Benim doktorum da Osman Hoca. Memnun musun?
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
2011 ocak-şubat ayında tüp bebek tedavisine başlayacak olanlar burada buluşalım...
- Konu Sahibi nisa34
- Başlangıç Tarihi
Benim doktorum da Osman Hoca. Memnun musun?
- 7 Aralık 2010
- 9.450
- 454
- 398
şimdilik memnunum olumsuz birşeyle karşılaşmadım sen memnunmusun
Çok güveniyorum, çok da seviyorum ama biraz çekiniyorum kendisinden. Gereksiz yere ümit vermiyor insana ama ben de biraz yüreklendirilmek istiyorum. Siz deneme yaptınız mı ilk mi olacak?
- 7 Aralık 2010
- 9.450
- 454
- 398
evet ilk olacak yumurta zayıflığı var senin problemin neydi
Benim de yumurtalık rezervim azalmış, çikolata kistim de var. Ne zaman başlıyorsun tedaviye? Gideceğin zaman haber veririsen belki denk gelir tanışırız.
- 7 Aralık 2010
- 9.450
- 454
- 398
adetimin ilk günü aramamı söyledi ocağın 4 gibi adet olacağım 4. 5 gibi başlarız herhalde. Sen ne zaman başlıyorsun. Şu anda yasmin verdi onu kullanıyorum prolaktinim yüksek onun içinde dostinex kullanıyorum önceden mercimek gibi hap yutamazdım şimdi hap içmediğim gün geçmiyor Allah sonumuzu hayretsin
Ben de şuan yasmin kullanıyorum sanırım ben de 5 ocakta başlarım iğnelere. Hakkımızda hayırlısı, opu ve transferlerimiz hemen hemen aynı günlerde olur inşallah yüzümüz güler.
merhaba cnm .ben acıbademe gidiyorum.drum şahin zeteroğlu.ayrıca faruk dinçşahine gidiyorum.şahin bey tedaviye başlıyor faruk beyde fsm bulvarında muaynanesi yumurta takibini yapıyor şahin bey toplama ve transfer işlemini yapıyor.iki dr umdanda çok memnununm.bu senin kaçıncı denemen olucak? sen hangi merkeze gidiyosun?
- 7 Aralık 2010
- 9.450
- 454
- 398
iğneler adetin 2. günümü başlanıyor öyleyse karşılaşabiliriz senin 2. denemeydi galiba sen daha tecrübelisin
Merhaba ben Bursa ART ye gidiyorum doktorum Osman Develioğlu şimdilik ben de memnunum. Benim 2. denemem olacak. Senin ilkmi?
Hapın bittiği 3.gün başlanıyor mikrodoz protokolde seninki uzun mu?
- 7 Aralık 2010
- 9.450
- 454
- 398
- 14 Ocak 2010
- 6.697
- 2
- 156
- 42
Herkese Merhaba Kızlar
Ben de sizin gruba dahilim.. Kısmetse ocak sonu şubat başı tedavim başlıyorr... Herkese bol şansss... Heyecandan ölmek üzereyimm. vakit geçmiyorrr. önerileriniz varmııı.
tedavin hayırlı olsun canım inşallah güzel bi tedavi geçirirsin ve bebğine kavuşursun
benimki de aralık sonu ocak başına denk geliyor canım Allah hakkımızda hayırlısını versin tez zamanda inşallah
çok geçmiş olsun canım
yok cnm benimde 2. denemem olucak.25 yaşındayım tek embriyo 2.gün transferi yapıldı 2. kaliteydi ama tutmadı.geçen aydı ilk denemem.
- 6 Ekim 2008
- 40.407
- 5.083
- 448
- 48
Bana Gerçek aşkı öğreten şimdi yanımda..
Merhaba Sibel Hanım,
Ben uzun zaman önce mücadeleyi kazananlardanım. Şimdiye kadar mücadelem hakkında konuşmayı yada yazmayı hiç düşünmemiştim ama buraya gelen yazıları okuyunca ve tabii ki zamanında mücadele ederken bu tür kazananların hikayelerini okuyup umutlarımın arttığını hatırlayınca size yazmaya karar verdim.
