- 22 Kasım 2011
- 3.221
- 55
hayırlı olsun işallah herkes sağlıklı bir şekilde bebeklerini kucağına alır.herkesin birbirinden güzel hikayeleri olur.
Evliliğimizin 7. ayında 5 haftalık hamile olduğumu öğrendik. Sevinçten havalardaydık hepimiz. Annemin ilk torun heyecanı ilk saniyede kendini belli etmişti yemeği kursağında kalmıştı heyecandan yiyememişti bütün gün :))
Derkeeenn aradan 6 gün geçti benim mide bulantılarımla birlikte o 12 haftalık süreç başladı. Hastahanede yatmalar, serumlar, iğneler, ilaçlar derken 17. haftanın sonunda sağlığıma kavuşmuştum artık.
Hamileliğim boyunca kendimi, zihnimi, beynimi hep normal doğuma hazırladım. Düzenli pilatesimi yaptım, gevşeme ve nefes egzersizleri yaptım, konuyla ilgili bol bol kitap okudum, bol bol araştırma yaptım, bir takım derslere ve seminerlere katıldım, eşime bazı masaj teknikleri öğrettim sancılarım sırasında bana yardımcı olabileceği her türlü şeye hazırladım. Kısacası bu süreçte kendimi de onu da eğittim bomba gibi doğuma hazırlandım. Kafamda bir sürü seneryolar vardı. Benim gecenin bir yarısı sancım tutacaktı, kocamı uyandırcaktım duşa girecektim, eşim bir yandan sancılarımı not edecek bir yandan bana masaj yapacaktı. Ben pilates topumun üstünde gevşeyecektim.
Ya da bi anda suyum gelecekti heyecanla haber verecektim, hemen hastahaneye koşmayacaktık, sancılarımın gelmesini bekleyecektik falan filan. Bir sürü hayal kurup heyecanlanıyordum:)). Hiçbiri olmadı
Herşey güzel ve normal bir şekilde ilerliyordu.27. haftadan itibaren bebeğimde gelişim geriliği başladı, bunun normal oldugunu bildiğimiz için düzelmesini bekledik. Ama malesef düzelmedi, kızımın gelişimi gitgide geriledi.
36. haftada kontrole gittiğimizde 3 hafta boyunca hiç gelişmemişti, 39. haftada tekrar gittiğimizde hala aynı kilodaydı. Kalp atışları güçsüzleşmeye başlamıştı
Cumartesi günüydü, bu haftaiçi alalım bu bebeği dedi doktorum. 5 haftadır beslenemeyen bir bebek her an solunum sıkıntısı yaşayabilir, riske atacak bir durum değil dedi. Şoka uğradım şaşırdım ne yapacağımı bilemez haldeydim. Sancımın gelmesini bekleyelim normal doğum olsun dedim. Sen bilirsin haftasonu düşün ptesi gel tekrar bakalım dedi. Ordan çıkıp eminönüne gittik, son eksiklerimizi aldık annem de yanımdaydı. Bu sırada başka bir doktorla görüştüm o da kızımın durumunu pek beğenmedi ve normal doğumun zor gözüktüğünü söyledi. Normal doğum olsa da sonunda sezeryana dönme ihtimalinden söz etti. Kafam çok bulanmıştı ne yapacağımı bilemedim.
Haftasonu ailem bizdeydi. Hazırlık yaptık. Ben sürekli hareket ettim, deli gibi ev işi yaptım sancım gelsin diye :). Hiç durmadan dua ettim ama tık yoktu kızımda. P.tesi sabahı hastahaneye koyulduk bütün herşeye hazırlıklı bir şekilde. Yatış işlemlerimiz yapıldı. Eşim ve ailem sürekli moral veriyordu, ama ben sezeryana bir türlü ısınamamıştım.Doktorumla son kez görüşüp normal doğum şansımı denemek istediğimi söyledim. Saatlerce suni sancı çekmeye razıydım. Rahimde varolması muhtemel kasılmaları düzenleyici serum takıldı. Nst'ye bağlandım, kızımın kalp atışları normaldi aslında ama gitgide düşmeye başladı, benim sancılarım 10'un üstüne bile çıkmadı. Çatı muayenesi yapıldı, darmış. "Bana ne, ben bu çocugu çıkartırım" dedim. Bekledik, ne kasılmalar düzene girdi ne en ufak bir açılma gerçekleşti. Kızımın kalp atışlarını doktor beğenmeyince eşim "yeter artık ben başından beri sezeryan istiyorum zaten, ameliyata alın" dedi. Yanımdaki herkes moral verdi. Ameliyata hazırlandım. Beni götürürlerken kimsenin yüzüne bakmadım ağlamamak için, özellikle annemle hiç göz göze gelmedim. Kapıda beni yolcu ederken eşim alnımdan öptü, ben burdayım herşey çok güzel gidecek dedi. Beni içeri aldılar. Kolidorun diğer tarafından doktorumun sesini duydum. "Tatlı kızım tatlı kızım geldin mi bak 5 dk da herşey bitmiş gitmiş olcak hiçbişey anlamayacaksın" dedi.Beni okşadı sevdi :))
