Bizimkiside bir üniversite aşkıydı. 4 yıl önce tanıştık, çok sevdik birbirimizi ve çıkmaya başladık.. herkesi imrendiren bir ilişkimiz vardı. benimse ilk aşkımdı. benim için hem tutku dolu bir aşık hemde bir baba bir ağabey gibiydi.. sıcaklığını, gölgesini üzerimde hissettiğim koruyucu meleğimdi. daha önce hayatımda böyle merhametli, mert, güven dolu, sevgi dolu ve güçlü bir erkek tanımamıştım. ilk başlarda inişli çıkışlı olsada sonradan rayına oturan düzenli, seviyeli bir ilişkimiz vardı.. arada küçük tatsızlıklar oluyordu ki bunlar genelde benim şımarıklığımdan kaynaklanıyordu. o hep alttan alıyor, beni idare etmeyi biliyordu. ne yalan söyleyim en zor günlerimde hep yanımda oldu, beni biran olsun yalnız bırakmadı. hayatımda kimseye güvenmediğim kadar güvendim ona.. hayatım boyunca herkesten sakladığım tüm zayıf yanlarımı, tüm acizliğimi gösterdim ona.. anlaması cok zordu benim içinde bulunduğum durumu çünkü o oldukça varlıklı, eğitimli ve kültürlü bir aileden geliyordu. bir ailenin biricik oğludu, el üstünde tutuluyordu. bense küçük yaşta babasız kalmış sevgiden anlayıştan yoksun bir çocuk olarak büyümüştüm.. ailemin üniversiteyi kazandığımdan beri halin nedir sıkıntın var mı diye sormak akıllarına gelmemiş, ben bu koca şehirde kendi yalnızlığıma sığınıp tek başıma kimseye dayanmadan, bir tek derdimi anlatmadan ayakta durmaya çalışmış, bu yaşıma kadar yokluk içinde üç kuruşun hesabını yaparak yaşamıştım. maddi durumumuzda çok kötüydü. evimize haciz bile gelmişti annemin gereksiz harcamaları yüzünden. bunlar bir yana ne bir ailem ne dostum diyeceğim bir insan vardı çevremde.. annem her seferinde onun üstünde nasıl bir yük olduğumu hatırlatıyor, yediğim lokmaların bile hesabını yapıyordu. ondan sevgi beklemiyordum artık. babam öldüğünden beri aile sıcaklığına hasret kalmıştım. tek düşüncem bir an önce okulumu bitirmek kendi ayaklarımın üstünde durabilmekti.. herşey bir rüya gibiydi.. aradan 2 sene geçtikte sonra ona olan güvenim dahada arttı. kendimi ona yakın hissettikçe herkesten sakladığım bu ailevi durumumuda yavaş yavaş anlatmaya başladım ona.. gün geçtikçe zaman ilerledikçe onun hayatımdaki doğru insan olduğunu anlıyordum. artık hayalim sevgi dolu bir yuva kurmaktı. kendi göremediğim sevgiyle büyütmekti çocuklarımı ve onun benim hayatımda olmasını herşeyden cok ıstemeye baslamıstım. sabah uyandığımda onu yanımda görmek, her güne onunla başlamak düşüncesi en büyük hayalim olmuştu.üçüncü senemize girdiğimizde bu hayallerimi onunada paylaşır olmuştum. ne zaman bu konuları acsam neşesi kaçıyor. türlü bahanelerle konuyu kapatmaya çalışıyordu. ya hiçoralı olmuyor yada tersliyordu beni. "biz" demem adeta korkutuyordu onu. etrafımdaki tüm arkadaşlarım nişanlanmaya, evlenmeye başşlamış herkes bana ne zman evleneceğimizi soruyordu. kimseye bir cevap veremiyordum en başta kendime çünkü onun benim kurduğum hayallerin hiçbrini kurmadığını bılıyordum. bir kez ciddi bir şekilde ikimiz için ne düüşündüğünü beni gelecekteki eşi olarak hayal edip etmediğini sordum. cevabı "tabiiki istiyorum ama henüz cok erken bunları konusmak için" oldu. bu cevap beni havalara uçurmaya yetti. ama hareketleriyle bana en ufak bir ümit vermiyordu. bu tarz konuların şakasına bile tahammülü yoktu. bir arkadasının dugunune gittiğiimzde ufak bir kaç ima yaptığım için çok kötü terslemişti beni. bu tavırları beni cok uzuyordu. bende ısrarla uzerine gitmeye basladım. hatta bir kez cok ciddi bir sekilde tartısma yasadık. ben ona 3.5 yıldır cıkıyoruz ama sen hala bana en ufak bir ümit bile vermedin. hayatındaki hiç bir planda bana yer vermedin istemiyorsan bırak bende kendi yoluma gideyim dediğimde sende amma evlilik meraklısıymıssın köylü tipler gibi.. tepkiler verdi ve sonra veda bile etmeden yurt dısına gideceğini benimde düşünmem için fırsat olduğunu söyledi. kafamda birsürü soru işareti bırakmıştı ama onu cok sevip kaybetmeyi göze alamadığımdan bu hakarete varan sözleri ve benim hayallerimi süsleyen hayatımın en mutlu kararını bu şekilde tartışmayı sineye çekip özür diledim. şu anda neredeyse 4 yıldır cıkıyoruz ama ben her gece kafamda soru ısaretleriyle uykularım kaçıyor. onun karsısında tüm acizliğimle sevgi dileniyorum. artık bana saygısı kalmadığını düşünüyorum. sevgiside günden güne azalıyor. bu evlilik konusu aramızda cok buyuk bır problem oluyor. ne yapmam gerekiyoır nasıl davranmalıyım artık bilemiyorum. hayatımdaki şanssızlıklara ragmen rabbim boyle birini karsıma cıkardı diye sukredıyordum. ama bu hale gelecegımızı hıc tahmın etmemıstım. lütfen bir akıl verin etrafımda derdimi açabileceğim hiç kimse yok..
Son düzenleyen: Moderatör:
(