Bizim hikayemiz mayıs 2004 yılında evlenmemiz ile başlıyor. Biz diğer çiftler gibi biraz evliliğimizin tadını çıkartalım daha sonra çocuk sahibi oluruz diye hiç düşünmedik. Hemen bir çocuğumuz olsun istedik ama kısmet 3 sene sonrasınaymış:)
Evlendikten 4 ay sonra evde yaptığımız hamilelik testinin olumlu çıkması üzerine doktora başvurduk ve ne yazıkki doğumdan gelen bir yumurtalık kistim olduğunu öğrendik. Aslında o zamana kadar bu kist bana hiçbir rahatsızlık vermemişti ve haliyle ben de farketmemiştim. Neyse doktorlar kistin hemen alınması gerektiğini ancak oluşan kistin yumurtamı da içine aldığını bu nedenle yumurtamın da alınacağını bunun hamilelik için hiçbir engel oluşturmayacağını söylediler ve acilen ameliyat oldum. Kistim alındı tabii sol yumurtalığımla birlikte. Ameliyattan sonra doktorumuz bize 6 ay hamileliği yasakladı. 6 ay sonra biz tekrar çocuk istedik ve bu nedenle tekrar doktorumuzun yolunu tuttuk. O zamana kadar bize herhangi bir problemden bahsetmeyen doktorum bende polikistik over sendromu rahatsızlığı olduğunu belirtti. Bu durum bizi üzdü ama umudumuzu kaybetmedik. Eşime ve bana testler yapıldı. Eşimde hiçbirşey çıkmadı ve böylece bizim tedavi sürecimiz başlamış oldu. Her ay gidilen doktor kontrolleri kullanılan hormon ilaçları ve sonuç hüsran. Bu durum yaklaşık 1 sene sürdü ve biz bu bir senenin sonunda geçte olsa doktorumuzun bizi oyaladığının farkına vardık. Yeni bir doktora gitmeye başladık. Tekrarlanan testler 3 ay süren ilaç tedavileri ve sonuç yine hüsran. Doktorumuz bize bu üç ay sonunda daha fazla bu şekilde uğraşmanın gereksiz olduğunu bizim bir an önce bir tüpbebek merkezine başvurmamazın daha isabetli olacağını söyledi. Zaten gidişattan sonucun buraya varacağını tahmin ettiğimizden bizim için süpriz olmadı.
İstanbulda çok ünlü bir hastanenin özel tüpbebek kliniğine gittik. Ne yazıkki bizim teslerimizi tekrarlama gereği duymadan aşılama tedavisine başlandı. İğneler kontroller derken aşılamanın yapılacağı gün geldi. Sabah erkenden hastaneye gittik. Eşimden spermler alındı. 1-2 saat sonra aşılamanın yapılması için heyecanla merkeze gittik. Odaya alındım. İşlemi gerçekleştirecek olan doktor geldi. Ben inanılmaz heyecanlı ve stresliyim. Doktor girer girmez "işlemi yapalım ama eşinizin sonuçları kötü çıkmış sperm sayısı aşılama için çok yetersiz. Sonuç olumsuz olacak"demezmi. Dünya başıma yıkıldı. Doktor işlemi tamamladı biz tuttuk evin yolunu ama yinede umut ediyorum, belki olur diye. Tabii sonuç gene hüsran. Olmadığınamı üzüleyim, harcanan emek ve paraya mı bilemedim.
Artık başka yöntemler denememeye ve iyi bir merkezde tüpbebek tedavisi olmaya karar verdik. 2-3 merkez seçip görüşmeye gittik. En sonunda Acıbadem hastanesinde cem beyle yolumuza devam etmeye karar verdik.
Hiç vakit kaybetmeden tedaviye başladık klasik iğneler konroller derken ilk tüpbebek tedavimizi tamamladık. Sonucun pozitif olacağına o kadar inanıyorumki anlatamam size. O 12 gün geçmek bilmedi. 12. gün sabah erkenden hastanedeyim. Kan verildi sonuç beklenmeye başladı ama ben zaten çok eminim sonucun pozitif olduğuna.
Sonunda hemşire geldi ve dünyamın yıkıldığı o sözleri söyledi.NEGATİF
Benim için hayat durdu, zaman durdu, herşey önemini yitirdi. Kulaklarım uğuldamaya başladı. Kendimi dışarı nasıl attığımı bilmiyorum. Aylardan kasım. Dışarıda yazdan kalma bir hava. İnsanlar cıvıl cıvıl ama benim içim kan ağlıyor. Hastaneden eve kadar hem yürüdüm hem ağladım. Herkes bana bakıyor ama benim umrumda değil.
