Depresyonda olanlar için şöyle diyim ben 10 senedir oldukça aktif çalışan, arkadaşlarıyla buluşan, sinema, tiyatro, konser gezen, kendine vakit ayıran biriydim. Pandemi geldi eve kapandık bu kadar aktif hayattan sonra bocaladım ama evde online eğitimler aldım, spor yaptım yine kendime vakit ayırdım. Şimdi bebeğim oldu farklı bir boyuta geçti hayatım. İlk günler uykusuzluk, açlıkk ( çünkü yemek yiyene kadar bebek uyanıyor ve seni istiyor), bakımsızlıkk hepsi ayrı ayrı vurduu beni. Duş alacak fırsat bulamıyordum. Kendimi beğenmiyordum, vücudum değişmişti bütün bunlar psikolojimi zorladı. Ayrıca 9 ay önce babamı kaybetmenin acısını sindirememiştim. Ama şimdi iyiyim hayatı planladım. Bebeğim uyurken evle de ilgileniyorum yemek yapıyorum saçıma, yüzüme maske yapıyorum. Bebeğim uyanıkken kucağımda yürüyüş yapıyorum tabi evin içinde. Bebeğime şarkılar söylüyorum. Bugün güneşliydi bahçeye çıktık güneşlendik. Bütün bunlar mutluluk vermeye başladı. Hala bakkala bile gidemiyorum eve tıkıldım evet ama bunları düşünmeyip olumlu yana odaklanmak lazım yoksa çekilmez. Belki bundan sonra konserlere festivallere gidemem ama bebeğimle oyun gruplarına giderim :)) hayatımız değişti ama bunu nasıl algıladığımız önemli. Kızlar bu bizim hayatımız biz yöneteceğiz. Mutluluk da bizim seçimimiz üzüntü de unutmayın