Spinal iğne takılırken hiçbişey hissetmedim, anında bacaklarımdan aşağıya sıcak su iner gibi oldu. 1-2 dk içerisinde komple ağırlaşmıştım hiçbişey hissetmiyodum. Doktor kesip biçmeye başladığında başımda duran anestezi doktoruyla muhabbet ediyorduk, kızımın sesini duyudm. Doktor eliyle kavrayıp saniyesinde bana gösterdi kanlı kanlı :)). Çocuk doktoru muayene etti, temizliği yapıldı ilk dakikalarına şahid oldum en güzel tarafı buydu:). Dakikalar içerisinde kızımı kokladım sevdim öptüm. Çok küçüktü, mini minicikti. "Kızııımm sen benim misin? Karnımda tepiş tepiş duran sen miydin, o ayaklar o popo senin miydi, bakiim kime benziyosun :))" bol bol muhabbet ettik, sonra onu yukarı çıkardılar. O esnada aileme haber gönderilmiş.Kıyafetlerni hazırlamışlar, berrayı bebek odasına almışlar ailem de camekandan izlemiş. Annem, babam, ablamlar, abim, eşim hepsi ağlamış. O sırada kıyafetlerinden bişey eksik kalmış, annem de "nesi eksik" diye seslenmiş. Büyük ablam da bebeğin bir organı eksik zannetmiş odaya geçip hüngür hüngür ağlamış :))). Kolidorda kızımı odaya götürürken başka doktorlar önlerini kesmiş, yeni mi doğdu falan demişler. Babam da heyecanla "evet evet benim torunum bu yeni doğdu. Ben onun dedesiyim, benim torunum bu" demiş, bol ağlamalı bol gülmeli bu anları kaçırdım. Çünkü kesiden dolayı vücudum reaksiyon göstermişti midem bulanıyordu sakinleştirici iğne yapıp 15 dk bekletmişlerdi ameliyathanede. Ameliyathaneden çıkarken herkes kapıda beni bekliyordu, hepsi salya sümük halde:). Odaya yerleştik, "anne ben anne mi oldum" dedim ve emzirmeye başladım. Başarısız emzirme seansları atlatıldı, kızımın hafif bir oksijen sıkıntısı vardı o çözüldü, sarılık başlangıcı oldu ama bol bol emzirerek onu da atlattık çok şükür. 1 buçuk gün sonunda evimizdeydik, sezeryanın aman aman bir zorluğunu görmedim, ameliyatın ilk gecesi zorluydu tabi ki ama ertesi gün yürümeye başlamıştım bile. 3. günden sonra herşey daha da normale döndü derken 1 haftayı geride bıraktık normal hayatıma döndüm Rabbime şükürler olsun.
Kızımın sağlığı yerinde, o bize alışmaya çalışıyor biz ona. İlk günler sezeryanın verdiği üzüntüyle tam adapte olamadığım anneliğe şimdi çoktan ısındım. Kızımı bir an bile yanımdan ayırmıyorum. KOynuma yatırıyorum, annemler yerine yatırmak istediğinde de "yaaa bırakın biz 9 aydır iç içe yaşıyoruz bir anda nasıl ayrılalım" diyorum kokluyorum kızımı.
Hala sezeryan olduğum için kendimi kötü hissediyorum, kabullenmiş değilim ilk günler çok ağladım. Eve gelen gidenler "normal doğum aslında daha iyi" bile dese ben saatlerce ağlıyordum, yavaş yavaş kabullenmeye başladım geçecek inşaAllah. Kızım sağlıklı sıhhatli bir şekilde kucağımızda bundan güzeli yok.
Doğum yapacak olanlara en büyük tavsiyem, beyninizi normal doğuma alıştırın ancak asla şartlandırmayın. Ne olacağı belli olmuyor, hayal kırıklığı yaşamamak için her türlü ihtimale hazır olmak gerekiyor.