Hiçbir olumsuz sonucu değil ama bunu atlatmam çok zor oldu. Doktorumuz aradı. Pes etmemem gerektiğini şansımın yüksek olduğunu ve tekrar denemem gerektiğini söyledi ama eşim artık istemiyor. Benim çok yıprandığımı ve artık tedavileri kesmemiz gerektiğini benim sağlığımın daha değerli olduğunu söylüyor.(sağolsun hakkını ödeyemem) Ayrıca maddi olarak da sona gelmiş durumdayız. Ama ben pes etmiyorum. Bir daha deneyelim diye tutturdum.
Önce bir bankadan kredi çektik ve tekrar tedaviye başladık. İğneler, ilaçlar, yumurta toplamalar, transfer derken ikinci tüp bebek tedavisini de tamamladık.
Geçmek bilmeyen 12 gün sonunda inanmakta güçlük çektiğim o sonuç. POZİTİF
Çok şükür sorunsuz ama tedirgin bir hamilelik süreci ve sonunda hayatımın anlamı OĞLUM. KAYRAM. BİRTANEM.
Bana aşkın gerçek anlamını öğreten oğlum şu anda 3 yaşında. Ona bakınca tüm çektiklerimin hepsini unutuyorum. İnanın onun için çekilen herşeye değecek bir çocuk. (hoş bütün çocuklar öyledir.)
Benim 3 sene süren yolculuğum işte böyle. Umarım tedavisi hala süren yada bu yolda uğraşan herkes birgün çocuklarını kucaklarına alırlar. Anne olmak muhteşem birşey. Rabbim isteyen herkese bu güzel duyguyu tatırsın.
Hikayemi okuyan herkese umut olması dileğiyle......
Merhaba Sibel Hanım,
Ben uzun zaman önce mücadeleyi kazananlardanım. Şimdiye kadar mücadelem hakkında konuşmayı yada yazmayı hiç düşünmemiştim ama buraya gelen yazıları okuyunca ve tabii ki zamanında mücadele ederken bu tür kazananların hikayelerini okuyup umutlarımın arttığını hatırlayınca size yazmaya karar verdim.
Bizim hikayemiz mayıs 2004 yılında evlenmemiz ile başlıyor. Biz diğer çiftler gibi biraz evliliğimizin tadını çıkartalım daha sonra çocuk sahibi oluruz diye hiç düşünmedik. Hemen bir çocuğumuz olsun istedik ama kısmet 3 sene sonrasınaymış:)
Evlendikten 4 ay sonra evde yaptığımız hamilelik testinin olumlu çıkması üzerine doktora başvurduk ve ne yazıkki doğumdan gelen bir yumurtalık kistim olduğunu öğrendik. Aslında o zamana kadar bu kist bana hiçbir rahatsızlık vermemişti ve haliyle ben de farketmemiştim. Neyse doktorlar kistin hemen alınması gerektiğini ancak oluşan kistin yumurtamı da içine aldığını bu nedenle yumurtamın da alınacağını bunun hamilelik için hiçbir engel oluşturmayacağını söylediler ve acilen ameliyat oldum. Kistim alındı tabii sol yumurtalığımla birlikte. Ameliyattan sonra doktorumuz bize 6 ay hamileliği yasakladı. 6 ay sonra biz tekrar çocuk istedik ve bu nedenle tekrar doktorumuzun yolunu tuttuk. O zamana kadar bize herhangi bir problemden bahsetmeyen doktorum bende polikistik over sendromu rahatsızlığı olduğunu belirtti. Bu durum bizi üzdü ama umudumuzu kaybetmedik. Eşime ve bana testler yapıldı. Eşimde hiçbirşey çıkmadı ve böylece bizim tedavi sürecimiz başlamış oldu. Her ay gidilen doktor kontrolleri kullanılan hormon ilaçları ve sonuç hüsran. Bu durum yaklaşık 1 sene sürdü ve biz bu bir senenin sonunda geçte olsa doktorumuzun bizi oyaladığının farkına vardık. Yeni bir doktora gitmeye başladık. Tekrarlanan testler 3 ay süren ilaç tedavileri ve sonuç yine hüsran. Doktorumuz bize bu üç ay sonunda daha fazla bu şekilde uğraşmanın gereksiz olduğunu bizim bir an önce bir tüpbebek merkezine başvurmamazın daha isabetli olacağını söyledi. Zaten gidişattan sonucun buraya varacağını tahmin ettiğimizden bizim için süpriz olmadı.
