Bu yazıyı okurken neden ağladım bilmiyorum. Sanırım çok benzer şeyler yaşadığımız için...
Geçen gün de biz eşimle tartıştık. İşe gidiyor geliyor. Biraz beni dinlendirsin, çocuğa baksın istiyorum. "Ben işten geldim yorgunum" diyor. Zorla baktırıyorum. Yine geçenlerde çocuk gece uykusuna geçmemek için direniyor. Bağırıyorum ona istemsizce "uyu artık yaa ne istiyorsun" diye.
Eşim geldi "niye bağırıyorsun çocuğa" dedi. Öyle deyince iyice patladım "7/24 çocuğa ben bakınca, benim sinirlerim kaldırmıyor artık!" diye ona da bağırdım. Aldı çocuğu benden o uyuttu. İsteseler gayet güzel bakıyorlar. Ataerkil bir toplumda yaşamanın en büyük dezavantajı sanırım erkeklerin; çocuğa bakmayı annenin görevi olarak görmesi...