- 2 Temmuz 2019
- 1.486
- 1.491
- 133
Merhaba herkese. :)
Gerçek dertlerin yanında belki dert değildir ama üzülüyorum ve çok bunalıyorum. Bunun için özür dilerim şimdiden. Benim 3 yıldır süren bir ilişkim var. Karşılıklı hatalarımız oldu, benimkiler biraz daha büyük hatalar. (büyük, kırıcı kavgalar çıkarmak)
Birbirimize olan sadakatimiz konusunda doğruluktan şaşmadığımız için üstesinden gelebildik çoğu şeyin. Uzun zamandırda iyiyiz aslında fakat ben çok yoruldum. Hatalarımdan ders çıkardım, değiştim ve bir sevgili nasıl olması gerekiyorsa öyle oldum. Bu aylardır bu şekilde. Benim iyiye, ilişkimin ise garip bir şekilde kötüye gittiğinin çevremdekilerde farkında.
Sevgilime göre ise, ben hariç her şey dört dörtlük.
Kısacası iyi yaptığım hiç bir şeyden, iyi sonuç almıyorum. Yaptığım iyi şeyleri görmüyor. Ufak tefek olumsuz bir şeyim ise dağlar kadar büyüyebiliyor.
Takdir görmek bir kenara dursun ufacık bir teşekkür bile duymadım kendisinden herhangi bir şey için. Sorun değil etmesin ama en azından karşılığında nankörlük görmek istemiyorum. Birebir iletişimde sadece canı istediği zaman sevgisini gösteriyor hatta boğuyor. Fakat genel olarak vurdumduymaz bir tavıra bürünüyor. Bir dengesizlik olduğu bariz. Özellikle bir problem yaşadığımızda kendisini uyarmaya yeltenirsem dahada gamsızlaşıyor. Bende bunu anlamıyorum. Kötü giden bir şeyler olduğunda hep susup hep alttan alamamki.
Mesela bugün oyun oynuyordu ve benimle konuşur musun dedim. Biraz sohbet etmekti istediğim şey. Oyunum bitsin konuşuruz dedi, bekledim. Yarım saat cevap gelmeyince, saçımla uğraşmaya gidiyorum oyununun biteceği yok dedim. 5 dakika sonra, bitti işte neyin tribini yapıyorsun şeklinde bir cevap aldım. Ve içimde biriktirdiğim ne varsa saygılı bir biçimde döktüm. Artık yaptığım iyi şeyleri yapmayacağımı, yapmaktan değil görmemesinden yorulduğumu söyledim. Yapınca görmüyorsa yapmadığım için göremesin hiç değilse gam yemem. Verdiği yanıtlarda en çok kafama takılan şey pişkince kendin bilirsin seçimlerinde nasıl özgürsen, sonuçlarını yaşadığın zaman bu ne diye sorma dedi. Bu rahatlığının sebebi elinden gelenin en iyisini yaptığını düşünmesiymiş. Ne yaparsan kendine yaparsın gibi bir şeyde söyledi ve bunuda tehditkar buldum açıkçası.
Okul, ders, sınav gibi şeylerden yoğun bir tempoya sahibiz. Fakat ben ona ayırmam gereken zamanı dengeleyebilirken, o bunu benim talebim olmadığı sürece yapmıyor. Sadece bu değil her konuda talepkar birine dönüştüm ve bundanda yoruldum. bana verdiği önem ve değer olgularını düzeltene kadar artık iyi olan her şeyi sadece kendim için yapacağımı söyledim ve kendime yapacağım iyi şeylerin faydası olacaksa yine kendime olacağı için tehditlerine karnımın tok olduğunu belli ettim.
Bilmiyorum bunları yaşamak hatta düşünmek anlatmak bile çok çirkin geliyor aslında. Ama buna bir son veremiyorum çünkü gerçekten seviyorum ve bu zamana kadar yapıcı davrandım, artık nötr olma kararı aldım. Sizin yorumlarınızı merak ediyorum...