İstanbulda çok ünlü bir hastanenin özel tüpbebek kliniğine gittik. Ne yazıkki bizim teslerimizi tekrarlama gereği duymadan aşılama tedavisine başlandı. İğneler kontroller derken aşılamanın yapılacağı gün geldi. Sabah erkenden hastaneye gittik. Eşimden spermler alındı. 1-2 saat sonra aşılamanın yapılması için heyecanla merkeze gittik. Odaya alındım. İşlemi gerçekleştirecek olan doktor geldi. Ben inanılmaz heyecanlı ve stresliyim. Doktor girer girmez "işlemi yapalım ama eşinizin sonuçları kötü çıkmış sperm sayısı aşılama için çok yetersiz. Sonuç olumsuz olacak"demezmi. Dünya başıma yıkıldı. Doktor işlemi tamamladı biz tuttuk evin yolunu ama yinede umut ediyorum, belki olur diye. Tabii sonuç gene hüsran. Olmadığınamı üzüleyim, harcanan emek ve paraya mı bilemedim.
Artık başka yöntemler denememeye ve iyi bir merkezde tüpbebek tedavisi olmaya karar verdik. 2-3 merkez seçip görüşmeye gittik. En sonunda Acıbadem hastanesinde cem beyle yolumuza devam etmeye karar verdik.
Hiç vakit kaybetmeden tedaviye başladık klasik iğneler konroller derken ilk tüpbebek tedavimizi tamamladık. Sonucun pozitif olacağına o kadar inanıyorumki anlatamam size. O 12 gün geçmek bilmedi. 12. gün sabah erkenden hastanedeyim. Kan verildi sonuç beklenmeye başladı ama ben zaten çok eminim sonucun pozitif olduğuna.
Sonunda hemşire geldi ve dünyamın yıkıldığı o sözleri söyledi.NEGATİF
Benim için hayat durdu, zaman durdu, herşey önemini yitirdi. Kulaklarım uğuldamaya başladı. Kendimi dışarı nasıl attığımı bilmiyorum. Aylardan kasım. Dışarıda yazdan kalma bir hava. İnsanlar cıvıl cıvıl ama benim içim kan ağlıyor. Hastaneden eve kadar hem yürüdüm hem ağladım. Herkes bana bakıyor ama benim umrumda değil.
Hiçbir olumsuz sonucu değil ama bunu atlatmam çok zor oldu. Doktorumuz aradı. Pes etmemem gerektiğini şansımın yüksek olduğunu ve tekrar denemem gerektiğini söyledi ama eşim artık istemiyor. Benim çok yıprandığımı ve artık tedavileri kesmemiz gerektiğini benim sağlığımın daha değerli olduğunu söylüyor.(sağolsun hakkını ödeyemem) Ayrıca maddi olarak da sona gelmiş durumdayız. Ama ben pes etmiyorum. Bir daha deneyelim diye tutturdum.
Önce bir bankadan kredi çektik ve tekrar tedaviye başladık. İğneler, ilaçlar, yumurta toplamalar, transfer derken ikinci tüp bebek tedavisini de tamamladık.
Geçmek bilmeyen 12 gün sonunda inanmakta güçlük çektiğim o sonuç. POZİTİF
Çok şükür sorunsuz ama tedirgin bir hamilelik süreci ve sonunda hayatımın anlamı OĞLUM. KAYRAM. BİRTANEM.
Bana aşkın gerçek anlamını öğreten oğlum şu anda 3 yaşında. Ona bakınca tüm çektiklerimin hepsini unutuyorum. İnanın onun için çekilen herşeye değecek bir çocuk. (hoş bütün çocuklar öyledir.)
Benim 3 sene süren yolculuğum işte böyle. Umarım tedavisi hala süren yada bu yolda uğraşan herkes birgün çocuklarını kucaklarına alırlar. Anne olmak muhteşem birşey. Rabbim isteyen herkese bu güzel duyguyu tatırsın.
Hikayemi okuyan herkese umut olması dileğiyle......
