- 20 Mart 2021
- 527
- 276
- 53
bunu tamamen kendime karşı dürüst olmak, rahatlamak ve bir şeylerin farkında olmak için yazıyorum ileride okuyunca ne hissedicem merak ediyorum.
bende asla kaybolmayan bir değersizlik hissi sanırım var ve bunun temeli ailemde yatıyor büyük ihtimalle. ben babam ablam babaannem dedem yaşıyoruz, küçüklüğümden beri lafımın değeri o kadar az ki.
benim ne hissettiğim kimsenin umrunda değil resmen. istediğim bölümü seçebilmek için bile baya bi uğraş verdim, bölümü seviyorum ama dizlerinin dibinde olmamı istediler ve üniversitemi -en çok babamın ve biraz da ablamın- manipülasyonları ve tercih dönemi gönlümü yapmaya çalışmalarıyla istemediğim bir şekilde seçtim.
ya örnek veriyorum yarın vizelerim başlıyor, ben de son hafta öğrencisiyim genelde ve çalışmam gereken bir sürü şey var. bir akrabamız iftara davet etmiş oraya gidilecekmiş. siz gidin ben bir şeyler atıştırayım burda diyorum, ayıp olur diye suratlar asılıyor hemen. beni en çok kıran şey, ablamın sınav dönemi buraya gelip rahat rahat çalışması, kimsenin onu bölememesi, eminim bu olay ablamın vize haftasında yaşansa gitmezdi kimse de bir şey demezdi. ama ben o kadar değersizim ki bunu bile sallamıyorlar.
beni umursamamalarına o kadar kırılıyorum ki, yoksa çok fazla not derdine düştüğüm için değil. geçsem yeter diyen bir öğrenciyim. istiyorum ki bir kere de adam yerine konulayım ama hiç kimse beni umursamıyor, bu olay lisede de yaşanmıştı ve yine benim sınav haftam hiçe sayılmıştı.
bu arada normalde de beni umursadığını hissettiğim çok az inssan var ve hatta yok bile, ama asıl canımı yakan ailem oluyor. ablam kendi vize haftası olsa ortalığı yıkar, şimdi yapacak bir şey yok işte abartma falan diyor. hani dizilerde filmlerde ilk ölen karakterler olur ya, bende sanki bizim evde ilk gözden çıkarılacak basit biriyim gibi. çok mu verici davranıyorum çok mu güler yüzlü davranıyorum ki bana herkes istediği muameleyi yapıyor bilmiyorum. sinirden ağladım az önce.
o kadar umurlarında değilim ki. kendi ailem bile beni umursamıyorken zaten diğer insanların beni umursamamaları çok doğal.
bende asla kaybolmayan bir değersizlik hissi sanırım var ve bunun temeli ailemde yatıyor büyük ihtimalle. ben babam ablam babaannem dedem yaşıyoruz, küçüklüğümden beri lafımın değeri o kadar az ki.
benim ne hissettiğim kimsenin umrunda değil resmen. istediğim bölümü seçebilmek için bile baya bi uğraş verdim, bölümü seviyorum ama dizlerinin dibinde olmamı istediler ve üniversitemi -en çok babamın ve biraz da ablamın- manipülasyonları ve tercih dönemi gönlümü yapmaya çalışmalarıyla istemediğim bir şekilde seçtim.
ya örnek veriyorum yarın vizelerim başlıyor, ben de son hafta öğrencisiyim genelde ve çalışmam gereken bir sürü şey var. bir akrabamız iftara davet etmiş oraya gidilecekmiş. siz gidin ben bir şeyler atıştırayım burda diyorum, ayıp olur diye suratlar asılıyor hemen. beni en çok kıran şey, ablamın sınav dönemi buraya gelip rahat rahat çalışması, kimsenin onu bölememesi, eminim bu olay ablamın vize haftasında yaşansa gitmezdi kimse de bir şey demezdi. ama ben o kadar değersizim ki bunu bile sallamıyorlar.
beni umursamamalarına o kadar kırılıyorum ki, yoksa çok fazla not derdine düştüğüm için değil. geçsem yeter diyen bir öğrenciyim. istiyorum ki bir kere de adam yerine konulayım ama hiç kimse beni umursamıyor, bu olay lisede de yaşanmıştı ve yine benim sınav haftam hiçe sayılmıştı.
bu arada normalde de beni umursadığını hissettiğim çok az inssan var ve hatta yok bile, ama asıl canımı yakan ailem oluyor. ablam kendi vize haftası olsa ortalığı yıkar, şimdi yapacak bir şey yok işte abartma falan diyor. hani dizilerde filmlerde ilk ölen karakterler olur ya, bende sanki bizim evde ilk gözden çıkarılacak basit biriyim gibi. çok mu verici davranıyorum çok mu güler yüzlü davranıyorum ki bana herkes istediği muameleyi yapıyor bilmiyorum. sinirden ağladım az önce.
o kadar umurlarında değilim ki. kendi ailem bile beni umursamıyorken zaten diğer insanların beni umursamamaları çok doğal.