Ben kk girdigim zamanlar daha atanmamistim simdi ise 7.5 yillik memurum ve zaten yalnız yasiyorum
Hayatta bir insanın ihtiyacı olduğu zaman en yakin gördüğü arkadaş/sevgili/akrabalari yaninda olmadığında da ayakta kalinabildigini öğrendim. Bana sözler verip tutmayanlar, kendi ayagina çağırıp bana gelince ben gelemem diyenleri de duydu bu kulaklar. O yüzden de tek olmayla barışık olmayo da öğrendim.
Hayatinda bir esya tasimamis insanlar ben tasinirken akil verdiler. Ben tek basina kac ev degistirdim. Yani dedigim gibi en ihtiyaç duyduğum an yalniz kaldim, sozler tutulmadı. O yüzden evlenirsem ki hayatı paylasmak, sevgi saygı icinde bir beraberlik isterim. Ama olmuyorsa da zaten ben kendi ayaklarim uzerinde durebiliyorum.
Insan önce kendiyle mutlu olabilmeli, mesela tatile gideceksiniz diyelim. Kimi yalniz olmaktan korkar. Ben ise yalniz olmanin, yalniz tatil yapmanın keyfini çıkarıyorum. Paylasmak elbet güzel ama olmuyorsa karalar baglamaya gerek yok.
Aşmak icin biraz olgunlasmak gerekiyor sanırım. Bir de bu hayatta yalnız olduğunu bilip o yalnizligin da tadini çıkarmak.
Illa biri olmali diye düşünmek yerine, ben böyle de mutluyum gelen olursa da bu mutluluğu paylasarak büyütebilirim diyebilmelisiniz.