- 6 Ekim 2008
- 40.407
- 5.083
- 448
- 48
Anaokulunda öğretmenim ve hep başkalarının çocuklarına baktım ve sevdim
Merhaba Sibel hanım;
Yapmış olduğunuz çalışmaları çok takdir ediyorum. Derneğinize üye olmaktan çok gurur duyuyorum. Allah isteyen herkese bebeklerini kısmet etsin. Hep hikayemi yazmak istedim ama bir türlü kelimelere dökemedim umarım şimdi becerebilmişimdir. Galiba biraz uzun oldu. Ama içim hep çok acımıştı. Anaokulunda öğretmenim ve hep başkalarının çocuklarına baktım ve sevdim. kıskanmadım ama hep üzüldüm. kendimin de olsun istedim. anneler günlerinde çok ağladım.
Ben 2003 yılında 30 yaşında evlendim. Polikistik over sedromum olduğunu daha önceden biliyordum.Gitmiş olduğum doktorlar sorunun büyük olmadığını çocuğum olabileceğini söylemişti.Çevremde de bu rahatsızlığı olup çocukları olanlar vardı.Evliliğimiz ilk senesi çocuk istemedik daha sonra da istedik olmadı. Gittiğimiz doktor yumurtlama takibi, doğal yolla döllenme, aşılama yöntemlerini uyguladı ama sonuç alamadık. Bize eğer çok istiyorsak bir tüp bebek merkezine gitmemizi önerdi. Bir tüp bebek merkezini tavsiye etti. O zamanlar televizyonlara da çıkan meşhur bir doktor var dedi. Bizde ona gittik. Muayenemizi olduk, hikayemizi dinledi tahliller istedi. Bu arada 3cm lik bir kist gördü ve bunu almadan tedaviye başlayamayız dedi. Diğer doktorum bu kisti nasıl görmedi.Bizi niye uyarmadı bilmiyorum.O doktora da oldukça kızdım. Önce küçük bir operasyonla kisti aldılar daha sonra tedaviye başladık.
Polikistik olduğum için yumurtalıklarım oldukça iyi cevap verdi ,yumurtalar toplandı. Döllendi.13 tane iyi kalitede embriyo elde edildi. 2 gün sonra 4 tanesi transfer edildi.12 gün dinlendim. Öğretmen olduğum için okulun tatil olduğu dönemi seçmiştim. Öyle zor geçti ki anlatamam. Tuvalete gitmeye bile korkuyordum. 12 günün sonunda hastanede test yaptılar ve değerim 50 çıktı o zamanlar ne demek olduğunu bilmiyordum. Hamilesin demediler. İki gün sonra gel tekrarlayacağız dediler. 2 gün sonra değer 100 e çıktı. Daha iyi dediler ve bir hafta sonra her şey yolundaysa keseyi görmek için gelirsiniz dediler. Ben dinlendim. Hatta hamilelik belirtilerim de başladı. Mide bulantılarım ve tiksinmelerim oldu. Ve bir gün bıçak gibi kesildi. Eşime dedim yok artık hamile değilim. Ertesi gün keseyi görmek için hastaneye gittik. Evet kese yoktu. Çok üzüldük. Çok ağladım. Çok umutlanmıştım. İlaçları bıraktım ve birkaç gün sonra kanamam oldu ve bir et barçası geldi. Hayatımın en kötü günüydü. Eşim tekrar denemem dedi. Ama bir sene sonra tekrar aynı merkezde denedik. Bizimle hiç ilgilenmediler. Sancım olduğu halde transfer yaptılar ve tutmadı. Tüm dünyam yıkıldı.
Artık konuyu kapatmış gibiydik. Eşim askere gitti. Geldiğinde ufak ufak konuyu konuşmaya başladık tekrar. Sıradan bir hastanede normal bir kadın doğum uzmanına kontrollere gidiyordum. Polikistik over olduğum için devamlı adet gecikmesi oluyor ve test yapmak zorunda kalıyordum. Tek çizgiyi görmekten usanmıştık. Aşılama yaptırdık olmadı. Ben bu arada yeni bir iş yerine başlamıştım.
Bir gün arkadaşımız 7. denemesinden sonra ikizlerine kavuşmuştu. Eşimle bana daha ne bekliyorsunuz tekrar denemelisiniz dedi. Ben yeni işe yerimde bunu yapamam dedim derken ve bizi Umut tüp bebeğe yönlendirdi. Gittik harika 2 doktorla tanıştık. Ve uzman bir ekiple. Bu arada sitenizi takip ediyordum. Hemen derneğe de üye oldum ve merkezden indirim aldım.