Gerçek dertlerin yanında belki dert değildir ama üzülüyorum ve çok bunalıyorum. Bunun için özür dilerim şimdiden. Benim 3 yıldır süren bir ilişkim var. Karşılıklı hatalarımız oldu, benimkiler biraz daha büyük hatalar. (büyük, kırıcı kavgalar çıkarmak)
Birbirimize olan sadakatimiz konusunda doğruluktan şaşmadığımız için üstesinden gelebildik çoğu şeyin. Uzun zamandırda iyiyiz aslında fakat ben çok yoruldum. Hatalarımdan ders çıkardım, değiştim ve bir sevgili nasıl olması gerekiyorsa öyle oldum. Bu aylardır bu şekilde. Benim iyiye, ilişkimin ise garip bir şekilde kötüye gittiğinin çevremdekilerde farkında.
Sevgilime göre ise, ben hariç her şey dört dörtlük.
Kısacası iyi yaptığım hiç bir şeyden, iyi sonuç almıyorum. Yaptığım iyi şeyleri görmüyor. Ufak tefek olumsuz bir şeyim ise dağlar kadar büyüyebiliyor.
Takdir görmek bir kenara dursun ufacık bir teşekkür bile duymadım kendisinden herhangi bir şey için. Sorun değil etmesin ama en azından karşılığında nankörlük görmek istemiyorum. Birebir iletişimde sadece canı istediği zaman sevgisini gösteriyor hatta boğuyor. Fakat genel olarak vurdumduymaz bir tavıra bürünüyor. Bir dengesizlik olduğu bariz. Özellikle bir problem yaşadığımızda kendisini uyarmaya yeltenirsem dahada gamsızlaşıyor. Bende bunu anlamıyorum. Kötü giden bir şeyler olduğunda hep susup hep alttan alamamki.
Mesela bugün oyun oynuyordu ve benimle konuşur musun dedim. Biraz sohbet etmekti istediğim şey. Oyunum bitsin konuşuruz dedi, bekledim. Yarım saat cevap gelmeyince, saçımla uğraşmaya gidiyorum oyununun biteceği yok dedim. 5 dakika sonra, bitti işte neyin tribini yapıyorsun şeklinde bir cevap aldım. Ve içimde biriktirdiğim ne varsa saygılı bir biçimde döktüm. Artık yaptığım iyi şeyleri yapmayacağımı, yapmaktan değil görmemesinden yorulduğumu söyledim. Yapınca görmüyorsa yapmadığım için göremesin hiç değilse gam yemem. Verdiği yanıtlarda en çok kafama takılan şey pişkince kendin bilirsin seçimlerinde nasıl özgürsen, sonuçlarını yaşadığın zaman bu ne diye sorma dedi. Bu rahatlığının sebebi elinden gelenin en iyisini yaptığını düşünmesiymiş. Ne yaparsan kendine yaparsın gibi bir şeyde söyledi ve bunuda tehditkar buldum açıkçası.
Okul, ders, sınav gibi şeylerden yoğun bir tempoya sahibiz. Fakat ben ona ayırmam gereken zamanı dengeleyebilirken, o bunu benim talebim olmadığı sürece yapmıyor. Sadece bu değil her konuda talepkar birine dönüştüm ve bundanda yoruldum. bana verdiği önem ve değer olgularını düzeltene kadar artık iyi olan her şeyi sadece kendim için yapacağımı söyledim ve kendime yapacağım iyi şeylerin faydası olacaksa yine kendime olacağı için tehditlerine karnımın tok olduğunu belli ettim.
Bilmiyorum bunları yaşamak hatta düşünmek anlatmak bile çok çirkin geliyor aslında. Ama buna bir son veremiyorum çünkü gerçekten seviyorum ve bu zamana kadar yapıcı davrandım, artık nötr olma kararı aldım. Sizin yorumlarınızı merak ediyorum...