- Konu Sahibi kalbiminaruzvezni
-
- #1
Arkadaşlar bilenler hatırlayanlar vardır. Ücretli öğretmenliğe başladım, köy öğretmenliği hayalim vardı. Bu gün ikinci günüm ve ben iki gündür ağlıyorum. Maddi anlamda çok madurlar. Terlikle okula gelenler mi dersiniz, montsuz sabah sıraya girip üşüyerek içeri girenler mi dersiniz. Yırtık kazaklar, yamalı pantolonlar... tabi tüm öğrenciler böyle deil,abartılı olanı yazdım, az sayıda dediklerim ama genel anlamda durumları iyi deil. Evet maddi anlamda güç durumda insanlar olduğunu hepimiz biliyoruz ama içlerine girince ne kadar farklıymış her şey. Derneklere katılırım sürekli orada anlatırlar böyle şeyleri ama; ahh canım diyip üzülmekle, onlarla bişeyler paylaşmak çok farklı şeylermiş. Birde o tatlılıkları yok mu, ay saç ıslatıyorlar öne yapıştırıyorlar teneffüslerde bu havada :)
İlk gün sırada ben yeni olduğum için herkes bana bakıyordu, Birkaç çocuk çok güzel kokuyorsunuz dedi. Tebessüm ettim saol diyemedim, boğazımda düğümlendi kelimem, sırada sabah titreyen çocukları görünce, ağlamamak için zor tuttum kendimi. Müdürle görüşmeye odasına gittiğimde bir kadın yardım gelirse bana da yollayın diyordu,3 aydır kiramı ödeyemiyorum 150 lira bulamıyorum dedi, bacaklarım titredi. Utandım çok utandım. yediğim yemekten, içtiğim kahveden, sıktığım parfümden........ Nelere para harcıyoruz insanlar ne zorluklar yaşıyor. Doktorumla görüşücem hafta sonu, aradım anlattım durumu, bu gözümün dolmalar,ı ağlamamak için kendimi sıkmam, eve gelince de durmadan ağlamam, baş ağrısıyla dolaşıyorum... Bir de öyle bişey ki daha yeni başladım ama kaynaşıyorsunuz, önemsiyorsunuz, özel buluyorsunuz.
Bazen yardım edecek yoksul insan bulamaz ya insan çevresinde. Hemen bir okula gidin, idarecisiyle ya da bir öğretmenle görüşün. Onlar çok iyi biliyorlar kimlerin ne madurluk yaşadığını, sizi yönlendirirler.
İlk gün sırada ben yeni olduğum için herkes bana bakıyordu, Birkaç çocuk çok güzel kokuyorsunuz dedi. Tebessüm ettim saol diyemedim, boğazımda düğümlendi kelimem, sırada sabah titreyen çocukları görünce, ağlamamak için zor tuttum kendimi. Müdürle görüşmeye odasına gittiğimde bir kadın yardım gelirse bana da yollayın diyordu,3 aydır kiramı ödeyemiyorum 150 lira bulamıyorum dedi, bacaklarım titredi. Utandım çok utandım. yediğim yemekten, içtiğim kahveden, sıktığım parfümden........ Nelere para harcıyoruz insanlar ne zorluklar yaşıyor. Doktorumla görüşücem hafta sonu, aradım anlattım durumu, bu gözümün dolmalar,ı ağlamamak için kendimi sıkmam, eve gelince de durmadan ağlamam, baş ağrısıyla dolaşıyorum... Bir de öyle bişey ki daha yeni başladım ama kaynaşıyorsunuz, önemsiyorsunuz, özel buluyorsunuz.
Bazen yardım edecek yoksul insan bulamaz ya insan çevresinde. Hemen bir okula gidin, idarecisiyle ya da bir öğretmenle görüşün. Onlar çok iyi biliyorlar kimlerin ne madurluk yaşadığını, sizi yönlendirirler.
Son düzenleme: