Aynı fikirdeyim. Okula başladığımda okuma yazma biliyordum. Kendimi bildim bileli küçük bir ödev defterim vardı hep. Branş branş her dersin ödevini renkli kalemle yazardım. Hiç ödevimi bilmeden eve gittiğim olmadı. Bir kere ya yazmayı unutmuşum ya da ödevi yapmayı unutmuşum hatırlamıyorum, yapmadan gittim okula. Hoca bakıp öyle bir tonda “bir daha olmasın” dedi ki (ses yükseltme yok) muma döndüm.
Şimdilerde eğitimin de, öğrencilerin de, velilerin de laçkası çıktı. Üstelik ben 97 doğumluyum öyle çok eski değilim. WhatsApp grubundan ödev atma fikri kimden ne sebeple çıktı bilmiyorum. Benim okul sürecimde asla öyle bir şey yoktu.
Az önce bu sene LGS'ye girecek olan ve yazılı haftasındaki yeğenime İngilizce çalıştırmaya çalıştım. Yemin olsun 1,5 saatte saç baş yolacaktım artık. Öğrenmen gereken kelimeleri bu saate kadar niye çalışmadın diyorum, çalıştım diyor. Kelimeyi soruyorum, bilmiyorum çalışmadım diyor. Dil pabuç kadar, ukalalık saygısızlık had safhada. Allah öğretmenlere sabır versin.