- 19 Ağustos 2016
- 2
- 8
Merhaba arkadaşlar, hiç birşekilde çarem kalmadığını hissettiğim için buraya sığınmaya karar verdim. Profilimi bile daha az önce açtım.. Öncelikle 18ime gireli 3 gün oluyor ve 1.59 boyundayım. Çocukluk dönemimde aşırı zayıf bi çocuktum. ergenliğe giren her kız gibi bende 4 5 kg almıştım. lise1de inanılmaz özgüvenli bi kızdım. Sınıftaki herkes balık etliliğimden dem vurmaya başlamıştı ama dedikleri bi kulağımdan girip diğerinden çıkıyordu. Lise2de herkesin lise hayatında mutlaka yaşadığı gibi yanlış arkadaşlık ilişkileri kurdum. Yavaş yavaş büyüyordum ve yeni yeni tanıyordum insanları.. Fakat beni sevdiğinden emin olduğum biriyle beraberdik.. Lise 3e başlamadan önce aşk konusunda yiyebilinecek ne kazık varsa hepsini yedim. Zaten o zamanlar 65 kilo falandım. Fakat bunların daha başlangıç olduğu aklımın ucundan bile geçmezdi.. Okula başlamamla arkadaş anlamındada büyük kazıklar yedim.. Dersleri bıraktım, artık her şey bitmiş gibi davranmaya başladım. Sabah okula geldiğimde o kocaman bahçede tek başıma durmaya başlamıştım. deliricek gibi oluyordum. Okulu sevdiğim tüm bağlar tek tek koptu. Kendimi günün sonunda eve atıp içim çıkana kadar ağlamaya başladım. Eve kapanmaya başladım. Zaten arkadaş çevremde bittiği için gezmeye gitmiyordum. Eski sevgilimdende gelen hüzünle beraber tüm bu duygusal açlıklarımı yemekle bastırdım. eski sevgilim ısrarla manken gibi kızlarla fotoğraf attıkça kendimi yemekle zaptettim. ve evde kaldığım dönem bana 10 kg hediye etti. Artık 75tim. kötü hissediyordum. xl giymeye başlamıştım. Sorunlar böyle devam etti. O yılın yazı hangi erkekle tanışsam bana kilom yüzünden mesafeli davrandılar.. Zaten boyum kısacık, diger kızların yanında patates gibi kalıyordum. Çok savaş verdim bu konuda ama hep yanımdaki zayıf arkadaşlarımla ilgilenir oldular. Bi süre sonra erkeklerden aşktanda vazgeçtim. Veee lise4 başladı. Başıma gelen şeylerinde verdiği gazdan okulumu değiştirdim. Her şey çok güzel olacak dedim, yeni arkadaşlar, yeni bir hayat, hatta belki bi aşk... Ama neyi arzulasam hiç biri gerçekleşmedi. Gittiğim sınfta TEK kilolu kız bendim. Ve her gün bütün erkeklerin kızlara salya atışını akıta akıta bakmasını izledim. En azından dedim, en azından beni sevicek insan fiziğime değil karakterime bakar diye kendimi yatıştırdım. Okulda kıyafet serbestti ve o kızların giydikleri son moda şeyleri tahmin ediyosunuzdur.. Okuldan yine nefret ettim. O kızlar tek tek gelip önümde ayy kilo aldım ben ya triplerine girip 2 saat birbirlerini çekiştirdiler. Yoo canım bacakların gayet ince çok güzel lafları havadan havaya. VE HEPSİ BENİM YANIMDA... Eve gelip yine sinirden yemek yedim... Denemelerim kötü geçer ailem bana carlar, ben yemek yerdim.. Konuşucak beni anliycak tek insan kalmadı diye yemek yerdim. Duvarlar üstüme üstüme gelirdi... Bu süreçte bana 10 kg hediye etti. Şu an güncel kilom 86. Kilomu kontrol edemiyorum çünkü artık hareketsizliğinde verdiği durumla sürekli artıyor..
Okuldan dönerken sürekli yürüyerek dönerdim. Ve insanlar üstüme üstüme gelir, ezik gördükleri için yol vermemi beklerlerdi. Hele lise çıkışlarına rastlarsam kızlar bana zavallıymışım gibi bakardı. uzun zamandan sonra eski ilkokul arkadaşlarımı görürdüm ve hepsi bana ''inanmıyorum, bu hale nasıl geldin? sen o musun'' şeklinde bakarlardı. Tabi eve döndüğüm süreçte inanılmaz laf atan ergenler oluyodu. Dalga geçen ergenler... Okul bitti ve benimde dışarıya çıkmam için hiç bi sebep kalmamıştı. Haziran ve Temmuzda evdeydim. Okul tercihini yapmadım.
Arkadaşlar inanırmısınız annem beni zorla dışarıya çıkarıyordu yürürken inanılmaz geriliyordum...
