Sanki hayatimi anlatmissin.tek fark benimkilerde dayak yoktu canim.
Ne zaman universiteye gittim o zaman rahata erdim.daha 1. siniftayken, "gondermeyecegiz seni okula geri dediler "gucunuz yetiyorsa buyrun, hodri meydan"dedim.
Asla geri adim atmadim, hayatima mudahale ettirmedim.okulu bitirince eve donmedim ki yapilan baskiyi bir gorseydin allah allah.
Ben kendimden emin olunca,ayagim yere saglam basinca bu sefer evlat oldugum akillarina geldi.benden kiymetlisi yok su an.ha benim icin anlami var mi? Hayatimin yarisi psikologlar-psikiyatristlerde gecti.her gittigim doktor bende bir sorun olmadigini.klasik ergenlik bunalimini bile hafif atlattigimi soylemesine ragmen yine zorla goturuldum.evde yedigim yemek kafama kakildi.gencken insan odasina poster asar, ben korkumdan asamiyordum.annem kafasina esince gelip hepsini paramparca ediyordu.babamla kavga ediyordu, ardindan mutlaka benim bir hatami yakalayip bu sefer babamla bir olup benim uzerime geliyorlardi.maddi durumlari gayet yerinde olmasina ragmen okula cebimde 5 kurus olmadan gidiyordum.ustelik ne sigaram vardi ne baska bir aliskanligim.
universite +yuksek lisans ardindan calisma ve doktora derken toplam 8-9 sene disaridaydim.3 kere evime gelmediler.evlendim 1 sene oldu 1 defa geldiler.
Ya daha ne anlatayim bilmiyorum canim,ben kurtuldum okulum sayesinde.umarim sende bir an once kurtulursun.
