kızlar bıraktığımda 118.sayfadaydı üşenmeden 2gündür yazdıklarınızı okudum. Okudukça kendimi iyi hissediyorum.
Gitmicektim onu geçirmeye, çünkü ayrılamam die düşündüm ama yine de gittim 1gün daha birlikte olmak çok önemliydi.1gün öncesinden safranboluya gittim. ailesini tanıdıgım için orada kaldık o gece.ertesi gün beraber ankaraya gittik.orada çok samimi arkadaşı var o da ankara mebste yapıcak onunla buluştuk, epey eğlendirdi bizi. Ağlamamaya söz vermiştim,yanında ağlamadım da.Ama otobüse binip de onun yüz ifadesini görünce tutamadım kendimi. Çok zormuş çok. Acemiliği ankara etimesgutta,etimesguta gidenler veya gidcekler için söylüyorum gittiği günden beri günde 2-3 kez konuşuyoruz. Rahat olduklarını komutanlardan yüzü asık bir insan bile görmediğini söyledi. Çok sayıda ankesörlü telefon varmış koğuşlarda,yemekler de eh işte fena değil dedi artık. Bu kadarı bile yeter. Ama sakın üzgün konuşmayın kızlar, o aradığında büyük bir heyecanla mutlulukla konuşuyorum, hiç konuşamayız diye düşünüodum çünkü. Sizin sesininizi güzel duymaya ihtiyaçları var. izmiite yaşadığım için bu hafta sonu bile gitmeyi düşünüyorum ama ankarayı hiç bilmiorum, bakalım öğrenicem artık.Allah hepimizi güldürsün, şuan ihtiyacımız olan tek şey onların sesini duymak.Duyduğumuzda mutlu olucaz,zor geçeceğini zaten biliorduk,daha fazla ne kendimizi ne de onları üzelim.