Daha beter olduk geri gelene kadar
Son gün evden giderken hala nişanlısının evindeydi.Geri gelebilirsin artık biz gidiyoruz, ama bu davranışını unutmayacagım affetmeyecegim cok kırıldım diye mesaj attım. Atmaz olaydım. Babam bir iki gün öncesinde kardesime vereceği maddi destegi kesmeye karar verdi ta ki nişanlısı iş bulana kadar ( 5-6 senedir birlikteler bunun 4 senesi falan işsiz), kendince onu iş aramaya teşvik edecek. Kardeşim bunu da benden bilmiş nasıl becerdiyse. ben babamı doldurmuşum, "fişfiklemişim", onların mutlulugunu bozmuşum, beni asla affetmeyecekmiş, oysa o ve nişanlısı ben evlenirken çok destek olmuş ( nişanlısını sadece akşam dügünde ve sabah bizi mahalledeki kuaföre bırakırken gördüm, bu da büyük destek oluyor), yazdı da yazdı smsleri. iki üç gündür bu mevzu kafamda dönüyor, uyku uyuyamıyorum. Sinirlerim harap oldu. Zira ben kardeşini kurslara gönderen, ihtiyacı oldugunda maddi destek veren, alamadıgını bildiğim için pahada agır seyler hediye etmeye çalışan (dügün hediyesini daha geçen yıldan aldım ama şu anda gözünde onun evliliğine köstek koyuyorum !), yıllarca dogru düzgün iş bulamadıktan sonra işe girmesine vesile olan ablasıyım. Nisan ayında düğün var şimdi, kafam çorba gibi oldu ne yapacagım bilmiyorum. Babama desteğini kesme diye konuşmalar yapmıştım, kardeşim şu an destegin kesilmesinin sorumlusu olarak beni görüyor. Babamı arayıp durumu izah etmesini söyledim, kardeşime bu kez de sen aileden degilsin bizi rahat bırak demiş. Kardeşim bunu da bana yıktı, senin yüzünden aileden dışlandım, ailenle mutlu ol demeye başladı. Şoklardayım. Benim süt kuzusu yavrum da bu iğrenç gündemin içinde kayboldu gitti ona yanıyorum. İnsan ailesine rahatlamaya gider, bizim her seferinde ayrı trajedi. Hayır, ben bu insanların karakterini unutup ailem diye nasıl yaklaşıyorum hala kendimi anlamıyorum.