30 yaş ve üzeri bekar bayanlar sohbet topiği...

hadi hayırlısı canım. inşallah senin istediğin gibi ilerler ve burdan güzel haberlerini okur bizede umut olur:KK73:
inşallah ama bazen boş boş hayaller kuruyorum diye düşünüyorum. Saçmalıyorsun boşver diyorum. Bi yandan bunları düşünürken bi yandan ne giysem diye düşünüyorum. Psikolojim hiç iyi değil galiba
 
Bu akşam dertliyim yine. Çok yalnız ve mutsuz hissediyorum kendimi. Niye böyle anlamıyorum. Başka kızlardan ne eksiğim var, neden hiç kimse olmuyor hayatımda anlamıyorum. :KK43:
 
canım çok üzüldum böyle tepki vermesine. bazen gerçekten anlamak zor erkekleri. sevgisinden kıskanıyor demiş malesef çok erkek böyle davranabilir. ama sevmek demek sevdiğinin özgürlüğü kısıtlamak değil ki.
merak ettim ne oldu hala aranız limoni mi o günden sonra? hiç konuşabildiniz mi?
saol canım kafayı yedirtti o ara ya. şimdi gelmesini bekliyoruz ikimiz de. 2 hafta falan kaldı gelmesine. o surecte telefonda kavga etmemeye calısıyoruz :KK70: gelince yüzyüze görüşürüz artık.
 
Bu akşam dertliyim yine. Çok yalnız ve mutsuz hissediyorum kendimi. Niye böyle anlamıyorum. Başka kızlardan ne eksiğim var, neden hiç kimse olmuyor hayatımda anlamıyorum. :KK43:
yok canım ya herkesin hayatında biri olsa burada 4700 sayfa yazının ne işi var :) pazardandır o. olsa da dert olmasa da dert :/
 
Bu akşam dertliyim yine. Çok yalnız ve mutsuz hissediyorum kendimi. Niye böyle anlamıyorum. Başka kızlardan ne eksiğim var, neden hiç kimse olmuyor hayatımda anlamıyorum. :KK43:

bende bazi günler umut dolu uyanıyorum herşey iyi olucak diyorum hayat bu neler getirir bilinmez diyorum sonra bir sabah oluyor öyle içim daralıyor ki eve sığamiyorum. ümitsizliğe düşüyorum hiç bişey moralimi düzeltmiyor.
bende 30 yaşımdayım şimdilik yeni biriyle tanışmaktan çok eskiyi unutmakla savaşıyorum. en büyük düşmanım kendimim bu savaşta. kendimi, düşüncelerimi o insana beslediğim duygularımı bi içimde öldürebilsem herşey çok daha kolay ilerler sonrası için allah büyük.

bu arada çalışyormusun? sosyal çevren nasıl?
 
bende bazi günler umut dolu uyanıyorum herşey iyi olucak diyorum hayat bu neler getirir bilinmez diyorum sonra bir sabah oluyor öyle içim daralıyor ki eve sığamiyorum. ümitsizliğe düşüyorum hiç bişey moralimi düzeltmiyor.
bende 30 yaşımdayım şimdilik yeni biriyle tanışmaktan çok eskiyi unutmakla savaşıyorum. en büyük düşmanım kendimim bu savaşta. kendimi, düşüncelerimi o insana beslediğim duygularımı bi içimde öldürebilsem herşey çok daha kolay ilerler sonrası için allah büyük.

bu arada çalışyormusun? sosyal çevren nasıl?

