- 1 Ocak 2011
- 1.293
- 1.611
- 358
İlk kez 3 hafta kadar önce detaylı ultrasonda fark edilmişti bebeğimin suyunun az olduğu, gelişiminin geri kaldığı. Her hafta bir umutla gittim kontrollere ama nafile. Son kontrolde özel doktorumun durumun riskli olduğunu söylemesiyle gittiğim Çapada ölçülen ilk tansiyonum 18-11 di, yatış verildikten sonra 20-12. Tansiyonumu ölçen hemşire nasılsın sorusuna iyiyim diye cevap alınca, iyi değilsin, senin haberin yok dedi şaşkınlıkla. 5 dakika sonra yoğun bakımda yatıyordum. Birkaç saat sonrasında ilk kez bir doktorun ağzından özetle ağır preeklampsi geçirdiğimi ve benim sağlığım için gebeliğin sonlandırılmasından başka çare olmadığını duyduğumda sanırım yarım saat boyunca bacaklarım titremişti, engel olamamıştım. Tüm gece boyunca nöbetçi doktor ne yapmaya karar verdiğimizi sormaya geldi; şoktaydım, insan böyle bir şeyi nasıl kabullenebilir ve bir karar verebilirdi.
İkinci gün dopplere girdim, sonuç aynıydı, önce anne düşünülmeliydi, bu yüzden bebekten vazgeçilmeliydi. Her yerim şiş, burnum kanamaktan tıkalı, sık sık bayılır ve nefes alamaz durumdaydım. Ama yine de bunları duyarken bilmiyorum fiziksel mi yoksa psikolojik acım mı daha çoktu. Konseye girdim, karar aynı. Bebeğimden vazgeçmek zorundaydım.
Suni sancı verildi. Çektiğim o kadar sancının sonunda 23+6 haftalıkken bebeğim 5-6 saat sonra ölü doğdu, 23 cm, 340 gram, kuzum minicik kuzum.. Hiç bakamadım dayanamam aklımdan çıkmaz diye, o kadar pişmanım ki.. O güzel yüzünü bir kez görseydim.. Onu o kadar özlüyorum ki.. Daha dün gibi içimde kıpır kıpırdı, şimdi toprak oldu.. Geçmiyor bu acı, hiç aklımdan çıkmıyor yavrum.. Geceleri yastığım hep ıslak, dünya, yaşam, her şey anlamını yitirdi
İkinci gün dopplere girdim, sonuç aynıydı, önce anne düşünülmeliydi, bu yüzden bebekten vazgeçilmeliydi. Her yerim şiş, burnum kanamaktan tıkalı, sık sık bayılır ve nefes alamaz durumdaydım. Ama yine de bunları duyarken bilmiyorum fiziksel mi yoksa psikolojik acım mı daha çoktu. Konseye girdim, karar aynı. Bebeğimden vazgeçmek zorundaydım.
Suni sancı verildi. Çektiğim o kadar sancının sonunda 23+6 haftalıkken bebeğim 5-6 saat sonra ölü doğdu, 23 cm, 340 gram, kuzum minicik kuzum.. Hiç bakamadım dayanamam aklımdan çıkmaz diye, o kadar pişmanım ki.. O güzel yüzünü bir kez görseydim.. Onu o kadar özlüyorum ki.. Daha dün gibi içimde kıpır kıpırdı, şimdi toprak oldu.. Geçmiyor bu acı, hiç aklımdan çıkmıyor yavrum.. Geceleri yastığım hep ıslak, dünya, yaşam, her şey anlamını yitirdi