ikinci tavsiyem, lohusalıkta size moral verecek insanları yanınızda bulundurun. Destek ve yardım edecek kişiler dışında gereksiz yorum yapacak herkesi uzaklaştırın :)Mümkünse aileniz de bu konuda size destek olsun
üçüncü tavsiyem, sezeryan olacaksanız kesinlikle genel anesteziyi düşünmeyin. Ben operasyon sırasında zerre kadar acı hissetmedim, kızımı çıkarttıklarını ağlamasından anladım. Bebeğinizin ilk anlarına muhakkak şahid olun. Hem anestezinin etkisi 3-4 saat devam ettiği için ameliyatın hemen sonrasındaki ağrıların hiçbirisini hissetmiyorsunuz, paşa paşa yatıp bebeğinizi emziriyorsunuz
son tavsiyem de, sonda taktıracaksanız kesinlikle anesteziden sonra isteyin :))
çok uzun oldu sanırım ama kısa kesemedim her ayrıntıyı anlatasım geldi, bu kısalmış hali :))
Rabbim herkese hayırlı güzel günlerde bu duyguları yaşatsın
26.12.2012 gunu sabah kalktım arkadasıma kahvaltıya gittim..ordan dondukten sonra mercimek corbası ve dolma yaptım akşam yemeği için..eşim geldi birlikte yemek yedik ben mutfagı toparladım çayı hazırladım eşim koltukta uyuya kalmış onu uyandırdım çayları koydum çikolata yiyordum ki birden karnıma acı bi sızı girdi suyum geldi ben tuvaleti mi kaçırıyorum sandım lavobaya gittim ama boyle bi acı yok ayakta duramıyorum daha 36+5teyim annem birgun once istanbula gitmiş ..eşime dedim bu geçmeyecek acile gidelimm gittik dogumhanede ebelelr baktı 2 santim açıklıgın var yat dediler sancı ara ara vuruyo ama canımı alıyo eşim annesini ve kızkardeşini aldı geldii ..kimseyi grmuyoo gzum o derece sancım var akşam 9 da geldim sabah 5 kadar sancı cektim bir an uyumadan ölüyorum sandım.. sabah ebe geldi çatala cıkardılar ama sancıdan ıkınamıyorum nolur bırakın gideyim doguramıyorum dedim ebelere onlarda kızıyolar bana en sonunda bacaklarmı bagladılar karnıma cıktılar 45 dakka sonra kızımm geldi dunyaya sankii ole birsey olmayacak gibi hissittim tam umudum tukenmiştikii anne ben geldim dedii:) suan uyuyoo meleğim saglıklı Allaha şükür...
Evliliğimizin 7. ayında 5 haftalık hamile olduğumu öğrendik. Sevinçten havalardaydık hepimiz. Annemin ilk torun heyecanı ilk saniyede kendini belli etmişti yemeği kursağında kalmıştı heyecandan yiyememişti bütün gün :))
Derkeeenn aradan 6 gün geçti benim mide bulantılarımla birlikte o 12 haftalık süreç başladı. Hastahanede yatmalar, serumlar, iğneler, ilaçlar derken 17. haftanın sonunda sağlığıma kavuşmuştum artık.
Hamileliğim boyunca kendimi, zihnimi, beynimi hep normal doğuma hazırladım. Düzenli pilatesimi yaptım, gevşeme ve nefes egzersizleri yaptım, konuyla ilgili bol bol kitap okudum, bol bol araştırma yaptım, bir takım derslere ve seminerlere katıldım, eşime bazı masaj teknikleri öğrettim sancılarım sırasında bana yardımcı olabileceği her türlü şeye hazırladım. Kısacası bu süreçte kendimi de onu da eğittim bomba gibi doğuma hazırlandım. Kafamda bir sürü seneryolar vardı. Benim gecenin bir yarısı sancım tutacaktı, kocamı uyandırcaktım duşa girecektim, eşim bir yandan sancılarımı not edecek bir yandan bana masaj yapacaktı. Ben pilates topumun üstünde gevşeyecektim.
Ya da bi anda suyum gelecekti heyecanla haber verecektim, hemen hastahaneye koşmayacaktık, sancılarımın gelmesini bekleyecektik falan filan. Bir sürü hayal kurup heyecanlanıyordum:)). Hiçbiri olmadı
Herşey güzel ve normal bir şekilde ilerliyordu.27. haftadan itibaren bebeğimde gelişim geriliği başladı, bunun normal oldugunu bildiğimiz için düzelmesini bekledik. Ama malesef düzelmedi, kızımın gelişimi gitgide geriledi.
36. haftada kontrole gittiğimizde 3 hafta boyunca hiç gelişmemişti, 39. haftada tekrar gittiğimizde hala aynı kilodaydı. Kalp atışları güçsüzleşmeye başlamıştı
Cumartesi günüydü, bu haftaiçi alalım bu bebeği dedi doktorum. 5 haftadır beslenemeyen bir bebek her an solunum sıkıntısı yaşayabilir, riske atacak bir durum değil dedi. Şoka uğradım şaşırdım ne yapacağımı bilemez haldeydim. Sancımın gelmesini bekleyelim normal doğum olsun dedim. Sen bilirsin haftasonu düşün ptesi gel tekrar bakalım dedi. Ordan çıkıp eminönüne gittik, son eksiklerimizi aldık annem de yanımdaydı. Bu sırada başka bir doktorla görüştüm o da kızımın durumunu pek beğenmedi ve normal doğumun zor gözüktüğünü söyledi. Normal doğum olsa da sonunda sezeryana dönme ihtimalinden söz etti. Kafam çok bulanmıştı ne yapacağımı bilemedim.
