Evleneli üç ay bile olmadı ama çok mutsuzum. Eşimle aramız çok iyi. En ufak bir tartışma bile çıkmıyor. Onu çok seviyorum ama, burası da yaşanacak gibi bi yer değil. Komşular Türkçe bilmiyor. Hiç arkadaşım da yok burada. Onca sene Ankara'da yaşadım. Burası sıkmaya başladı beni. Temizliğe çok özen gösterirdim ailemle otururken. Ama şimdi kendi evimi pislik götürüyor. Bulaşıklar günlerce tezgahta duruyor.Canım yemek yapmak istemiyor. Sabahlara kadar uyuyamıyorum. Sürekli bir bunalım ve sıkılganlık halindeyim... Eve de hiç alışamadım. Sanki benim evim değilmiş gibi geliyor. Yanımda birisiyle uyuma fikrine bile alışamadım. Bir türlü rahat edemiyorum yatağımda. Ayrıca eşimi arzulamadığımı fark ettim. Evlenmeden önce böyle değildi. NE oldu anlayamıyorum. Kafam karman çorman. Aksi gibi burada çalışabileceğim bir yer de yok. Evde oturmaktan, sıkıntıdan 84 kiloya çıktım. KPSS'ye çalışmam lazım, motive olamıyorum. Canım hiç bir şey yapmak istemiyor. Diziler bile sarmıyor.Ciddi ciddi intihar etmeyi düşünüyorum. Eşimi de bunaltıcam bu gidişle, durduk yere üfleyip püflüyorum. Kızlar acil yardım edin. Kafayı yemek üzereyim...
