- 23 Şubat 2017
- 218
- 287
- 103
- Konu Sahibi Sahika Kocarslanli
-
- #1
Merhaba, nasıl anlatsam nasıl toparlasam bilemiyorum. 30 yaş bunalımı yaşıyorum. Ama klasik bir 30 yaş bunalımı değil. Kabullenemiyorum yaşımı bir türlü abla teyze diyecekler diye ödüm kopuyor. Öfkeliyim, en başta kendime. Çünkü bilindik 30 yaşına gelene kadar hayatta tamamlanması gerekenler listesini tamamlamadım. İnanın tamamlamış olsam sanki teyze bile deseler umrumda olmaz. Ama yok ben bu hayatta kaybedenlerdenim. Aslında iyi bir üniversiteden mezunum. Yabancı dilim var iki tane, hatta iki buçuk. İki buçuk yıldır evliyim. Ama ailemin sırtına hala yüküm. Çocuğum yok. Eşim istemiyordu. Daha yeni yeni denemelere başladık. İçimden bir ses çocuğun da olmayacak, bu hayatta yalnız kalacaksın diyor. Çok korkuyorum. Ben mezun olduktan sonra mesleğim ile alakalı fazla çalışmadım. Hayata geriden geliyorum diyorum ya zaten mezun olduğumda yaş olmuştu 24. Yurt dışına gideyim takılayım biraz dedim. Mesleğimle pek de alakalı olmayan işler yaptım. Evlendim yurt dışında. Eşimin durumu da pek iyi değil. Eşimi seviyorum. Ama keşke böyle olmasaydı. Zamanında çok fırsatlarım vardı aslında iş olanakları. O kadar çoktu ki hiç biri olmadı. Şöyle bir beş yıl öncesine şimdiki aklımla ve eşimle evli olarak gidebilsem keşke. Çocuk çalışmalarına hemen başlar ve mesleğim ile ilgili iş bulmayı daha ciddiye alırdım mesela. Çok mutsuzum. Kırışmak çökmek istemiyorum, daha çok erken. İşin diğer tarafı gerçekten 25'den fazla hissetmiyorum kendimi. Eşim de benle yaşıt. O da yaşını göstermez. Ama ah o gerçekler. Bir iki iş yapmak istedim. 30 yaş sınırı çıktı karşıma. Bıktım. İntiharı bile düşündüm.