Affedemiyorum

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

Yeni bir durum ikinizin de alışması lazım siz kendinizi ifade etmişsiniz eşiniz de fark etmiş düzeltmek için çabalıyor çocukla yaptığı konuşma yüksek perdeden olması üzücü onun da farkına varmış bence uzatmayın kuslukle sorunlar çözülmez.

Lohusalık bu tamamen. Eşiniz özür dilemiş, elinden geleni yapmış ve bebek bakım konusunda da gayet iyi bir baba su an söylediğinize göre. Tamam eşinizde hatalı sizin halinizi göz önünde bulundurarak uzatmamalıydı dört gün ama siz şu an çok hassas bir dönemdesiniz lohusalıktan dolayı ben abarttığınızı düşünüyorum. Küslük yapmanın anlamı yok :)

Eşinize şans tanıyın o da pişman olmuş iyi davranıyor ve bebeğe karşı ilgili diyorsunuz. Tabiki bebeğe yüksek sesle bağırması hoş değil. Bunlar zor süreçler lohusalık dönemindesiniz. Eşiniz, eşinizin ailesi, anneniz vb destek kaynağı olmalı mutlaka

Eşiniz çocuğunuz büyüdükçe çocuğunuzla yine o şekilde konuşmaya devam ederse(vururum gibi) kesinlikle uyarın hatta şuan bile bu şekilde konuşmasının yanlış olduğunu söyleyebilirsiniz. Umarım şefkatli bir baba olur.

Kkedi .!.:

15 gün önce doğum yaptım.
Eşim öğretmen. Çocukları çok sever iletişimi iyidir. Memlekete gittiğimizde yeğenlerim beni değil onu görmek ister.
İyi bir baba olacağına güvenerek ve evliliğimde de mutlu olduğum için planlı şekilde hamile kaldım.
Birkaç gün önce ben bir şeyler yiyeceğim için bebeğe mama yedirmesini istedim. Bebek ağlıyordu ellerini de yüzüne götürüyordu. Bir süre yediremedi sonra kızgın şekilde konuşmaya başladı çocukla. Sana şöyle yaparım böyle yaparım, şu yumruğunu vururum gibisinden. Ve ben şok oldum. Bırak ben yediririm ne biçim konuşuyorsun çocukla dedim, hayır ben şakalaşıyorum diyip vermedi çocuğu. Sonra da severek güzel konuşarak yedirmeye çalıştı. Ama ben o kadar etkilendim ki gece kâbus bile gördüm bu yüzden. Ses tonu çok kötüydü basbayağı kızıyordu çocuğa.

Bu olaydan sonra o bana tavır aldı ben ona tavır aldım ve konuşmayı bıraktık. Bebeğim zor bi çocuk saatlerce emmek istiyor bırakmıyor beni. Çok yorucu bir süreç geçiriyorum ve kocam yüzüme bakmıyor benimle konuşmuyor. Ben sıkıntılı zamanlarımı ona sarılarak atlatan bi insanım ve beni böyle bir süreçte yapayalnız bıraktı. Ben çocuğumuz olunca mutlu bi aile oluruz sanmıştım çok hevesliydim. Geldiğimiz noktayı düşünüp düşünüp ağladım.
En son dayanamadım ağır bi mesaj attım buna. Geldi kapıya dayandı aç kapıyı diye. Açmadım. Beni suçlamaya başladı. Bu kadar saçma bir şey yüzünden ona tavır almışım, onun çocuğa zarar verebileceğini nasıl düşünürmüşüm. 15 günlük babayım çocuğuma hasret kaldım diyip ağlamaya başladı. Her geldiğinde bebek ya emiyormuş ya uyuyormuş, uyanıkken ben ona çocuğu götürmeliymişim ama götürmemişim. Kendimi o odaya kapatmışım (ilk kez mesaj attım diye kapıyı kitledim yoksa kapı hep açıktı) benim yüzümden çocuğuyla ilgilenememiş. Ben çocuğa olan tavrını söylediğimde kriz geçirdi sen kocanı hiç mi tanımadın nasıl bunu düşünürsün diye.