Unutmak da büyük dert ama bir an evvel bitirmek lâzım yoksa vakit kaybettiriyor boşa. Umarım kısa zamanda gönlünce biri ile karşılaşırsın.
Çalışıyorum ve iyi bir konumdayım. Doktora yapıyorum, çeşitli sosyal etkinliklerim var. Oldukça geniş bir sosyal çevrem var. Ama olmayınca olmuyor işte, hiç bekâr yaşıtım yok. +/-5 bile yok. :KK47:
 
Unutmak da büyük dert ama bir an evvel bitirmek lâzım yoksa vakit kaybettiriyor boşa. Umarım kısa zamanda gönlünce biri ile karşılaşırsın.
Çalışıyorum ve iyi bir konumdayım. Doktora yapıyorum, çeşitli sosyal etkinliklerim var. Oldukça geniş bir sosyal çevrem var. Ama olmayınca olmuyor işte, hiç bekâr yaşıtım yok. +/-5 bile yok. :KK47:

evet doğru söyluyorsun bi an önce bitirmek lazım. bırakıp giden hiç kimse bi damla gözyaşıyı bile hak etmiyor.
yani ben kendimi paralıyordum aylardır çok sahi ve temiz duygularla seviyordum özlem duyuyordum ama yeni öğrendim ki ayrılıktan kısa bi süre sonra yeni biriyle beraber olmayı başlamış bile. diyorum ki allah öğrenmemi istediği ve bi şekilde öğrendim hatta gözümle gördüm bile. artık içimdeki bütün o sahi masumane gerçek duygular korkunç bi öfkeye nefrete dönüştü. ama daha iyim şimdi en azından benim sevdiğim adam hiç olmamış ki hayalmış onu gördüm.

benimde çevremde bekar çok az kişi var, hatta anne olmayanda az kaldı.
ne güzel senin sosyal çevren var etkinlikler falan hep böyle aktif olmak lazım. nerede nezaman neler olacağı insan bilemiyor. bakarsın bi yerde birini görürsun ve herşey değişir. bazen ben kendim bile inanamıyorum buna ama inanmak lazım kalbimizi karartmamak lazım ki güzel iyi şeyler bizi bulsun:))
 
hadi canım hayırlısı bol şans:KK5: inşallah çok iyi geçer doğal olmaya çalış:KK37:
gittim :110: meğerse bu asistanmış. Hocasına yönlendirdiler. Ben randevuyu onun adına aldım ya içeri girdim şok :oha: bozuntuya vermedim artık napayım. Çıkınca sekretere sordum. Asistan olduğu için hocaya yazılmış randevu, giriş yaptırırken belirtseydinuz ona yönlendirirdim dedi. Ayyy ben ne bileyim yaa böyle olacagini:KK34:
 
gittim :110: meğerse bu asistanmış. Hocasına yönlendirdiler. Ben randevuyu onun adına aldım ya içeri girdim şok :oha: bozuntuya vermedim artık napayım. Çıkınca sekretere sordum. Asistan olduğu için hocaya yazılmış randevu, giriş yaptırırken belirtseydinuz ona yönlendirirdim dedi. Ayyy ben ne bileyim yaa böyle olacagini:KK34:

tuh ya bak şimdi bu hiç hesapta yokmuş. sen cesur bi adım attın ama bazen kafamızda yazdığımız senaryolar gerçek hayatta olanlarla apayri oluyor. bunu bizzat 2 gün önce yaşadım:110:.
ama pes etmek yok artık en azından asistan olduğunu biliyorsun daha fazla bilgiye sahipsin belki birdaha gidersin ona yönlendirmelerini söylersin?
 
tuh ya bak şimdi bu hiç hesapta yokmuş. sen cesur bi adım attın ama bazen kafamızda yazdığımız senaryolar gerçek hayatta olanlarla apayri oluyor. bunu bizzat 2 gün önce yaşadım:110:.
ama pes etmek yok artık en azından asistan olduğunu biliyorsun daha fazla bilgiye sahipsin belki birdaha gidersin ona yönlendirmelerini söylersin?
ona da gidecem ama valla inat ettim. Şöyle bir iki hafta geçsin gidicem. Sana noldu 2 gün önce? Üzmesinler artık bizi
 
