Herkese merhabalar
2018 yılında da açmıştım benzer bir konu,şimdi yine aynı dertle buradayım.6 yıllık evliyim ,3 yaşında bir oğlum var. Önceki konumdan yaşadıklarımı okuyabilirsiniz. 2019 yılında evliliğim adına değil ama iş hayatımda güzel şeyler oldu. Bir organizasyon firması kurdum eşimin desteğiyle.3 yıldır çok güzel ilerleme kaydettik pandemiye rağmen.önceki postumda dertlerimi anlatırken ayrıldıktan sonra ki süreci düşünerek maddi kaygılardan ötürü boşanma fikrini rafa kaldırmıştım. Küçücük bebeğime rağmen deli gibi çalışarak kurduğum firmayı bir yerlere getirmeyibaşardım.şu anda kendi ayakları üzerinde duran çok daha güçlü bir kadınım. Evlilik hayatıma gelecek olursam,hala hiçbir değişiklik yok ve hatta daha kötü diyebilirim. Eşimle yaşadığımız onca sorunun üzerine şimdi bir de onun kompleksleriyle uğraşıyorum. Maddi olarak güçlendiğim için bana takık vaziyette.bu işi kurarken bu noktaya getirebileceğimi bilmiyordu.hatta sürekli batabileceğimi vurguluyordu. Önceleri kendini geçindir yeter diyen adam şimdi bana para vermiyorsun diyor. Yaptığım harcamalarda beni müsrif olarak değerlendiriyor çünkü ona göre öyleyim. O kadar sorun yaşıyoruz ki artık delirmek üzereyim. Eve aylık alışveriş yapıyorum mesela 700₺ tutuyor bana diyor ki mahalleyi mi doyuracaksın? Ya anlatamıyorum kesinlikle hayatın pahalı olduğunu geçimin zor olduğunu herşeyin çok pahalı olduğunu ve aldıklarımın zaruri ihtiyaç olduğunu anlamıyor. Sadece bu da değil her anlamda sorunlu bir ilişkimiz var. Ben herşeyini tek başına yapan bir insan oldum. Bir yere gideceğim mesela gezmeye,sen git ben gelmem diyor. Oğlumla parka gideceğiz ben gelmem Diyor. Alışveriş tek başıma,gezme tek başıma hastane Tek başıma uyuyorum tek başıma yemek yiyorum tek başıma hayatın her alanında yalnızım.hep yalnızım. Evimiz dubleks üst katta yaşıyor şimdi de. Oğlum evin içinde ki babasını özler oldu.artık büyüdü anlıyor çocuk ve beni teselli ediyor mesela uyurken merak etme babam gelecek diyor. Eşim üst kata projeksiyon kurdu orada oturuyor sürekli. Dün gece kavga ettik yeter dedim artık aile olalım çok yorulduk.başladı bağırmaya
Gece saat 2.30 da evden çıktım arabayla,ağlaya ağlaya gezdim beni aramadı bile.neredesin başına birşey mi geldi yok ! Eve döndüm 4 civarı içeriye girdim yukarda film izliyor. Daha neler var anlatabileceğim ama artık çok çok yoruldum. Dayanamıyorum.bugün oğlumu da alıp dayıma gidip bu gece orada kalmayı ve telefonumu kapatmayı düşünüyorum.anneme gitmem çünkü annemi arayıp bilgi alır annem söyler.biraz kafa dinlemek tepkisini görmek istiyorum gerçi bu sefer çocukla gideceğim için arayacaktır mutlaka. Ama artık yüzünü görmek istemiyorum resmen nefret doluyum ona. 24 yaşındayım,ondan ayrıldıktan sonra kendi evimi tutup yaşayabilecek konumdayım ama oğluma kıyamıyorum.ne yapsam bilmiyorum...