Hemen tedaviye başladık. İğnelerimi kendim vuruyordum. Doktorların tanımlamasıyla koklama dozuydu. 23 tane yumurta toplandı ve 12 embriyo elde edildi. Ama hormonlarım transfere çok uygun olmadı ve embriyolar donduruldu. Adet gördüm ve tekrar vücudum ilaçlarla transfere hazırlanmaya başlandı. Ama bu seferde heyecandan progestrontabledini alıp teste öyle gitmiştim ve progestoron hormonum yüksekti hapı almadığımı hesaplayarak kontrol ettiler ama gene de yüksekti ve doktorum riske atmayalım gene transfer yapılamadı. Beklemek ölüm gibiydi. Bir ay daha transfer hazırlama tedavisi. Ve bu sefer her şey yolundaydı ve transferim yapıldı.
Kurban bayramıydı herkese yalan söyledik. Arkadaşlara gidiyoruz kalmaya diye. Telefonları açmadık. Çok sevdiğim komşumun kızı nişanlanıyordu ve transferin üçüncü günüydü. Nişana gittik. Banyoda düştüm rahat oturamıyorum ve çok başım ağrıyor dedim. Çok kısa kaldık ve kimse anlamadan eve döndük. Transferin beşinci günü işe başladım. Anaokulu öğretmeniyim ve doktor sadece çocukları kaldırma, ağır kaldırma uzanma falan gibi şeyler söyledi. Okulda arkadaşlarım biliyordu ve bana 15 gün çok yardımcı oldular. Ve bu arada annem düştü ve omurgasını çatlattı yatıyordu. Benim test sonucu almama 2 gün var. Sonucu aldığımız günü hiç unutamam şok olmuştuk. Kan değerlerim 1500 dü. Hemşire söyledi biz donduk kaldık. Hemşire beni yanına oturttu. Yapmam ve yapmamam yemem ve yememem gerekenleri sayıyordu. Bana masal gibi geldi. Doktorun yanına indik. Kan değerlerini söyledik. Bizi tebrik ettiler. Biz hiç sevinemedik. Psikolog bana sarıldı. Hamilesin dedi. Ama çoğul olabilir dedi. Sevinçle ayrılık.
Annemin yanına gittik. Yatıyordu. Devamlı bana evi temizle şunu yap bunu yap diyordu. Hele yataktan kaldırmak çok zor işti.Ona söylemek zorunda kaldık.Yoksa 3 ay kimseye söylemeyecektim. Yemin etti kimseye söylemeyeceğine. Sevinçten çok ağladı.
Ondan sonra sırf o iki çizgiyi görmek için o hazır testlerden iki defa daha yaptım evde.
Keseleri görmeye gittiğim gün eşim İstanbul dışındaydı. Okuldan bir arkadaşım yanımda geldi. Heyecandan ikimizde ölecektik. Iki tane kese gösterdi ekranda doktor. Sevinçten konuşamıyordum bile.
Hamilelik çok güzel bir duyguydu. Çok güzel geçirdim. Çok kilo almadım. Çok midem bulandı, Reflüm de çoktu. Ama hayatımın en güzel sekiz ayıydı. Okulda çalışmaya devam ettim.Bebeklerim 33. Haftada gelmeye karar verdiler. 10 gün küvezde kaldılar. Eve eli boş dönmek çok acıydı. Ama şimdi 16 aylık bir kızım bir oğlum. var .Yaşadığım her şeye değer. Onlara sarılınca, öpünce her şeyi unutuyor insan.
Allahtan dileğim isteyen herkese evlat versin.
Birde vazgeçmesinler……..
Sevgiler
Merhaba Sibel hanım;
Yapmış olduğunuz çalışmaları çok takdir ediyorum. Derneğinize üye olmaktan çok gurur duyuyorum. Allah isteyen herkese bebeklerini kısmet etsin. Hep hikayemi yazmak istedim ama bir türlü kelimelere dökemedim umarım şimdi becerebilmişimdir. Galiba biraz uzun oldu. Ama içim hep çok acımıştı. Anaokulunda öğretmenim ve hep başkalarının çocuklarına baktım ve sevdim. kıskanmadım ama hep üzüldüm. kendimin de olsun istedim. anneler günlerinde çok ağladım.