Haftasonu ailem bizdeydi. Hazırlık yaptık. Ben sürekli hareket ettim, deli gibi ev işi yaptım sancım gelsin diye :). Hiç durmadan dua ettim ama tık yoktu kızımda. P.tesi sabahı hastahaneye koyulduk bütün herşeye hazırlıklı bir şekilde. Yatış işlemlerimiz yapıldı. Eşim ve ailem sürekli moral veriyordu, ama ben sezeryana bir türlü ısınamamıştım.Doktorumla son kez görüşüp normal doğum şansımı denemek istediğimi söyledim. Saatlerce suni sancı çekmeye razıydım. Rahimde varolması muhtemel kasılmaları düzenleyici serum takıldı. Nst'ye bağlandım, kızımın kalp atışları normaldi aslında ama gitgide düşmeye başladı, benim sancılarım 10'un üstüne bile çıkmadı. Çatı muayenesi yapıldı, darmış. "Bana ne, ben bu çocugu çıkartırım" dedim. Bekledik, ne kasılmalar düzene girdi ne en ufak bir açılma gerçekleşti. Kızımın kalp atışlarını doktor beğenmeyince eşim "yeter artık ben başından beri sezeryan istiyorum zaten, ameliyata alın" dedi. Yanımdaki herkes moral verdi. Ameliyata hazırlandım. Beni götürürlerken kimsenin yüzüne bakmadım ağlamamak için, özellikle annemle hiç göz göze gelmedim. Kapıda beni yolcu ederken eşim alnımdan öptü, ben burdayım herşey çok güzel gidecek dedi. Beni içeri aldılar. Kolidorun diğer tarafından doktorumun sesini duydum. "Tatlı kızım tatlı kızım geldin mi bak 5 dk da herşey bitmiş gitmiş olcak hiçbişey anlamayacaksın" dedi.Beni okşadı sevdi :))
Spinal iğne takılırken hiçbişey hissetmedim, anında bacaklarımdan aşağıya sıcak su iner gibi oldu. 1-2 dk içerisinde komple ağırlaşmıştım hiçbişey hissetmiyodum. Doktor kesip biçmeye başladığında başımda duran anestezi doktoruyla muhabbet ediyorduk, kızımın sesini duyudm. Doktor eliyle kavrayıp saniyesinde bana gösterdi kanlı kanlı :)). Çocuk doktoru muayene etti, temizliği yapıldı ilk dakikalarına şahid oldum en güzel tarafı buydu:). Dakikalar içerisinde kızımı kokladım sevdim öptüm. Çok küçüktü, mini minicikti. "Kızııımm sen benim misin? Karnımda tepiş tepiş duran sen miydin, o ayaklar o popo senin miydi, bakiim kime benziyosun :))" bol bol muhabbet ettik, sonra onu yukarı çıkardılar. O esnada aileme haber gönderilmiş.Kıyafetlerni hazırlamışlar, berrayı bebek odasına almışlar ailem de camekandan izlemiş. Annem, babam, ablamlar, abim, eşim hepsi ağlamış. O sırada kıyafetlerinden bişey eksik kalmış, annem de "nesi eksik" diye seslenmiş. Büyük ablam da bebeğin bir organı eksik zannetmiş odaya geçip hüngür hüngür ağlamış :))). Kolidorda kızımı odaya götürürken başka doktorlar önlerini kesmiş, yeni mi doğdu falan demişler. Babam da heyecanla "evet evet benim torunum bu yeni doğdu. Ben onun dedesiyim, benim torunum bu" demiş, bol ağlamalı bol gülmeli bu anları kaçırdım. Çünkü kesiden dolayı vücudum reaksiyon göstermişti midem bulanıyordu sakinleştirici iğne yapıp 15 dk bekletmişlerdi ameliyathanede. Ameliyathaneden çıkarken herkes kapıda beni bekliyordu, hepsi salya sümük halde:). Odaya yerleştik, "anne ben anne mi oldum" dedim ve emzirmeye başladım. Başarısız emzirme seansları atlatıldı, kızımın hafif bir oksijen sıkıntısı vardı o çözüldü, sarılık başlangıcı oldu ama bol bol emzirerek onu da atlattık çok şükür. 1 buçuk gün sonunda evimizdeydik, sezeryanın aman aman bir zorluğunu görmedim, ameliyatın ilk gecesi zorluydu tabi ki ama ertesi gün yürümeye başlamıştım bile. 3. günden sonra herşey daha da normale döndü derken 1 haftayı geride bıraktık normal hayatıma döndüm Rabbime şükürler olsun.
Kızımın sağlığı yerinde, o bize alışmaya çalışıyor biz ona. İlk günler sezeryanın verdiği üzüntüyle tam adapte olamadığım anneliğe şimdi çoktan ısındım. Kızımı bir an bile yanımdan ayırmıyorum. KOynuma yatırıyorum, annemler yerine yatırmak istediğinde de "yaaa bırakın biz 9 aydır iç içe yaşıyoruz bir anda nasıl ayrılalım" diyorum kokluyorum kızımı.