Kucukken cok evlenmek isterdim, kendi ailem olsun derdim- benim ailem ben kucukken dagildi belki de bundan... Zamanla tanidigim, birlikte oldugum adamlar sayesinde buna ihtiyacim olmadigini, insanin isterse kendi kendisinin bile kendisine aile olabilecegini anladim, hayat seve seve ogretiyor :) Umutsuzluk mu usengeclik mi inancsizlik mi adi bunun bilmiyorum belki oyle belki de baska bir kelime tarifi...Icimde bir cocugum olsun istegi hic yok o saat bende henuz calismadi, yesermedi ya da vakti gelmedi, cevremde o kadar bosanan varken sirf evlenmis olmak icin de evlenemem. Iliskilerden bana kalan iyi kotu hatiralar var ama onlar da artik birisine asik olabilmeyi, sevmeyi gectim inanmayi zorlastirdilar. Gecmisimde kaldigi halde icten ice donse diye bekledigim; ama bugun donse kendisine yapamayiz biz diyecek kadar gucumu topladigim su yasimda ve gunlerimde kesfettigim yegane sey kabullenmek...Evet sanirim o kelime kabullenmek- biraz once tarifini yapamadigim sey...kabullenmekten ve simdi'de var olup ne gecmis ne gelecek hic bir seyi fazla dusunmeden, zihnimi susturup, blofunu vesvesesini gorup sadece anda var olmaktan baska yolu yok huzurlu olmanin... Tam ve butun oldugumda bu baslik bile anlamini yitiriyor. Kendime yetiyor ve kurban psikolojisinden cikiyorum... Imrenmiyor muyum mutlu ciftlere, imreniyorum, ama olmadiysa olmamistir, hosgelsin 35ler 40lar 50ler yapacak bir sey yok. Hayatimda biri olup da beni yine mutsuz veya huzursuz edecekse omur boyu bekar kalayim ailem kendim olayim, yeter ki huzurum ve kendime yetisim olsun...
 
ona da gidecem ama valla inat ettim. Şöyle bir iki hafta geçsin gidicem. Sana noldu 2 gün önce? Üzmesinler artık bizi

bencede git ve şansini dene ilerde hiç olmazsa denemedim diye içinde kalmasın.
evet canım artık üzmesinler bizi ve bizde buna izin vermeyelim. ben 3 gün önce öğrendim ki adam benden ayrılır ayrılmaz bi ay içinde başka biriyle beraber olmaya başlamış. kız kendisinden 11-12 yaş küçük. benim yıllarca bildiğim güvendiğim adam baştan beri yalanmış düşündükçe iğreniyorum onunla yaşadıklarıma inandıklarıma üzülyorum.
aman iyi ki gördüm kendi gözümlede onun gerçek yüzünü. artık böyle biri için üzülmek yok.
 
bencede git ve şansini dene ilerde hiç olmazsa denemedim diye içinde kalmasın.
evet canım artık üzmesinler bizi ve bizde buna izin vermeyelim. ben 3 gün önce öğrendim ki adam benden ayrılır ayrılmaz bi ay içinde başka biriyle beraber olmaya başlamış. kız kendisinden 11-12 yaş küçük. benim yıllarca bildiğim güvendiğim adam baştan beri yalanmış düşündükçe iğreniyorum onunla yaşadıklarıma inandıklarıma üzülyorum.
aman iyi ki gördüm kendi gözümlede onun gerçek yüzünü. artık böyle biri için üzülmek yok.
Ayy varya iğrenmeye başlıyorum erkeklerden böyle şeyler duydukça
 