Ben 2003 yılında 30 yaşında evlendim. Polikistik over sedromum olduğunu daha önceden biliyordum.Gitmiş olduğum doktorlar sorunun büyük olmadığını çocuğum olabileceğini söylemişti.Çevremde de bu rahatsızlığı olup çocukları olanlar vardı.Evliliğimiz ilk senesi çocuk istemedik daha sonra da istedik olmadı. Gittiğimiz doktor yumurtlama takibi, doğal yolla döllenme, aşılama yöntemlerini uyguladı ama sonuç alamadık. Bize eğer çok istiyorsak bir tüp bebek merkezine gitmemizi önerdi. Bir tüp bebek merkezini tavsiye etti. O zamanlar televizyonlara da çıkan meşhur bir doktor var dedi. Bizde ona gittik. Muayenemizi olduk, hikayemizi dinledi tahliller istedi. Bu arada 3cm lik bir kist gördü ve bunu almadan tedaviye başlayamayız dedi. Diğer doktorum bu kisti nasıl görmedi.Bizi niye uyarmadı bilmiyorum.O doktora da oldukça kızdım. Önce küçük bir operasyonla kisti aldılar daha sonra tedaviye başladık.
Polikistik olduğum için yumurtalıklarım oldukça iyi cevap verdi ,yumurtalar toplandı. Döllendi.13 tane iyi kalitede embriyo elde edildi. 2 gün sonra 4 tanesi transfer edildi.12 gün dinlendim. Öğretmen olduğum için okulun tatil olduğu dönemi seçmiştim. Öyle zor geçti ki anlatamam. Tuvalete gitmeye bile korkuyordum. 12 günün sonunda hastanede test yaptılar ve değerim 50 çıktı o zamanlar ne demek olduğunu bilmiyordum. Hamilesin demediler. İki gün sonra gel tekrarlayacağız dediler. 2 gün sonra değer 100 e çıktı. Daha iyi dediler ve bir hafta sonra her şey yolundaysa keseyi görmek için gelirsiniz dediler. Ben dinlendim. Hatta hamilelik belirtilerim de başladı. Mide bulantılarım ve tiksinmelerim oldu. Ve bir gün bıçak gibi kesildi. Eşime dedim yok artık hamile değilim. Ertesi gün keseyi görmek için hastaneye gittik. Evet kese yoktu. Çok üzüldük. Çok ağladım. Çok umutlanmıştım. İlaçları bıraktım ve birkaç gün sonra kanamam oldu ve bir et barçası geldi. Hayatımın en kötü günüydü. Eşim tekrar denemem dedi. Ama bir sene sonra tekrar aynı merkezde denedik. Bizimle hiç ilgilenmediler. Sancım olduğu halde transfer yaptılar ve tutmadı. Tüm dünyam yıkıldı.
Artık konuyu kapatmış gibiydik. Eşim askere gitti. Geldiğinde ufak ufak konuyu konuşmaya başladık tekrar. Sıradan bir hastanede normal bir kadın doğum uzmanına kontrollere gidiyordum. Polikistik over olduğum için devamlı adet gecikmesi oluyor ve test yapmak zorunda kalıyordum. Tek çizgiyi görmekten usanmıştık. Aşılama yaptırdık olmadı. Ben bu arada yeni bir iş yerine başlamıştım.
Bir gün arkadaşımız 7. denemesinden sonra ikizlerine kavuşmuştu. Eşimle bana daha ne bekliyorsunuz tekrar denemelisiniz dedi. Ben yeni işe yerimde bunu yapamam dedim derken ve bizi Umut tüp bebeğe yönlendirdi. Gittik harika 2 doktorla tanıştık. Ve uzman bir ekiple. Bu arada sitenizi takip ediyordum. Hemen derneğe de üye oldum ve merkezden indirim aldım.
Hemen tedaviye başladık. İğnelerimi kendim vuruyordum. Doktorların tanımlamasıyla koklama dozuydu. 23 tane yumurta toplandı ve 12 embriyo elde edildi. Ama hormonlarım transfere çok uygun olmadı ve embriyolar donduruldu. Adet gördüm ve tekrar vücudum ilaçlarla transfere hazırlanmaya başlandı. Ama bu seferde heyecandan progestrontabledini alıp teste öyle gitmiştim ve progestoron hormonum yüksekti hapı almadığımı hesaplayarak kontrol ettiler ama gene de yüksekti ve doktorum riske atmayalım gene transfer yapılamadı. Beklemek ölüm gibiydi. Bir ay daha transfer hazırlama tedavisi. Ve bu sefer her şey yolundaydı ve transferim yapıldı.