Hala sezeryan olduğum için kendimi kötü hissediyorum, kabullenmiş değilim ilk günler çok ağladım. Eve gelen gidenler "normal doğum aslında daha iyi" bile dese ben saatlerce ağlıyordum, yavaş yavaş kabullenmeye başladım geçecek inşaAllah. Kızım sağlıklı sıhhatli bir şekilde kucağımızda bundan güzeli yok.
Doğum yapacak olanlara en büyük tavsiyem, beyninizi normal doğuma alıştırın ancak asla şartlandırmayın. Ne olacağı belli olmuyor, hayal kırıklığı yaşamamak için her türlü ihtimale hazır olmak gerekiyor.
ikinci tavsiyem, lohusalıkta size moral verecek insanları yanınızda bulundurun. Destek ve yardım edecek kişiler dışında gereksiz yorum yapacak herkesi uzaklaştırın :)Mümkünse aileniz de bu konuda size destek olsun
üçüncü tavsiyem, sezeryan olacaksanız kesinlikle genel anesteziyi düşünmeyin. Ben operasyon sırasında zerre kadar acı hissetmedim, kızımı çıkarttıklarını ağlamasından anladım. Bebeğinizin ilk anlarına muhakkak şahid olun. Hem anestezinin etkisi 3-4 saat devam ettiği için ameliyatın hemen sonrasındaki ağrıların hiçbirisini hissetmiyorsunuz, paşa paşa yatıp bebeğinizi emziriyorsunuz
son tavsiyem de, sonda taktıracaksanız kesinlikle anesteziden sonra isteyin :))
çok uzun oldu sanırım ama kısa kesemedim her ayrıntıyı anlatasım geldi, bu kısalmış hali :))
Rabbim herkese hayırlı güzel günlerde bu duyguları yaşatsın
26.12.2012 gunu sabah kalktım arkadasıma kahvaltıya gittim..ordan dondukten sonra mercimek corbası ve dolma yaptım akşam yemeği için..eşim geldi birlikte yemek yedik ben mutfagı toparladım çayı hazırladım eşim koltukta uyuya kalmış onu uyandırdım çayları koydum çikolata yiyordum ki birden karnıma acı bi sızı girdi suyum geldi ben tuvaleti mi kaçırıyorum sandım lavobaya gittim ama boyle bi acı yok ayakta duramıyorum daha 36+5teyim annem birgun once istanbula gitmiş ..eşime dedim bu geçmeyecek acile gidelimm gittik dogumhanede ebelelr baktı 2 santim açıklıgın var yat dediler sancı ara ara vuruyo ama canımı alıyo eşim annesini ve kızkardeşini aldı geldii ..kimseyi grmuyoo gzum o derece sancım var akşam 9 da geldim sabah 5 kadar sancı cektim bir an uyumadan ölüyorum sandım.. sabah ebe geldi çatala cıkardılar ama sancıdan ıkınamıyorum nolur bırakın gideyim doguramıyorum dedim ebelere onlarda kızıyolar bana en sonunda bacaklarmı bagladılar karnıma cıktılar 45 dakka sonra kızımm geldi dunyaya sankii ole birsey olmayacak gibi hissittim tam umudum tukenmiştikii anne ben geldim dedii:) suan uyuyoo meleğim saglıklı Allaha şükür...
26.12.2012 gunu sabah kalktım arkadasıma kahvaltıya gittim..ordan dondukten sonra mercimek corbası ve dolma yaptım akşam yemeği için..eşim geldi birlikte yemek yedik ben mutfagı toparladım çayı hazırladım eşim koltukta uyuya kalmış onu uyandırdım çayları koydum çikolata yiyordum ki birden karnıma acı bi sızı girdi suyum geldi ben tuvaleti mi kaçırıyorum sandım lavobaya gittim ama boyle bi acı yok ayakta duramıyorum daha 36+5teyim annem birgun once istanbula gitmiş ..eşime dedim bu geçmeyecek acile gidelimm gittik dogumhanede ebelelr baktı 2 santim açıklıgın var yat dediler sancı ara ara vuruyo ama canımı alıyo eşim annesini ve kızkardeşini aldı geldii ..kimseyi grmuyoo gzum o derece sancım var akşam 9 da geldim sabah 5 kadar sancı cektim bir an uyumadan ölüyorum sandım.. sabah ebe geldi çatala cıkardılar ama sancıdan ıkınamıyorum nolur bırakın gideyim doguramıyorum dedim ebelere onlarda kızıyolar bana en sonunda bacaklarmı bagladılar karnıma cıktılar 45 dakka sonra kızımm geldi dunyaya sankii ole birsey olmayacak gibi hissittim tam umudum tukenmiştikii anne ben geldim dedii:) suan uyuyoo meleğim saglıklı Allaha şükür...
kızlar gecen pazar günü nişanım geldi ama sancım falan yok gece dr gittik 2 cm açılma olmuş dediler beklemek için eve gittim ertesi sabah drum tekrar çağırdı 3 cm olmuştu açılmam ama hl sancım yoktu suni sancıylabaşlatalım dedi ama ben istemedim bu arada nişanım parça parça geliyordu salı günü bugun ama hala benim sancım yok beklemekden sıkıldm artık sabah yine dr gidicem ama bende hala belirti yok oğlumun hareketleri geyet iyi başına böyle bişey gelen varmı ?? cevremde hiç böyle yaşayan yok herkes sabırsızlıkla bekliyorDD başına böyle bişey gelen oldumu ??