5 gün önce buzdolabında hiç bir şey yoktu. Ve ekmekte bitmiş. Ben işte her şeyi o gün anladım.. Yan tarafımızda 2 dönerci, karşımızda lokanta ve fırın var. FAKAT BEN EVDEN YEMEK İÇİNDE OLSA ÇIKAMADIM. insanlardan korkuyorum artık. sokakta yürürken gerilip kasılmaktan yürümeyi karıştırıyorum. o gün yemek delisi olan ben akşam ailem eve gelene kadar AÇ DURDUM. Açlıktan ellerim titredi şekerim düştü başım ağrıdı.. kendimden utandım..
Aynalar... Aynalara bakamıyorum zaten. Uzun zamandan beri. Çünkü kendimi artık bir Kadın gibi hissedemiyorum. Bir kadın gibi alımlı, kıvrımlı, cilveli... Kilo sadece suratınızı çirkinleştirmez efendim.. Hiç bir elbiseye sığamazsınız. Merdiven çıkamaz, koşamazsınız.. Tıkanırsınız. Ter kokarsınız. Saçlarınız terden yağlanır... Her gün banyo yaparsınız sabah akşam.. aynaya bakamazsınız. vitrinlerden kaçarsınız. Son moda giyinemezsiniz. Yaz günü yarım kol uzun pantalon dolaşırsınız en turistik yerde bile. Her fotoda gıdınız patlar.. Eğer bunları benim gibiler okuyosa anlıyosunuzdur halimi..
Bana bi çare bulun. Yardım istiyicek halimden anliyacak tek arkadaşım yok. Ailemde beni anlamıyor.... Ve ailemle her hafta kilom yüzünden kavga ediyoruz. Bana ne kadar başarısız ve tembel olduğumu bir işe yaramadığımı bağırıyorlar... Yardım edin...
Ben aslında 18 yaşında, tatilini yapan, istanbulu gezen, deli dolu bıcır bi kız olmalıydım....
Okuldan dönerken sürekli yürüyerek dönerdim. Ve insanlar üstüme üstüme gelir, ezik gördükleri için yol vermemi beklerlerdi. Hele lise çıkışlarına rastlarsam kızlar bana zavallıymışım gibi bakardı. uzun zamandan sonra eski ilkokul arkadaşlarımı görürdüm ve hepsi bana ''inanmıyorum, bu hale nasıl geldin? sen o musun'' şeklinde bakarlardı. Tabi eve döndüğüm süreçte inanılmaz laf atan ergenler oluyodu. Dalga geçen ergenler... Okul bitti ve benimde dışarıya çıkmam için hiç bi sebep kalmamıştı. Haziran ve Temmuzda evdeydim. Okul tercihini yapmadım.
Arkadaşlar inanırmısınız annem beni zorla dışarıya çıkarıyordu yürürken inanılmaz geriliyordum...
5 gün önce buzdolabında hiç bir şey yoktu. Ve ekmekte bitmiş. Ben işte her şeyi o gün anladım.. Yan tarafımızda 2 dönerci, karşımızda lokanta ve fırın var. FAKAT BEN EVDEN YEMEK İÇİNDE OLSA ÇIKAMADIM. insanlardan korkuyorum artık. sokakta yürürken gerilip kasılmaktan yürümeyi karıştırıyorum. o gün yemek delisi olan ben akşam ailem eve gelene kadar AÇ DURDUM. Açlıktan ellerim titredi şekerim düştü başım ağrıdı.. kendimden utandım..
Aynalar... Aynalara bakamıyorum zaten. Uzun zamandan beri. Çünkü kendimi artık bir Kadın gibi hissedemiyorum. Bir kadın gibi alımlı, kıvrımlı, cilveli... Kilo sadece suratınızı çirkinleştirmez efendim.. Hiç bir elbiseye sığamazsınız. Merdiven çıkamaz, koşamazsınız.. Tıkanırsınız. Ter kokarsınız. Saçlarınız terden yağlanır... Her gün banyo yaparsınız sabah akşam.. aynaya bakamazsınız. vitrinlerden kaçarsınız. Son moda giyinemezsiniz. Yaz günü yarım kol uzun pantalon dolaşırsınız en turistik yerde bile. Her fotoda gıdınız patlar.. Eğer bunları benim gibiler okuyosa anlıyosunuzdur halimi..
Bana bi çare bulun. Yardım istiyicek halimden anliyacak tek arkadaşım yok. Ailemde beni anlamıyor.... Ve ailemle her hafta kilom yüzünden kavga ediyoruz. Bana ne kadar başarısız ve tembel olduğumu bir işe yaramadığımı bağırıyorlar... Yardım edin...
Ben aslında 18 yaşında, tatilini yapan, istanbulu gezen, deli dolu bıcır bi kız olmalıydım....