Kurban bayramıydı herkese yalan söyledik. Arkadaşlara gidiyoruz kalmaya diye. Telefonları açmadık. Çok sevdiğim komşumun kızı nişanlanıyordu ve transferin üçüncü günüydü. Nişana gittik. Banyoda düştüm rahat oturamıyorum ve çok başım ağrıyor dedim. Çok kısa kaldık ve kimse anlamadan eve döndük. Transferin beşinci günü işe başladım. Anaokulu öğretmeniyim ve doktor sadece çocukları kaldırma, ağır kaldırma uzanma falan gibi şeyler söyledi. Okulda arkadaşlarım biliyordu ve bana 15 gün çok yardımcı oldular. Ve bu arada annem düştü ve omurgasını çatlattı yatıyordu. Benim test sonucu almama 2 gün var. Sonucu aldığımız günü hiç unutamam şok olmuştuk. Kan değerlerim 1500 dü. Hemşire söyledi biz donduk kaldık. Hemşire beni yanına oturttu. Yapmam ve yapmamam yemem ve yememem gerekenleri sayıyordu. Bana masal gibi geldi. Doktorun yanına indik. Kan değerlerini söyledik. Bizi tebrik ettiler. Biz hiç sevinemedik. Psikolog bana sarıldı. Hamilesin dedi. Ama çoğul olabilir dedi. Sevinçle ayrılık.
Annemin yanına gittik. Yatıyordu. Devamlı bana evi temizle şunu yap bunu yap diyordu. Hele yataktan kaldırmak çok zor işti.Ona söylemek zorunda kaldık.Yoksa 3 ay kimseye söylemeyecektim. Yemin etti kimseye söylemeyeceğine. Sevinçten çok ağladı.
Ondan sonra sırf o iki çizgiyi görmek için o hazır testlerden iki defa daha yaptım evde.
Keseleri görmeye gittiğim gün eşim İstanbul dışındaydı. Okuldan bir arkadaşım yanımda geldi. Heyecandan ikimizde ölecektik. Iki tane kese gösterdi ekranda doktor. Sevinçten konuşamıyordum bile.
Hamilelik çok güzel bir duyguydu. Çok güzel geçirdim. Çok kilo almadım. Çok midem bulandı, Reflüm de çoktu. Ama hayatımın en güzel sekiz ayıydı. Okulda çalışmaya devam ettim.Bebeklerim 33. Haftada gelmeye karar verdiler. 10 gün küvezde kaldılar. Eve eli boş dönmek çok acıydı. Ama şimdi 16 aylık bir kızım bir oğlum. var .Yaşadığım her şeye değer. Onlara sarılınca, öpünce her şeyi unutuyor insan.
Allahtan dileğim isteyen herkese evlat versin.
Birde vazgeçmesinler……..
Sevgiler
arkadaşlar ben de bahçeci kliniğine gidiyorum.30 yaşındayım ve bu 2. denemem olacak inş.uzun protokol uygulanıyor.01/01/2011 saat 18.00 de ilk iğneme başlayacam.mevlam görelim ne eyler ne eylerse güzel eyler.herkesin allah yar ve yardımcısı olsun.emeğimiz boşa çıkmaz inşallah.
hayırlı uğurlu olsun arkadaşım inşşş... sonucu pozitif olur inşallahhh.. bende umutta başlayacağımmmç doktorları aynı hemen hemenn.. bu protokol neye göre seçiliyor kiii uzun kısaaa benimde ikinci denemem olacak.. ama ilk deneme yaptığım hastane kasap gibiydiii... bilgisizlikten kandık onlara... yeni başlayacak arkadaşlara önerimmm iyi merkezlerde yaptırmaları bir çok hastanenin laboratuvarı çok kötü sonu hüsran oluyorr... herkese bol şanss..
ben de ilk denememi 24 yaşında iken çapada yaptırmıştım.cail ve bilgisizdim.burada doktorm erbil bey çok memnunum.o neye göre seçiliyor bilmiyorum.ama uzun protokolda şans daha fazla dedi.benim eşimde genetik sorun var.çok umurta elde etmek istiyor.çünkü embriyolara genetik tanı yapılacak.allah herkesin yardımcısı olsun.