Sonunda odaya geldiğinde sakindi. Yanlış anlaşılmalar olmuş düzeltelim dedi. Ben de beni yapayalnız bıraktığını söyledim. Sarılmaya çalıştı izin vermedim. Bebeği sevdi ben sana zarar verebilir miyim dedi. Benim ağrıma giden bu oldu ben başka çocukları bile bu kadar sever ilgilenirken sen nasıl benim kendi çocuğuma zarar verebileceğimi düşünürsün diyip yine ağladı.
Ben yeni anne oldum hiç mi bu kız ne haldedir diye düşünmedin dedim o kısımları düşünememişim dedi özür diledi. Bir tek emzirmeyi yapamam geri kalan her şeyiyle ben ilgilenirim dedi. şimdi çocuk hep kucağında bana da sarılmaya çalışıyor ben istemiyorum. Dört günde hissettiklerimi aşamıyorum. O yapayalnızlık bebekle bir başıma çaresiz kalmışlığımı düşündükçe içim soğumuyor. Ben birlikte çocuğumuzu severiz bakarız sanmıştım. Sanki baba ölmüş de ben bir başıma kalmışım gibi bir ortam oldu dört gün. Eşimin yanımda olmadığını düşünüp sürekli ağladım. Ne düzgün yemek yiyebildim ne duş alabildim ben çocuğa bakmaktan. Şimdi iyi olsa da bana o dört günü yaşattığı için affedemiyorum onu. Hayat boyu unutamayacakmışım gibi hissediyorum ve muhtemelen bir gün boşanma kararı alırsam en başta aklıma gelecek şey o dört gün yaşadıklarım hissettiklerim olacak. Dış gözden fikirlerinizi almak istiyorum ben abartıyor muyum bu durumu? Lütfen kırıcı yorum yapmayın zaten bitik haldeyim

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle bebeginizi gule gule büyütün. Inşallah hem size hem memlekete hayırlı bir evlat olur. Bahtı hayati güzel olur. Bu durum hem sizin hem eşiniz için çok yeni ve tecrübesiz olduğunuz bir durum. Ilk zamanlarda zaten siz lohusalığın da vermiş olduğu etkiyle farklı bir psikolojide oluyorsunuz, duygularınızı bu yüzden daha yoğun yaşıyorsunuz.
Eşiniz de o an tam olarak ne yaşadı tabii ki bilemeyiz. Korkmakta, soğumakta haklısınız ama sonra çok gönlünüzü almaya çalışmış. Belki de gerçekten siz olduğundan bi tık daha sinirli gibi algılamışta olabilirsiniz şu anki lohusalık psikolojiniz ile.
Bir sure esinizi caktirmadan gozlemlersiniz.
Bence çok fazla büyütmeyin artik. Belli ki eşiniz size ve cocuguna değer veriyor ve sizi, çocuğunu seviyor. Dilerim bundan sonra asla böyle bir şey yaşanmaz ve siz mutlu mesut hayatınıza devam edersiniz.

Keşke o kadar yalnız kaldığınız süreci uzatmayın en başta konuşsaydınız bende hamileyim böyle şeyler yaşamaktan çok korkuyorum şimdiden eşime doğumdan sonra böyle olursa üzülürüm vs demeye başladım o hassas süreçte kendimi anlatmak zor gelir gibi ama eşiniz anlayışlı ve kendini duzeltmek için çaba gösteriyor bence görmezden gelmeyin

Hatasını anlamış bence.
Çok uzatma canım.
Hassas bir dönem .
Hepimiz geçtik bu süreçten.bu arada kendine vakit ayırmayı unutma

bana da hormonlariniz tavan olduğu icin yanlis yorumladiniz gibi geldi.
ayrica esiniz destek olmak icin hevesliymis. hem kkda hem kendi cevremde görüyorum bebek yeni dogunca anne kartal gibi kanatlari altina aliyor - cocugu diger insanlardan soyutluyor. haliyle babanin da işine geliyor nasil baslarsa öyle gider - cocuk annenin baba evinden getirdiği bir canliymis gibi büyüyor.
bu yazidan anladığım siz de oyle yapmis olabilirsiniz. tamam hep memede, hep emiyor. evet ama hic sicmiyor mu bu cocuk? yikanmiyor mu? giysi degistirmiyor mu?
oyle zamanlarda esinizden yardim alin. madem bu takim oyunu olsun istiyorsunuz esinizi dişlamayin.
zaten cocugun en zor - en sevimsiz zamanlari su zamanlar. biraz daha büyüsün sizi ve babasini bilsin, gülücükler atsin - o zaman babasiyla da daha güçlü bağ kurar elbet

bence eşlerde bizimle birlikte bir nevi lohusaya giriyor yani bizim kadar olmasa da onlarında yaşadıkları stres kaygılar vs. vardır, asla doğru bulmuyorum yaptığını siz bence hatasını anlayacak kadar uyarıda bulunmuşsunuz bence o adım attıysa siz de bir adım atın biliyorum unutulmaz asla ama zamanla gösterdiği tavırlarla bu hatasını telafi eder umarım…

Stemina .!.:

Eşiniz çocuğunuz büyüdükçe çocuğunuzla yine o şekilde konuşmaya devam ederse(vururum gibi) kesinlikle uyarın hatta şuan bile bu şekilde konuşmasının yanlış olduğunu söyleyebilirsiniz. Umarım şefkatli bir baba olur.