Ne güzel işte acı çekmeden 3 cm kadar gelmişsinsancılar da başlar inşallah bugün yarın.
benim beklenen 3 ocak, bugün başladı sancılar, ama senin tam tersin hiç nişan falan gelmedi henüz
kızlar gecen pazar günü nişanım geldi ama sancım falan yok gece dr gittik 2 cm açılma olmuş dediler beklemek için eve gittim ertesi sabah drum tekrar çağırdı 3 cm olmuştu açılmam ama hl sancım yoktu suni sancıylabaşlatalım dedi ama ben istemedim bu arada nişanım parça parça geliyordu salı günü bugun ama hala benim sancım yok beklemekden sıkıldm artık sabah yine dr gidicem ama bende hala belirti yok oğlumun hareketleri geyet iyi başına böyle bişey gelen varmı ?? cevremde hiç böyle yaşayan yok herkes sabırsızlıkla bekliyorDD başına böyle bişey gelen oldumu ??
Evet kızlar, ben doğum yaptım çok şükür. 3 ocakakşamı 23.30 da yattım. yine sancılar gelmeye başladı.ben geçicidir diye aldırış etmedim. ama bayağı geldi. sonra saat tuttmak aklıma geldi. 15-20 dk ya kadar düştü. saat 1.30 da eşime sanırım doğururum bugün dedim. biraz daha bekleyeyim emin olmak için dedim. saat 2.30 a doğru bir tak diye ses duydum alttan. baktım suyum geldi hafiften. eşime dedim. suyum geldi hadi gidelim. sonra bir iki defa daha geldi suyum. hastaneye gidene kadar sıklık 5 dk düştü. gittiğimizde hemşire kontrol etti. 7 cm açılma olmuş zaten. yani epudralda yapılmadı. hastanede iyice azdı sancılar. doktora tlf ettiler. yarım saatte geldi doktor. gelene kadar 8 cm oldu. o gelince iyice açıldı. ben saat 3.25 itibari ile gece kızımı kucağıma aldım. şu an ikimizde iyiyiz teyzeleri. maşallah deyin kızım 4.200 kg.51 cm doğdu. hiç beklemiyordum açıkcası.en son bir hafta önce 3.5 du. ultrason yanlış göstermiş.şu anda da kızım 3 günlük ve oldukça sağlıklı.darısı sizlerin başınıza..
Bambaşka bır doğum daha, herkesle başka başka tecrubeler öğrenıyoruz ama bızımkıde herkesten farklı olacak diye düşünmüyo değilim... kımı 1saat sancı çekıyor kımı 2gun kımı hemen sezeryan... Allah bebişlere sağlık versin, annelik kolay deil katlancaz diyoruz da işte çok ta kolay değilmiş sanırım katmer?
beklenen doğum tarihi : 18 ocak 2013
gerçekleşen doğum tarihi : 2 ocak 2013
cinsiyeti : kız
boyu : 49 cm
kilosu : 3100 gr
Ad : ?
hastane : Bakırköy Dr Sadi konuk EAH
Şehir : İstanbul
Doğum şekli : Sezeryan genel anestezi
Merhaba kızlar doğum hikayem biraz buruk biraz değişik benim ve biraz da uzun olucak....
eşim 18 aralık günü ufak bi operasyon gecırdı taburcu oldu eve geldı gayet ıyıyıdı beklenen doğum tarıhım 18 ocak oldugu ıcın
doğuma 1 ay vardı neyse 1 hafta sonra rahatsızlanınca eşimi tekrar hastaneye yatırdıkçbisorun yoktu gözlemleyıp arastırmak ıcın hastanede
kalmasını ıstedıler ama h 28 aralık gunu de yoğun bakıma alındıgını
öğrendik hastaneey gıttık...benı hemen içeri aldılar eşimi göstermedıler tabıı acilen ameliyata alınacagını ne oldugunu bılmeıdkelrını
açıp bakıcakalrını dısardan yapılan tetkıklerın normal oldugunu mr da usg de vs vs bi sorun gozukmedııgnı acıp bakıcaklarını ama masadan
kalkamayabileceğını herseye hazır olmamızı söylediler karnımda 36 haftalık bebegım şok olmuş vazıyette dinleyıp kağıtları ımzaladım
ne halde oldugumu tahmın edemezsınız....yıllarca yavrumuzu bekledık 3 tane bebegımızı kaybettık birbirimize sarıldık hep bırbırımızle
sakinleştik ılk defa bu kdr yaklaşmıştık bebegımıze ve bu seferde eşim riskli bir durumdaydı...kayınvalıdemler alel acele eskısehırden geldıler
eşim o gun amelıyattan cıktı gayet ıyı oldugunu bagısakta curume oldugunu kanı zehırledıgını amelıyat yerının acık bırakılıp esımın uyutulurarak
cuurmenın oldugu kısmın gözlemının yapılıcanbı söylediler....çürüyen kısım ise alınıp patolojıye gonderıldı ve bız beklemeye dua etmeye basladık
yogun bakımdakı ıkıncı gunu esımı gormek ıcın gıttım zaten sadece anne baba ve eş ten bırısını alıyoalr içeri eşimi daha ıyı beklıyordum sanbırım kı
şok oldum çok kötü bi haldeydı çok üzüldüm ağladım hemşire ile konsutuk %50 ihtimal var hayatı rıskı daha agır basıyo ama genc dua edın dedi
dıaşrı cıktım kımseye çalktırmamaya calsııyordum ama çok içime atmısım demekkı o akşam sinir krizi gecırıp bayıldım ağlama titreme nöbetı gıbı bısey geldi
acile kaldırdılar benı çok şükür skainleştim bebegımde ıyıydı metanetlı olmaya calısırken daha fazla dayanamadım hastanede serum baglıyken haber geldı
nabzı düzelmiş normal sevıyeye ınmıs dıye ve sonrkaı her gun pozitif yonde haberlerını aldık...
