- 11 Mayıs 2024
- 22
- 1
- 1
- 25
- Konu Sahibi cicek06cicek
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
ben 24 yaşındayım ilkokul öğretmeniyim kendi ayaklarımın üzerinde duruyorum ve ailemle birlikte yaşıyorum. Ailem erkek arkadaşımın olduğunu biliyordu ama pek umursamadılar. Annem ve babam hiç bi zaman tanımaya da yanaşmadı. Beni dinlemek kızların kimi sevdiğini merak bile etmediler. Bende onlara bu konuyla ilgili fazla bi şey anlatmıyordum. Erkek arkadaşım ciddi olduğu için beni ailesiyle tanıştırdı. Artık annemlere bu boyutları anlatamamak beni çok yoruyordu çünkü hiç bi şekilde beni adam yerine koyup anlamıyorlardı. O ara iyi değildim annem bana yardımcı olmak istedi (annem pedagog) ve derdimi anlatmamı söyledi. Bende o an ki üzüntümle belki artık yardımcı olur diye anlattım karşı taraf ile tanıştığımı içimin çok ısındığı vs. Annem ilk başta olumlu tepki verse de babama anlattıktan sonra tavrı çok değişti. İkisi de bana bağırmaya başladılar sen bizi ezip geçtin diye. Yine hiç bir lafıma kulak asmadılar. Anneler arayı bulur derler ya aksiine annem daha çok doldurdu babamı sürekli evde bana çok kötü bi şey yapmışım gibi bakıyor ve bağırıyor. Sanki onca sene pedagogluk okuyan o değilmiş gibi beni zorbalıyor. Annem de babam da benimle konuşmuyorlar evde yokmuşum gibi. İşe gidip geliyorum odamdan çıkmıyorum resmen. Eziyet gibi sanki. Konuşsam adam yerine konulmuyorum. Sevgilimin ailesiyle tanışmış olmamı kendilerine karşı onları sevmediğime yoruyorlar. Aslında hiç alakası yok. İnsan ailesini sevmez mi. Kötü niyetle de tanışmadım insanlarla. Ama ailem çok katı davranıyor benim bi birey olduğuma fikir ve düşüncelerime asla saygı duymuyorlar. Ne yapacağımı şaşırdım artık onların bana karşı bu tavrı erkek arkadaşlarım dışında da hep vardı dinlememek adam yerine koymamak vs. Psikolojik şiddet görüyorum evde resmen
ben 24 yaşındayım ilkokul öğretmeniyim kendi ayaklarımın üzerinde duruyorum ve ailemle birlikte yaşıyorum. Ailem erkek arkadaşımın olduğunu biliyordu ama pek umursamadılar. Annem ve babam hiç bi zaman tanımaya da yanaşmadı. Beni dinlemek kızların kimi sevdiğini merak bile etmediler. Bende onlara bu konuyla ilgili fazla bi şey anlatmıyordum. Erkek arkadaşım ciddi olduğu için beni ailesiyle tanıştırdı. Artık annemlere bu boyutları anlatamamak beni çok yoruyordu çünkü hiç bi şekilde beni adam yerine koyup anlamıyorlardı. O ara iyi değildim annem bana yardımcı olmak istedi (annem pedagog) ve derdimi anlatmamı söyledi. Bende o an ki üzüntümle belki artık yardımcı olur diye anlattım karşı taraf ile tanıştığımı içimin çok ısındığı vs. Annem ilk başta olumlu tepki verse de babama anlattıktan sonra tavrı çok değişti. İkisi de bana bağırmaya başladılar sen bizi ezip geçtin diye. Yine hiç bir lafıma kulak asmadılar. Anneler arayı bulur derler ya aksiine annem daha çok doldurdu babamı sürekli evde bana çok kötü bi şey yapmışım gibi bakıyor ve bağırıyor. Sanki onca sene pedagogluk okuyan o değilmiş gibi beni zorbalıyor. Annem de babam da benimle konuşmuyorlar evde yokmuşum gibi. İşe gidip geliyorum odamdan çıkmıyorum resmen. Eziyet gibi sanki. Konuşsam adam yerine konulmuyorum. Sevgilimin ailesiyle tanışmış olmamı kendilerine karşı onları sevmediğime yoruyorlar. Aslında hiç alakası yok. İnsan ailesini sevmez mi. Kötü niyetle de tanışmadım insanlarla. Ama ailem çok katı davranıyor benim bi birey olduğuma fikir ve düşüncelerime asla saygı duymuyorlar. Ne yapacağımı şaşırdım artık onların bana karşı bu tavrı erkek arkadaşlarım dışında da hep vardı dinlememek adam yerine koymamak vs. Psikolojik şiddet görüyorum evde resmen