kızlar merhaba sizleri okuyunca bende yazmak istedim . 26 kasım 2011 yılında 24 haftalık bebeğimi hidrosefaliden aldırmak zorunda kaldık . ankarada gitmediğimiz doktor kalmadı ama kimse umut verici birşey söylemedi. okadar acıydıki yaşadıklarım neden ben diye ağladım sürekli. bebeğim benden ayrılmak isttemedi sanki 4 gün sancı çektim acıdan ağladım bebeğime ağladım. doğum anına kadar meleğimi hissettim . oğlumu ufacıkken bile hissediyordum . çok zor günlerdi. acısının tarifi olamaz . 6 aylık bi korunma süreci vermişti doktorumuz biz 7 ay korunduk ve biz korunmayı bıraktıktan sonra adetlerim düzensizleşti. polikistikover olduğumu öğrendim 8 ay sonra doğal yolla tekrar hamileydim . dünyanın en mutlu insanıydım. elim karnımda bebeğimle konuşuyordum.19 şubatta bebeğimin 9 haftalıkken kalbi durduğu için kürtaj oldum . ben 2. bebeğimide kaybettim . inanın gülüyorum mutlu gibi görünüyorum ama içimde çok büyük tarifsiz bir acı var canım çok acıyor meleklerime bakamadım diyorum . Allahım kimseye yaşatmasın bir daha .
GEÇMİŞ OLSUN CNM. EN ZOR ŞEY EVLAT ACISI DERLERDİ çok doğru söylemişler. küçücük bi bedeni görmeden aşık oluyorsun seviyorsun onu hele kucağımıza alıpğ kaybetseydik hiç dayanamazdık. ben öğle teselli ediyorum benım kızımın böbreklerinde multikistikdisplastik böbrekti şuana kadar bu tanı konulan bebekler hiç yaşamamış. %1 umut verseylerdi ya kızımı bırakırmıydım. bende 6gün sancı çekti adeta kızım gitmek istemiyordu. çok zor rabbım hepimize zabır versin. kucaklarımızı doldursun. yeni bebişlerimizle umut bulalım.