ben de pıhtılaşma sorunu oldugu ıcın hematologum kendı bulundugu hastanede bakırkoy dr sadi konuk ta doğum yapmamı ıstedı
çünkü doğum planlanıp sezeryandan 4 saat once plazma verılmesı ve öyle amelıyata alınmam gerekıyordu özeldkei doktorumda
hematologu destekleyınce 31 aralık pazartesı gunu hastaneye gıttım sezeryan tarıhı almaya fakat bana prosedür geregı raporum olsa bile
40 haftaya gelıp sancımı cekıp sonrasında sezeryan yapabilceklerını söylediler o kdr dert anlatmaya calsıtımsa da dınlemedıler sinirle ordan cıktım
bu bebek zaten bekelemz 40 haftayı dıye dıye geldık kardesımle eve....1 ocak gunu uyandıgımda kanamam ve adet sancım vardı 10 dk bır gelıyordu
annem ve kayınvalidemle birlikte aynı hastaneye gıttık kanamanın rahım duvarından sızdıgını nişan olmadıgını sancımın da nst de cıkmadııgnı bebegın gayet ıyı oldugunu
söyledyıp gerı yolladılar....o gece full sancıyla gectı 2 ocak sabahı kanamam artmış sancıalrım 5 dk da bire düşmüştü hemen hastaeneye gıttık
dr alttan kontrol edip doğumhaneye yonlendırdı...doğumhaneye ınıp kağıdı uzattım raporlaırmı dosyamı uzattım anında basımda birsürü insan birikti
herkes bişey soruyo birisi damar yolu acıyor birisi sorular soruyo bi diğeri işlemleri halledıyodu...bakın bana plazma verılmesı lazım dr bey dedim
raporum var kan kaybederım dedım aynı anda sancıda cekıyorum tabii..hoca geldı fln onunla konsutuk ona da dedım aynısını sonda fln takıldı
amnelıyat önlüğünü giydim tekerleklı sandalyedeyım hocaya dedım böyle böyle yapmayın etmeyın...hoca dedı kı bebek gelmıs % 70 açılman var plazma
vermeyı bekleyemeyız aksi halde normal doğum olur kı normal doğ ols a1-2 saate doğurursun normal doğumda kanamayı kontrol edemeyız sezeryan yapıcaz
sen zaten neden bekledın kı dedi ben beklemedım gerı yolladıalr dedım durumu analttım kızdı polikliniktekılere bunların hepsi 5-10 k ıcınde oldu yanı
doğumhaneye ınmemle sezeryana alınmam arasında 5-10 dk gectı ben tabıı şok masada yatıyorum anestezıst benımle konsutu sakınleş güzel şeyler düşün
bi takım işlemleri önceden yapıcaz bebek anestezıden etkılenemsın dıye korkma dedı tamam ama keserken bayılmış olayım barı dedim..aa ne kesmesı
yok öyle bişey dedı kızım olucak dedim ve tavsıye ettiği gibi tüm olumsuzluklara rağmen güzel şeyler düşündüm eşimin iyi olp hastaneden cıktıgını
kızımızla gecırıcıemız gunlerı dusundum hayal ettım boğazıma bişey oluyo dedııgmı hatırlıyorum bayılmısım uyandıgımda nefes alamıyordum oksıjen maskesi
verdıler rahatladım servıse cıkarttılar bisüre sonra kızımı getırdıler 37 haftalıkken doğmasına rağmen çok iyi gozukuyordu maşallah 3100 gr ve 49 cm
hemşire hemen emzirin çoka cıkmış saldırıyo her tarafa şuna bakın dedi hemen göğsümü kaptı maşallah yavrum sonra da uyudu ben de uyudum çok yorulmustum
Eşim yanımda olmadan uyutulduğu için doğuma gittiğimi bile bilmeden yavrumuzu bebegımızı doğurdum (şu an 6 ocak hala bilmiyor..uyutuluyor halen)
kızımız bugun 5 gunluk oldu...lohusalıkta ayrıca bu durumu kaldırmak kolay değil sık sık ağlama nöbetlerı gelıyor ama hiç yalnız bırakmıyorlar benı
eşimin yoklugunu hıssettırmemeye calısıyoalr herkes resmen el bebek gul bebek bakılıyorum Allah hepsinden razı olsun annemin kızkardesımın kayınvalidemin
