Ya hanimlar... Bu ne kadar zor bi is, ne kadar zor bi bekleyis gercekten… yas 36, 2 yildir evliyim. Ama esimle oncesinde 9 yillik birlikteligim var. Esime yaklasik 8-9 yil evvel gittigi doktor “senin cocugun olmaz demis” biz de bunu kabul ettik. Korunmadik ve gercekten yillarca da cocugumuz olmadi. Bu psikoloji nedeniyle midir bilmiyorum, hep cocugumuz olmayacagini kabul ettik, o zamanlar evli degildiysek bile esimi hep cok seviyordum ve biraz basari, kariyer odakli bi tiptim. E tabi bir de genctim, cahildim, “ben zaten cocuk istemiyorum ya” dusuncesini yillar boyu benimsedim. Sonra bir anda Allah bize bir hamilelik nasip etti. O kadar beklemiyordum ki, 2 haftalik regl gecikmesine ragmen aklima bile gelmedi, test yapmadim. 6. Haftada ogrendik bebisi. Esimle ayri sehirlerdeydik o donem, issel sebeplerle. Ve evliligi dusunmemize ragmen hayati planlayamadigimiz icin bir turlu adim atamiyorduk. Bebis gelince tabi hemen evlilik planini devreye soktuk. Malesef ki bebegi 12+3’de, dugunden de tam 2 gun once kaybettik. Dugunden onceki gun hastaneden taburcu olup dugunde oynamak zorunda kaldim. Cunku cogu insan durumu bilmiyordu. Cok uzuldum tabi, ama hep sukrettim; cunku bebegimizin demek ki baska bir gorevi vardi - 9 yildir bir turlu evlenemeyen bizi artik bir araya getirmek. Dugunumuzden 10 gun sonra covid patladi turkiyede de, ve kapandik. Benim isim uzaktan calismaya gecti hemen ve ben istanbuldan esimin yasadigi balikesire geldim yanina. Surec tabi uzadikca uzadi ve bizim ofis hic tam acilmadi. Boylece ben balikesirde kaldim, evimizi yeniden burda duzduk ve burda bir hayat kurduk. Bebek ve Covid sayesinde aslinda bizim hayatlarimiz birlesti. Allah cok buyuk, herseyin bir sebebi var… Ama biz o bebekle, yillardir “en iyi cocuk arkadasinin cocugudur” diyen bir cift olarak aslinda ne kadar cocuk istedigimizi farkettik, ve tabi aslinda bunun bir kere mumkun olduysa yine mumkun olabilecegini… Ne yazik ki 2 senedir olmadi. Bazen denedik, bazen denemedik, son 6 aydir artik iyice konuya egildik. Dogal olmasi icin elimizden gelen herseyi yaparken iste testlerimizi vs de yaptirdik. Bende amh yuksek degil, ama cok dusuk de degil, olabilir seviyede. Yarim rahimmisim. Esim 50 yasinda artik. Morfoloji 2, ama onun disindaki degerleri fena degil (o yillar once esime cocugun olmasi imkansiz diyen doktoru Allaha havale ediyoruz her andigimizda). Durumumuz super degil yani, ama Doktorumuza gore dogal hamile kalma sansimiz var. Esimin yasinin disinda, koah var. İki gun ustuste iliski vucuduna agir geliyor. Deniyoruz ama sonunda bazen nefessiz kaliyor, bazen sonrasinda hastalaniyor, ben de hem korkuyor hem uzuluyorum… Simdi bu ay yumurtlamadan sonra 6. Gundeyim. Bu ayi gorecegiz, olmadiysa bir sonraki periyodda da deneceyiz, o da olmazsa regl oldugumda hastane yolunu tutacagiz direk
tup bebek icin. Biz cunku artik sinirdayiz. Yas ve saglik durumlari nedeniyle artik daha fazla denemeye devam edebilecegimizi dusunmuyoruz. Her ay beklemek gercekten cok yipratici, artik bu ay heyecanlanamiyorum bile, ne de olsa negatif cikar diye dusunuyorum. Cok uzun oldu biliyorum ama bazen gercekten insan cok kotu hissediyor ve pek de paylasamiyor. O yuzden buraya yazmak istedim. Eskiden o “ben pek de cocuk istemiyorum” dedigim gunler icin cok pismanim. Belki de hayatimdaki tek pismanligim. Tup bebek icin istanbula gitmek zorunda kalacagiz ve tum o surec bizim icin maddi manevi ekstra zor olacak. Umarim Allah en kisa zamanda, hele de tup bebege gerek kalmadan bu 2 ayda bize bebegimizi nasip eder
Umarim burdaki herkesin en kisa zamanda hayallerine kavusmasi nasip olur
Guzel bir pazar olsun…
ejce
benim hikayemi dilersen ustteki yazimdan okuyabilirsin 
zaten cok fazla yumurta oldugu icin benim icin riskli olur oyle birsey, ikiz ya da ucuz tasiyamaz cunku benim rahim.
Sonunda yuzumuz gulsun de 
bu soruyu sormadan edemiyorum kendime
