak, yol biraz fazla zaman aliyor. Hem ayni zamanda bir işte çalisabilecek bir bunyeye sahip degilim.. Okulu birakmak istemiyorum ama bazen de sanki mezun olunca atanabilecek miyim diyorum kendime. Hem ablamin baskilari hem annemin uzuntusu aklimdan gitmiyor. Çalişayim, annem babam da rahat etsin ben de uzerimde abla baskisi hissetmeyeyim diye dusunuyorum.. Çevremdeki insanlar zaten "öğretmenligi neden okuyorsun" demeyi hobi edinmiş durumda, sonra bizimkilerin bu durumu ve benim hayalim olan meslek.... Tum bunlar beni çıkmaza sokuyor. Eger okulu birakirsam onceden kimseye soylemek istemiyorum, ozellikle arkadaşlarima/hocalarima vs. Ama gönlüm de hiç elvermiyor, kendime yazik etmekten, sonra pişmanlik duymaktan çok korkuyorum. Sizce ne yapmaliyim? Önceden planladigim gibi erkenden sinavlara hazirlanip derslerime odaklanarak mezun olmayi ve meslegime ulaşmayi mi beklemeliyim yoksa her şeyi birakip çalişmali miyim? Inanin normalde böyle bir şey düşunmezdim ama artik düzgün akil yurutemiyorum.Hep ağlamak geliyor içimden tutamiyorum..
Uzun oldu lütfen kusura bakmayin. Düşünceleriniz benim için çok önemli...