Genişletmek için tıkla...

IstanbulluhatunCeyo .!.:

Eşinize şans tanıyın o da pişman olmuş iyi davranıyor ve bebeğe karşı ilgili diyorsunuz. Tabiki bebeğe yüksek sesle bağırması hoş değil. Bunlar zor süreçler lohusalık dönemindesiniz. Eşiniz, eşinizin ailesi, anneniz vb destek kaynağı olmalı mutlaka

Genişletmek için tıkla...

Kızdığını kabul etmiyor o şakalaşıyormuş baba oğul şakalaşmalarıymış.

Ses tonunu vs bilemiyoruz tabi ama gerçekten şakayla takılıyor olabilir, genelde hödük oldukları için. Lohusa halinizle mevzunun uzaması ve yalnız kalmanız tabi ki hoş olmamış, keşke alttan alabilip gönlünüzü alsaymış. Şu bir gerçek ki çocuk güzellikleriyle gelirken birçok ta sorunla geliyor, her iki tarafın alışması gereken süreçler olacak, karşı birsürü fikirleriniz olacak çocuğunuz için, o sizin yaptıklarını siz onun yaptıklarını beğenmediğiniz, biraz böyle bakmaya çalışın.
En azından şu süreçte uzatmayıp, kendinizi de duygusal boşlukta yormayın, sarılın gitsin, sonra ki ilgisini sonra takip edersiniz.
Sağlıkla büyütün yavrunuzu

Tam olarak lohusalik bu

Senin eşine ne kadar gıcık olduğumu bilirsin kedi ama ben de hormonlardan diyorum. Başlamış yine onu ben bilmiyordum bunu ben düşünemedim falan diye anlıyorum suratına çakmak istiyorsun ama geçecek.
Biraz nazlanmanin tadını çıkar, onu iste bunu iste. Hem eşin ise yaradığını düşünüp mutlu olur hem de sen biraz o günlerin acısını çıkarırsın. Varsa küvetiniz bi onu hazırlasin o ara bebeğe baksın ya da bitki çayı hazirlasin bi ayak masajı yapsın bi 15 dk bebek yatarken. Bebeği de babadan sürekli sakınma, ne kadar ise dahil edersen o kadar rahat edersin ki çevremde öyle görüyorum hep.

İlk sene herkesin her dediği batıyor. İnsan kocasını da boşamayı falan düşünüyor. Normal bir süreç. Yorgunluk, yeni hayat, uykusuzluk ve hormonal değişim her şey daha karanlık geliyor. Her şeye daha abartılı tepkiler veriyorsun.
Zamanla geçiyor. Zamanla bazı şeyleri abarttığını da fark ediyorsun.
15 günlük bebeğe bağırdı mı yoksa kötü bir şakalaşma yapıyordu da siz mi yanlış anladınız bilemem.
Ama gerekeni söylemişsiniz. Şimdi bunlara can sıkmayın.
Bebek bakımına dahil edin eşinizi.
Bırakın yardım etsin size

yenGEnC .!.:

bana da hormonlariniz tavan olduğu icin yanlis yorumladiniz gibi geldi.
ayrica esiniz destek olmak icin hevesliymis. hem kkda hem kendi cevremde görüyorum bebek yeni dogunca anne kartal gibi kanatlari altina aliyor - cocugu diger insanlardan soyutluyor. haliyle babanin da işine geliyor nasil baslarsa öyle gider - cocuk annenin baba evinden getirdiği bir canliymis gibi büyüyor.
bu yazidan anladığım siz de oyle yapmis olabilirsiniz. tamam hep memede, hep emiyor. evet ama hic sicmiyor mu bu cocuk? yikanmiyor mu? giysi degistirmiyor mu?
oyle zamanlarda esinizden yardim alin. madem bu takim oyunu olsun istiyorsunuz esinizi dişlamayin.
zaten cocugun en zor - en sevimsiz zamanlari su zamanlar. biraz daha büyüsün sizi ve babasini bilsin, gülücükler atsin - o zaman babasiyla da daha güçlü bağ kurar elbet

Genişletmek için tıkla...