Kucukken cok evlenmek isterdim, kendi ailem olsun derdim- benim ailem ben kucukken dagildi belki de bundan... Zamanla tanidigim, birlikte oldugum adamlar sayesinde buna ihtiyacim olmadigini, insanin isterse kendi kendisinin bile kendisine aile olabilecegini anladim, hayat seve seve ogretiyor :) Umutsuzluk mu usengeclik mi inancsizlik mi adi bunun bilmiyorum belki oyle belki de baska bir kelime tarifi...Icimde bir cocugum olsun istegi hic yok o saat bende henuz calismadi, yesermedi ya da vakti gelmedi, cevremde o kadar bosanan varken sirf evlenmis olmak icin de evlenemem. Iliskilerden bana kalan iyi kotu hatiralar var ama onlar da artik birisine asik olabilmeyi, sevmeyi gectim inanmayi zorlastirdilar. Gecmisimde kaldigi halde icten ice donse diye bekledigim; ama bugun donse kendisine yapamayiz biz diyecek kadar gucumu topladigim su yasimda ve gunlerimde kesfettigim yegane sey kabullenmek...Evet sanirim o kelime kabullenmek- biraz once tarifini yapamadigim sey...kabullenmekten ve simdi'de var olup ne gecmis ne gelecek hic bir seyi fazla dusunmeden, zihnimi susturup, blofunu vesvesesini gorup sadece anda var olmaktan baska yolu yok huzurlu olmanin... Tam ve butun oldugumda bu baslik bile anlamini yitiriyor. Kendime yetiyor ve kurban psikolojisinden cikiyorum... Imrenmiyor muyum mutlu ciftlere, imreniyorum, ama olmadiysa olmamistir, hosgelsin 35ler 40lar 50ler yapacak bir sey yok. Hayatimda biri olup da beni yine mutsuz veya huzursuz edecekse omur boyu bekar kalayim ailem kendim olayim, yeter ki huzurum ve kendime yetisim olsun...
Çok güzel anlatmışsın :KK9: insan kendi kendine yetebilmeyi öğrenmeli. Sırf yaşım geldi evlenmek olsun diye rastgele önüne gelen biriyle evlenip mutsuz olacağına yalnız mutsuz olsun daha iyi.. birinin derdiyle uğraşmak kadar zor bsy yok ve ne yazikki ülkemizde evlilik belli bir yaşa gelince mutlaka yapılması gereken bir iş olarak görülüyor. İnsanlar doğar buyur evlenir ve ölür ama mutlaka evlenilmeli :ukala: karşımızdaki doğru insan mı gerçekten mutlu olabilir miyiz ya da illa evlenmeli miyiz bunlar düşünülmüyor. İdeal evlilik yaşı kaç olmalı dye bir konu açılmış herkes bsyler söylemiş. Bazılarına göre belli bir yaşa gelmeden mutlaka evlenilmeli! Velev ki doğru insanı bulamadın ama evlilik yapılması gereken bir iş! Mutlaka zamanı gecirilmeden yapılmalı onlara göre. Ki bence bazı insanlar özellikle bazı adamlar kesinlikle evlenmemeli. Herkes o sorumluluğu alamaz. Bizde istemez miydik tabiki isterdim bir kişiyle evlenmeyi çok istedim o olsun istedim olmadı bundan sonra da sırf iş olsun diye kimseyle evlenmem. Hele sevmeden asla evlenmem. Otuz yaş ve üzeri grubunda yazıyorum ama safi mantık evliliğine kesinlikle karşıyım. Sevdiğin adamın bile neleri çıkıyor en azından sevdim diyip katlaniyosun sevmediğin insanla bir ömür değil bir gün geçmez. Bundan sonra bende kendi kendime aile olcam yuva kurcam. Yalnızlığı da seviyorum..
 
Bunlari yasayan ne ilk ne tek ne de son kadinlariz. Evlenmek TR de bir statu sembolu - ne yazik ki bunun temelinde cinselligi tabu olarak goren ve tam anlamiyla yasayamayan bir zihniyet var - ki son tercihim bile olamayacak bir zihniyet bu- Fakat onemli olan evlenmek degil devam ettirebilmek, katlanma tabirinden ayrilarak bile isteye partnerinin/ esinin yaninda olabilmek, amaaan nolacak canim anlasamazsak bosaniriz, dememek ya da bosanabilmek icin cirpinmamak... Statusu, etiketleri, kocalari olmadan da"isildayan, fark edilen, fark yaratan" bir kadin olmak. Kaderde varsa zaten olur bir seyler. Kasmamak kasilmamak yanlisiyim.
 
X