bugün bebeğim 21 günlük biliyosunuz artık bebek bakmak zor iş vede bebeğiniz sürekli ağlıyor uyumuyorsa ayrıca ev işi yemek çamaşır anlayın işte anlatmak istediğim eşim iş stresi midir yorgunlukmudur anlamıyorum bana karşı öyle garip ki bir anı bir anını tutmuyor oysa ben bebeğimiz doğunca çok farklı şeyler hayal etmiştim mutsuz değilim eşimi çok seviyorum bana bazen çok soğuk davranıp azarlamasına karşılık ben hiçbişey olmamış gibi davranıyorum ama gözlerim gizliden gizliye dolup gitmiyor değil geceleri oğlum uyumadığı için eşim işe gidecek diye oturma odasına gidiyorum eşim oğlum ağlayınca hiç dayanamıyor bebek sesine karşı duyarlılığı var tahammül edemiyor ama oğlunu inanılmaz seviyor bebeğimi alıp sabaha kadar orda yatıyorum bilmiyorum belkide bunun adı depresyon ve ben farkında olmadan depresyona girdim doğum yaptım hiçbişey beklemek aklıma bile gelmedi çünkü doğumdan sonra dudağıma kondurduğu o kocaman öpücük herşeye bedeldi ama insanlar eşin ne aldı sana bir çiçek bile mi yaptırmadı dediler bir an evet ya dedim içimden neden yapmadı acaba dedim böyle şeyleri yapmayan biri değildi böyle bir günde nasıl düşünemedi dedim bir gül bile yeterdi şimdi anneler günü geliyor ve benim ilk anneler günüm tek dileğim eşim ve bebeğimle mutlu bir anne olmak eşim öpüp koklasın yeter bana şimdi biryandanda vicdan azabı çekiyorum acaba ben mi suçluyum ortada suçlu aranıyorsa benmi abartıyorum ama yinede kadın olarak herşeyin fazlasını hakettiğimize inanıyorum erkeklere kendilerine göre haklı sizdede böyle şeyler yaşayan var mı bilmiyorum çok uzattım belki ama oğlum daha 21 günlük geceleri ona anlatıyorum ama anlamayacak kadar küçük evde 2mizden başka sizler varsınız bebeklerinizi mutlu sağlıklı büyütün inşallah