Bunu yaşamadan önce zaten altını da değiştiriyorduk, kıyafetini de giydiriyorduk. Bunu yaşadık ben odada emziriyorum bebek uyuyunca ben de uyuyorum.ben bir yandan çocuk umrunda değil diyip üzülüyorum o benim yüzümden çocukla ilgilenemediğini söylüyor.
Çocuğu alıp kaçmışlığım yok dışarı çıkmıyorum diye odaya kapanmışım diye düşünmüş halbuki çıkmama sebebim çocuğun emme süresi. Saatlerce emiyor bırakmıyor beni. Hiçbir şey yapamıyorum üç beş lokma bir şey zor yiyebiliyorum onu emzirmekten.

ssusam .!.:

Keşke o kadar yalnız kaldığınız süreci uzatmayın en başta konuşsaydınız bende hamileyim böyle şeyler yaşamaktan çok korkuyorum şimdiden eşime doğumdan sonra böyle olursa üzülürüm vs demeye başladım o hassas süreçte kendimi anlatmak zor gelir gibi ama eşiniz anlayışlı ve kendini duzeltmek için çaba gösteriyor bence görmezden gelmeyin

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle konuşun ben eşime fazla güvenmişim bu konuda. Böyle bir düşüncesizlik edeceğini bilemedim zaten beni böyle bir durumda bırakmaz diye düşünmüştüm yanılmışım

Kkedi .!.:

Kesinlikle konuşun ben eşime fazla güvenmişim bu konuda. Böyle bir düşüncesizlik edeceğini bilemedim zaten beni böyle bir durumda bırakmaz diye düşünmüştüm yanılmışım

Genişletmek için tıkla...

Evet bilemeyebiliyorlar siz de canınızı daha fazla sıkmayın hem bebiş de etkilenir bu zamanları bir daha gelmeyecek çekirdek aile olarak tadını çıkarmaya çalışın

kerkenes .!.:

Senin eşine ne kadar gıcık olduğumu bilirsin kedi ama ben de hormonlardan diyorum. Başlamış yine onu ben bilmiyordum bunu ben düşünemedim falan diye anlıyorum suratına çakmak istiyorsun ama geçecek.
Biraz nazlanmanin tadını çıkar, onu iste bunu iste. Hem eşin ise yaradığını düşünüp mutlu olur hem de sen biraz o günlerin acısını çıkarırsın. Varsa küvetiniz bi onu hazırlasin o ara bebeğe baksın ya da bitki çayı hazirlasin bi ayak masajı yapsın bi 15 dk bebek yatarken. Bebeği de babadan sürekli sakınma, ne kadar ise dahil edersen o kadar rahat edersin ki çevremde öyle görüyorum hep.

Genişletmek için tıkla...

Şu dört günde evi süpürdü bulaşık makinesini halletti falan en azından bunları yapmaya çalışmış çocukla ilgilenemiyor diye. Bana da yemek getirmiş ben kendisine getirdi sandığım için yememiştim. Şimdi de ilgileniyor hem evle hem bebekle ama çok kırgınım. O dört gün benim için cehennem gibiydi
Çocuğu da kendisi gelsin alsın diye bekledim gidip de ben vermek istemedim o da benden beklemiş arap saçına döndü yani yoksa ben çocuğu sakınmıyorum onun ilgilenmediğini düşünüp üzülüyordum

Khomyuk .!.:

İlk sene herkesin her dediği batıyor. İnsan kocasını da boşamayı falan düşünüyor. Normal bir süreç. Yorgunluk, yeni hayat, uykusuzluk ve hormonal değişim her şey daha karanlık geliyor. Her şeye daha abartılı tepkiler veriyorsun.
Zamanla geçiyor. Zamanla bazı şeyleri abarttığını da fark ediyorsun.
15 günlük bebeğe bağırdı mı yoksa kötü bir şakalaşma yapıyordu da siz mi yanlış anladınız bilemem.
Ama gerekeni söylemişsiniz. Şimdi bunlara can sıkmayın.
Bebek bakımına dahil edin eşinizi.
Bırakın yardım etsin size

Genişletmek için tıkla...

Ciddi ciddi boşanmayı düşündüm o hale geldim. Babamlar memlekette değil arayıp soracaktım ne zaman varacaksınız ben de geliyorum diye. Umarım zamanla abarttığımı fark ederim