babamın kayınbabamın 2 yasındakı yegenım elif in bile anlayıslarını yardımlarını kucumseyemem....yine de eksıklık hısseıdlıyo ıste isterdım ki eşim benı hastaneden
çıakrsın bebegımıze baksın öpsün ellerini sevsın ıkımız sarılıp bu mucıyee kavustugumuz ıcın şükrederek bakalım birbirimizin gözlerine çok isterdım
ve hep hayalını kurdum ama kısmet olmadı diyorum ya eısmın haberı bıle yok doğurduugmdan yarın 7 ocak yani tekrar amelıyata alınıcak ve amelıyat yerı
kapatılıcak inşallah çarşamba gunu de normal servıse cıkartılıcak ınsallah o zaman gunler sonra yuzune bakıp sesını duyabılıcem inşiallah...inşallah bak aşkım
kızımız bu işte hanı tekmelerını beklıyorduk ya geceleri hanı minicik elbıselerı olan yavrumuz doğdu diyebılıcem ınsallah
bu arada kızımızın adı henuz bellı değil eşim olmadan isim koymak istemedim onu bekliyorum
İşte böyle Allah a şükürler olsun ki kızım ve ben iyiyiz...en çok da bu streste bebegıme bişey olucak dıye korktum...eşimin duurmu da hergecen gun
iyiyiye gıttıınsallah su 3-4 gunu de atlatınca ucumuz evımızde sankı yenıden doğmus gıbı hayata baslıycaz ınsallah ınsallah hepsını gerıde bırakıcaz
kk da olsun akrabalarımdan ailemden eşimin arkadaşlarından tanıdıgım tanımadıgım herkesten gelen mesajalr telefonalr şüphesiz bana / bize çok kuvvet verdı
Allah hepsinden razı olsun bu günleri atlatıp bundan dersler cıkarıp şükrederek yasamayı nasıb etsın Rabbim inşallah size eşim de iyi hatsanedne cıktı
yazabılırım bi kaç gun sonra inşallahhh....çok uzun oldu benim hıkayemde böyle işte
ayşecim.. duyduğumdan beri aklım hep sende, ulaşmak da mümkün olmadı.. cep telefonunu bulamadım.. istedim ki arayayım, destek olayım, sesini duyayım..
yaşadıklarınız gerçekten cok büyük talihsizlik mi desem, bu da bir sınav mı desem.. ne desem boş biliyorum.. ama hepsi de allahtan biliyoruz ki.
eşinin en kısa zamanda iyileşmesini ve yavrunuzla mutlu bir hayat diliyorum. allah yardımcın olsun, cok zor bir dönem senin için.. çok güclü olman lazım ki öyle olduğuna ben inanıyorum.. kızın ve eşin için öyle olmak zorundasın zaten.. tam tersi olsa eşin de metanetle senin için dua eder dimdik ayakta dururdu diye düşünüyorum.. ileride bu günleri hatırlayıp birbirinize daha da sıkı kenetleneceğinize eminim canım.. her badire daha da güçlendirir aileleri unutma canım..
allahtan eşine sağlık sana sabır diliyorum.. yavrunun yüzüsuyu hürmetine rabbim eşine sağlık şifa versin canım.. seni cok seviyorum ve inanıyorum ki bu günler de geçecek, siz o hastaneden üçünüz el ele, kucak kucağa çıkacaksınız, buna inan ve bekle canım..
iyi haberlerini bekliyoruz hepimiz..
canım, gelmiş gecmiş olsun..allah analı babalı sağlıklı sıhhatli büyütmeyi nasip etsin kızını..
eşinin durumuna o kadar üzüldüm ve odaklanmışım ki sana doğumun için geçmiş olsun bile yazmayı unutmuşum..
yazını okurken gözyaşlarıma engel olamadım zaten.. eşim de cok üzüldü anlatmıştım durumunu.. onunla da paylaştım ama okuyamadım ağlamaktan..
uzun süredir senden haber almaya calıştığımdan zaten sayfada olduğunu görünce gözlerime inanamadım önce, sayfayı yenileyince gördüm doğum hikayeni ve bir çırpıda okudum..
canım dediğim gibi inşallah herşey yolunda gidecek ve eşin de iyileşip ayağa kalkacak..
dualarımız seninle/sizinle..